Οι πίνακες είναι κάτι ωραίο. Διακοσμούν το χώρο και μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα. Πολλές φορές μπορούν ακόμη και να σου "ξεγελάσουν" το μάτι, να βλέπεις έναν χώρο πιο μεγάλο, πιο έγχρωμο, πιο ευχάριστο. Στο παρελθόν, έχω δει πίνακες που θα ήθελα να αποκτήσω (ίσως κάποτε).
Πρόσφατα όμως, σε δύο εξόδους μου (μέσα σε λίγες ημέρες), είδα κάποιους πίνακες που μου φάνηκαν κάπως (πως να το πω και να μην ακουστεί άσχημο) πρόχειροι, λάθος, με ενοχλούσαν κάπως (πες με ψυχαναγκαστικό, περίεργο, ό, τι θες αλλά δες τους πρώτα).
Ξεκινάω: Το σπίτι-σπιρτόκουτο.
Ελπίζω πως όλοι μπορούν να δουν το (τα) πρόβλημα(τα). Δεν ξέρω από που να αρχίσω.
- Σπίτι με πλάτος το πολύ 1,5 μέτρο (σύγκρινέ το με το ύψος του παραθύρου), αλλά με δύο παράθυρα στο πλάι.
- Μπαλκόνι που δεν έχει βάθος (αλλά έχει σκιά, μπόλικη μάλιστα).
- Το μπαλκόνι αυτό επίσης, δεν έχει πόρτα. Βγαίνεις έξω πηδώντας από το παράθυρο (όποιο θες από τα δύο).
- Κεραμίδια που προκαλούν σκιά πολύ μεγαλύτερη από ό, τι θα έπρεπε.
- Σκαλοπάτια στο παρασκήνιο που πιθανότατα είναι κολλημένα στο πίσω μέρος του σπιτιού (χμμ, η πόρτα είναι στα αριστερά;).
- Αν θεωρήσουμε ότι τα σκαλοπάτια είναι περίπου 30 εκατοστά σε ύψος, τότε όλο το σπίτι είναι κάπου 3,5 μέτρα (2 όροφοι!). Μπες (και μείνε) σκυμμένος!
- Αν θεωρήσουμε ότι δεν είναι σκαλοπάτια, τότε δύσκολα κανείς μπορεί να τα ανέβει γιατί είναι λίγο πιο κοντά από τα κάγκελα του σπιτιού σε ύψος.
- Αν θεωρήσουμε ότι τα σκαλοπάτια έχουν το λογικό για ανθρώπους μέγεθος, τότε καλύτερα να μην σταθείς κοντά στα κάγκελα του μπαλκονιού, γιατί θα σου έρχονται κάπου στο γόνατο!
- Μόνο το κάτω δεξιά παράθυρο στο μπροστά μέρος έχει χαρακιές στα παντζούρια κι από αυτά, κυρίως το δεξί. Το αριστερό όχι πλήρως. Τα υπόλοιπα παράθυρα είναι μασίφ ξύλο.
Χμμμ..
Λίγο πιο μπροστά, στον ίδιο πίνακα, το παγκάκι. Αυτό το παγκάκι.
- Είναι το παγκάκι της ορθοστασίας. Πολύ απλά, δεν μπορείς να κάτσεις. Είναι όλες οι σανίδες καρφωμένες κάθετα στην πλάτη. Το βλέπεις.
- Έχει σκιά που παρόλο που οι σανίδες είναι παράλληλα με την πλάτη, αυτή σκιάζει το κάθισμα σαν να είναι όλα στη θέση τους.
Δοκίμασε να κάτσεις. Όχι σε παρακαλώ. Μετά από εσένα εγώ. Η μοναδική εξήγηση που βρίσκω (κι αυτή δεν τα εξηγεί όλα) είναι να έκατσε λίγο πριν κάποιος πολύ βαρύς εκεί και να "κρέμασε".
Συνεχίζουμε. Οι γίγαντες.
Οι "τεράστιοι" ρεμπέτες. Οι δύο μουστακαλίδες μάγκες με τις κιθάρες (τι μπουζούκι μου λες τώρα.. εδώ κιθάρα που είναι φλατ, παραμορφώθηκε, άντε να ζωγραφίσεις μπουζούκι.). Οι δύο αυτοί κύριοι λοιπόν, ύψους 3-3,5 μέτρων ο καθένας (ο αριστερά είναι πιο ψηλός τύπος). Βλέπετε γιατί, δεν χρειάζεται εξήγηση. Είναι ίσα με 1,5 όροφο ο αριστερά.
Προσπαθώ να μην κοιτώ το λουλούδι που φυτρώνει στη γωνία, πάνω στο τσιμέντο, ούτε τον σκύλο-ζόμπι. Ναι, έχω δει και τα πίσω σπίτια-σπιρτόκουτα.
Τέλος, το ταβερνάκι αντιβαρύτητας.
Νομίζω το βλέπετε μόνοι σας. Όχι; Να βοηθήσω.
- Μην κάτσεις σε καμία από αυτές τις καρέκλες. Κάτι δεν πάει καλά. Ούτε στο τραπεζάκι. Όλα πετούν.
- Απόδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά με τη βαρύτητα εκεί. Η ζυγαριά στο σήμα της ταβέρνας. Ενώ το βάρος αριστερά είναι μεγαλύτερο, η ζυγαριά παραμένει ίσια. Δεν γέρνει καθόλου.
Όλα τα παραπάνω, όπως καταλαβαίνετε, είναι (εκτός από αληθινά) χιούμορ. Οι πίνακες εξυπηρετούν τον σκοπό τους. Βρίσκονται σε ταβέρνες εξαιρετικές και τις κοσμούν όμορφα. Απλώς, μου τραβούν το μάτι, δεν μπορώ να κάνω ότι δεν τους βλέπω! Θεωρώ ότι θα έπρεπε αυτοί που τους ζωγράφισαν, να δώσουν λίγη προσοχή, λίγη αγάπη παραπάνω. Λίγο μεράκι, για να πίνεις εκεί τα ρακόμελά σου και αν είσαι περίεργος σαν εμένα, να μην σου τραβούν το μάτι..!
Σημείωση: με λίγο κρασάκι, ως δια μαγείας, όλα φαίνονται φυσιολογικά! Ίσως αυτός να είναι ο σκοπός τους.
