Η μάχη του παρκαρίσματος

Σίγουρα θα σας έχει τύχει να ψάχνετε για ώρα (ή και ώρες) για μια πολυπόθητη θέση παρκαρίσματος. Η ώρα αναμονής και ψαξίματος αυξάνεται εκθετικά όσο πλησιάζουμε σε περιοχές όπως η Κυψέλη, το Γουδί ή το Παγκράτι (και πολλέεες άλλες) και όσο περισσότερο το αυτοκίνητό μας ξεπερνά το ψυχολογικό όριο μήκους ενός Smart!

Το προσωπικό μου ρεκόρ είναι 2 ώρες και σημειώθηκε στην Κυψέλη πρίν 2-3 χρόνια (για να μην σκεφτώ την φορά που απλά έφυγα...). Έχω σημειώσει μικρότερα (κοντά στην ώρα+) ρεκόρ σε πολλές άλλες περιοχές. Σίγουρα σε όλους μας έχει τύχει κάτι παρόμοιο, όπως και πιθανό είναι να έχει τύχει και "σκηνικό" σαν το ακόλουθο...

Τόπος: Αλιβέρι Ευβοίας

Πρωταγωνιστές: Εγώ, ο πατέρας μου και η "κυρα-Κούλα"

Περίγυρος: Έξω από μια τράπεζα, πολύ κίνηση και κόσμος

Λόγος: Ανάληψη χρημάτων από το ATM

Συμβάν: Φτάνοντας στην τράπεζα είχα σκοπό να παρκάρω (αν ήταν δυνατόν) για να δω μια ξαδέρφη μου που δουλεύει εκεί. Μέχρι ο πατέρας μου να τελειώσει... Δυστυχώς δεν υπήρχε θέση. Αποφάσισα να περιμένω στον δρόμο μέχρι να έρθει κάποιος, οπότε στην περίπτωση αυτή θα έκανα "κυκλάκια" στο τετράγωνο και θα ξαναπήγαινα εκεί. Ώσπου ξαφνικά...θέση! Αυτό ήταν! Ήμουν τυχερός! Βάζω αμέσως alarm, κάνω λίγο μπροστά, βάζω όπισθεν και...μα...τι..; Η κυριά Κούλα έρχεται και "καρφώνετα" με το τζιπάκι της στη θέση μου!!! Ακολούθησε ο διάλογος:

Εγώ: Μα τι κάνετε;

Κυρά Κούλα: Παρκάρω!

Ε: Κι εγώ τί κάνω;

Κ.Κ.: Ε, για λίγο θέλω!

Ε: Κι εγώ! Και παρκάρατε στη θέση μου!

Κ.Κ.: Για λίγο..μόνο λίγο!

(Τα λαμπάκια μου άρχισαν να ανάβουν, η πίεση πλησίασε νούμερα απαγορευτικά για την ηλικία μου, τα μάτια μου ροδοκοκκίνισαν, τα μαλλιά μου γίναν μπούκλες, τα ρουθούνια μου ξεφυσούσαν συννεφάκια, η ουρά μου άρχισε να σπαρταράει)

(Στο σκηνικό μπαίνει ο πατέρας μου, ο οποίος τελειώσε τη δουλειά του και έτυχε να ακούσει τη συζήτηση - λέτε να φώναζα;)

Πατέρας: Πάμε μωρέ να φύγουμε, άστην!

Ε: Ναι, αλλά δεν είδες..

Π: Δεν πειράζει, μην ασχολείσαι!

(Στη συνέχεια προσπάθησα να κρατήσω την ολύμπια ψυχραιμία και να συγκρατήσω τα νεύρα μου καθώς οδηγούσα μανιασμένος ανάμεσα στα στενάκια...)

Πώς είναι δυνατόν, να σου χαλάνε έτσι την ημέρα; Γιατί να χρειαστεί να πέσει κανείς σε τόσο χαμηλό επίπεδο, να σωριαστεί πραγματικά; Δεν υπάρχει τιμιότητα στους οδηγούς; Ακόμη και στην επαρχία (βεβαίως δεν έχω αυταπάτες ότι το Αλιβέρι είναι μικρή πόλη ή χωριό, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί κάτι), που όλοι μας θεωρούμε ότι οι άνθρωποι είναι πιο ήρεμοι και φιλικοί...

Αυτό μου έχει τύχει άλλες δύο φορές. Την μία φορά ήμουν με τον ξάδερφο Τάκη, στην Καλλιθέα. Ακριβώς το ίδιο έκανε ένας άλλος "έξυπνος".

Όσοι από εσάς φέρεστε έτσι, χάρισμά σας οι θέσεις! Αν είστε τέτοιας κλίμακας οδηγοί, σας χαρίζω και το parking μου (αν ποτέ αποκτήσω!). Προσωπικά ντρέπομαι για τέτοιου είδους συμπεριφορές που ισοπεδώνουν τα πάντα.

Κυρία "Κούλα", ελπίζω να προλάβατε τη δουλειά σας! Καλή σας ημέρα...

 

ΥΓ: Στην συγκεκριμένη περίπτωση έτυχε να είναι γυναίκα. Το περιστατικό είναι τυχαίο και έχει γίνει πολλές φορές παρόμοιο με άντρες οδηγούς. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις γυναίκες. Για να μην παρεξηγηθώ! (φτου φτου φτου!)