Πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας έχουν ειδικές ανάγκες. Υπάρχουν άνθρωποι ανάπηροι που κυκλοφορούν με καροτσάκια, άνθρωποι που έχουν διάφορα άλλα κινητικά προβλήματα, άνθρωποι τυφλοί. Για όλους αυτούς, ακόμα κι αυτή η χώρα με τις τόσες ελλείψεις και παράδοξα, έχει προβλέψει κάποια βοηθήματα για να μπορούν να κυκλοφορούν παντού, για να ζουν μια φυσιολογική ζωή. Όλοι μας έχουμε δει τις ράμπες στα πεζοδρόμια για τα καροτσάκια, έχουμε δει (και ακούσει) τα φανάρια που κάνουν έναν ήχο όταν είναι πράσινο για τους πεζούς, έχουμε δει τα πλακάκια στο δρόμο με τις ανάγλυφες διαγραμμίσεις που οδηγούν τους ανθρώπους που δεν βλέπουν, σε κάθε στενό της πόλης.
Όταν βιάζεσαι και θες να αφήσεις κάπου το αμάξι ή το μηχανάκι σου για λίγο ή έχεις απελπιστεί γιατί δεν βρίσκεις να παρκάρεις, μην αφήσεις το μεταφορικό σου μέσο ή οτιδήποτε άλλο σε σημείο που εμποδίζει την ομαλή χρήση αυτών των ευκολιών από αυτούς που τις έχουν ανάγκη. Ψάξε λίγο ακόμα ή πλήρωσε parking.
Περπατάω και κάνω ποδήλατο πολύ μέσα στην Αθήνα και τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει και μαζεύω υλικό από διάφορα "περιστατικά" που συναντώ. Αφορμή για να το κάνω αυτό ήταν αυτό το tweet:
Νέες συναρπαστικές πίστες με εμπόδια για τους τυφλούς. pic.twitter.com/Yvt2QLLcy1
— Γιάννης Πλιώτας (@JohnPliotas) June 21, 2015
Βλέπετε τις κίτρινες διαγραμμίσεις και λίγο παρακάτω μια καφετέρια που έχει βάλει από πάνω σόμπες και τραπέζια. Αυτά είναι τα φαινόμενα που με κάνουν να χάνω λίγη ακόμη ελπίδα για τον τόπο μου.
Στις βόλτες μου στους δρόμους της Αθήνας, παρατηρούσα κατά πόσο σέβονται αυτά τα βοηθήματα ή τα καταπατούν. Αν είναι γενικό φαινόμενο ή μεμονωμένο. Δείτε πόσα βρήκα.
Εντάξει, δεν έχει χώρο για να κάτσουν οι πελάτες. Αλλά θα υπάρχει άλλη λύση από αυτό.
Σημασία έχει να πιει καφέ ο πελάτης. Και να μπουν οι γλάστρες. Και η ταμπέλα.
Άλλη μια οπτική. Στο βάθος, φορτηγάκι πάνω στον διάδρομο. Λεπτομέρεια.
Εδώ μοιάζει να έχει γίνει μια μικρή προσπάθεια να μην κλείσουν το πέρασμα. Βέβαια δεν μοιάζει πολύ ειλικρινής. Πιο πολύ για αποφυγή προστίμου θα έλεγα γιατί δεν μπορεί να το διασχίσει κανείς πραγματικά.
Εδώ μπορεί να περάσει στο χαλαρό με έρπειν.
Εδώ περνάει αν γύρει λίγο τις καρέκλες. Άσε μωρέ που είναι δύσκολο.
Stop. Καλά ήταν ως εδώ. Τώρα πας αριστερά στη τζαμαρία ή δεξιά, όπου νομίζεις.
Άλλωστε που να πας; Μετά από αυτό έχει καρέκλες.
Μια ροζ καρέκλα και μια γαλάζια στο βάθος μας χαλούν τη συνταγή.
Αλλά ούτως ή άλλως κάποιοι έχουν πετάξει σκουπίδια πιο πριν οπότε μικρό το κακό.
Τα κάνω όλα στη λαδόκολλα. Αν πας να περάσεις από εκεί θα κάτσεις στην καρέκλα ρε, θες δε θες. Στο βάθος μαγεία.
Οι παραπάνω ανήκουν στην κατηγορία "φαγητό-διασκέδαση". Πίνουμε καφεδάκι εμείς, ξεχνάμε αυτούς που έχουν προβλήματα.
Δεν είναι μόνο οι καφετέριες όμως. Είναι και οι απλοί καθημερινοί, αδιάφοροι πολίτες.
Αυτός που πάρκαρε πάνω στον διάδρομο. Άλλωστε με τόσο σκουπίδι πιο πίσω, τι σημασία έχει ε;
Αυτοί που στοίβαξαν τα σκουπίδια εκεί. Σε αυτό φταίνε και αυτοί που είναι υπεύθυνοι για να μαζεύουν έγκαιρα τα σκουπίδια. Δεν είπα τίποτα για το κράτος, όχι.
Ο κύριος με το παπάκι που δεν ήθελε να ενοχλήσει όποιον θα κάτσει στο παγκάκι οπότε προτίμησε να το αφήσει πάνω στον διάδρομο. Φυσικά και ο επόμενος που έβαλε τη μηχανή κάθετα.
Ο περήφανος αυτός κύριος.
Μεγαλοπρεπέστατος! Ή το κάνεις ή δεν το κάνεις ρε παιδί μου.
Η κυρία που πουλάει κουλουράκια. Εντάξει, υπάρχει κι άλλος χώρος να το βάλει το καλάθι, δεν υπάρχει; Μήπως έπρεπε να την βάλω στην παραπάνω κατηγορία με τα φαγητά-διασκέδαση;
Αυτοί εδώ. Όοοολοι τους.
Αυτός και όλοι μέχρι πίσω στο σημείο αυτό.
Να και τα άλλα παιδιά που σας έλεγα.
Κι άλλοι.
Πεζοδρόμιο, μάλλον όχι πολύ χρήσιμο. Ας πούμε ότι δεν βλέπουμε τα αμάξια που είναι εκεί μέσα. Ο άλλος στο βάθος όμως έχει κεντράρει εντελώς τον διάδρομο. Γιατί; Τόσες ελεύθερες θέσεις.
Αυτός καταφέρνει να ενοχλεί το σύμπαν. Είναι πάνω στη στροφή και περιορίζει την οπτική σε όποιον έρχεται από αριστερά. Είναι πάνω στη ράμπα για τους ανάπηρους. Είναι στο τέλος της διαδρομής για τους τυφλούς. Μπορώ να βρω κι άλλα γιατί με έχει τσαντίσει τώρα.
Ναι, υπάρχουν κι άλλοι.
Ορίστε! Ο δημοσιογράφος που περίμενε τον Βαρουφάκη να βγει από το υπουργείο οικονομικών. ΕΚΕΙ ήταν το κατάλληλο σημείο για την κάμερα, σε οποιοδήποτε άλλο σημείο η λήψη δεν θα τα έσπαγε τόσο. Τώρα φυσάει.
Και κάτι ανεκδιήγητο, κάτι που με φέρνει στα όριά μου, κάτι που ξεχειλίζει το ποτήρι. Αυτός:
Εντάξει, πλάκα κάνω, αφήστε τον να πιει τον καφέ του ο άνθρωπος! 🙂
Με μια απλή αναζήτηση μπορεί κάποιος να βρει πολύ περισσότερα παράδειγματα τέτοιων καταστάσεων, γιατί είναι ατέλειωτα. Και ντροπιαστικά.
Είμαστε (από πάντα ήμασταν) μια χώρα περίεργη, μια μείξη ανθρώπων που κοιτούν τον εαυτό τους κυρίως, μια περίεργη κοινωνία. Πρέπει όμως να φροντίζουμε αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη και δεν ψάχνουν απλά μια θέση να παρκάρουν, αλλά έναν τρόπο να μετακινηθούν μέσα στην πόλη τους με αξιοπρέπεια. Όσο είναι δυνατόν, να το φροντίζουμε. Για μια φορά να σκεφτούμε κάτι προτού να βρεθούμε σε παρόμοια θέση. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις.