Πρόσφατα (τέλη του 2013) ξεκίνησα μαθήματα στο τμήμα φωτογραφίας του δήμου Καλλιθέας. Όχι για να γίνω επαγγελματίας. Για να μάθω τα βασικά. Να γνωρίσω καλύτερα το χόμπι μου.
Βγάζω όλες μου τις φωτογραφίες με το κινητό και ελάχιστες με μια απλή compact μηχανή. Αυτό είναι ένα μειονέκτημα αλλά δεν το βλέπω έτσι. Άλλωστε έχω και πλεονεκτήματα. Το έχω πάντοτε πάνω μου και έτοιμο για δράση, πιάνει λίγο χώρο και δεν κουβαλάω κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη θα είχα μαζί μου!
Συνηθίζω να βγάζω τις φωτογραφίες μου στον λογαριασμό μου στο instagram, επιτόπου, με επεξεργασία από το κινητό και οπωσδήποτε geo-tag. Οι πιο πολλές βγήκαν εκεί (και σας τις δείχνω κάτω από την original). Στις πιο πολλές περιπτώσεις αυτό ήταν κακό γιατί το τετράγωνο κάδρο του instagram με έκανε να μη δίνω την απαιτούμενη σημασία στο σύνολο της φωτογραφίας αφού ήξερα πως είχα την πολυτέλεια να κάνω crop.
Στη τμήμα αυτό μας είπαν να φέρουμε κάποιες φωτογραφίες που έχουμε βγάλει κατά καιρούς, για να τις συζητήσουμε. 15 ο καθένας. Στο μάθημα, συζητούσαμε τις φωτογραφίες του καθενός και η καθηγήτρια μας έλεγε τι κάναμε λάθος ή τι θα έπρεπε να κάνουμε διαφορετικά.
Οι δικές μου είναι οι ακόλουθες:
Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στην Εύβοια. Ήταν Φεβρουάριος, όμως αυτές οι αμυγδαλιές είχαν ανθίσει ήδη.
Στην έκδοση για instagram έκανα τα πάντα ασπρόμαυρα και τόνισα το ροζ στα άνθη.
Η επόμενη φωτογραφία είναι από την εκκλησία του προφήτη Ηλία, στην Εύβοια, κοντά στο χωριό μου. Η εκκλησία βρίσκεται πίσω μου.
Ήταν μια πολύ συννεφιασμένη ημέρα και είχα βγει για περπάτημα. Μου αρέσει να περπατάω, κυρίως με συννεφιά (δεν ιδρώνω, δεν κουράζομαι τόσο). Η έκδοση για instagram δεν θα μπορούσε παρά να είναι σκοτεινή, όπως την ήθελα.
Η ακόλουθη είναι μια από τις αγαπημένες μου. Όχι γιατί μου αρέσει η αυθεντική της (που μου αρέσει κι έτσι), αλλά γιατί το αποτέλεσμα στο instagram είναι σαν πίνακας, τη θεωρώ μια από τις καλύτερές μου.
Η παρακάτω είναι μια φωτογραφία από τον ποταμό Μανικιάτη, που διασχίζει αρκετά χωριά και καταλήγει στο Αιγαίο. Το συγκεκριμένο σημείο είναι από το χωριό Βρύση, δίπλα στο δικό μου.
Σε ένα πρωινό μου ταξίδι στην Εύβοια, σταμάτησα σε ένα από τα αγαπημένα μου σημεία στη διαδρομή. Στην παραλία της Ερέτριας. Περίμενα μέχρι να ξημερώσει και το θέαμα ήταν υπέροχο!
Η επόμενη είναι και πάλι από το χωριό μου. Μια συννεφιασμένη ημέρα που ο ήλιος έκανε παιχνίδια.
Στο instagram έκανα ουσιαστικά ένα πείραμα, καθώς το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από εξωπραγματικό.
Άνοιξη του 2013. Οι παπαρούνες άνθισαν δίπλα στο ποτάμι και άρχισε η φύση να πρασινίζει. Ιδανικό τοπίο!
Και αυτή η φωτογραφία μου αρέσει γιατί το αποτέλεσμα είναι χρυσό, απόκοσμο.
Ίδια εποχή, με πράσινο και στα δεξιά το ποτάμι.
Παντού λουλούδια και πρασινάδα!
Το συγκεκριμένο κτήριο βρίσκεται σε κάποιο σημείο λίγο πριν το Mont Parnes, στην Πάρνηθα. Το Ξενία Πάρνηθας, στέκει εκεί σαν φάντασμα για χρόνια.
"Όταν βλέπεις τα ψαρόνια να κάνουν κύκλους ανήσυχα, θα ακολουθήσει βροχή", έλεγαν οι παλιοί και ΔΕΝ είχαν άδικο. Στο τσακ πρόλαβα!
Τα σύννεφα έκαναν ενδιαφέροντα παιχνίδια. Η συγκεκριμένη είναι τραβηγμένη στον Πειραιά, σε ένα πάρκο.
Μια ημέρα με αγριεμένο καιρό και πολύ αέρα, περνώντας από την Ακτή Νηρέως στην Εύβοια, τόλμησα να βγω για μερικές φωτογραφίες. Μια από αυτές, η ακόλουθη.
Η επόμενη είναι τραβηγμένη από το λόφο του Φιλοπάππου, άλλο αγαπημένο μου σημείο για περπάτημα και χαλάρωση. Ο ήλιος, πλήρως κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα αλλά πολύ έντονος και πάλι!
Το σπίτι αυτό βρίσκεται στο χωριό μου, το Κοίλι και είναι το δεύτερο πιο απομακρυσμένο, ψηλά στο βουνό. Ακριβώς δίπλα από το σπίτι της γιαγιάς μου. Κάποτε το χρησιμοποιούσαμε για κοτέτσι. Τώρα πια είναι γκρεμισμένο, χωρίς πάτωμα και με ετοιμόρροπη οροφή. Πολύ ενδιαφέρον όμως.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας πω αυτό που μας λέει η καθηγήτρια για τις φωτογραφίες μας και προσπαθώ πάντα να θυμάμαι:
"Είναι διαφορετικό το να δείχνει μια φωτογραφία κάτι όμορφο και διαφορετικό το να είναι μια καλή φωτογραφία"