Η φωτιά στο Μάτι ήταν κάτι που συγκλόνισε όλους μας. Κυρίως γιατί ήταν ξαφνική, αναπάντεχη και είχε πολλά θύματα, τα οποία χάθηκαν άδικα και τραγικά. Όσοι πήγαν στην περιοχή πάγωσαν από τις εικόνες που αντίκρισαν. Ακόμη και τώρα, 3 μήνες μετά, η μυρωδιά του καμμένου και οι εικόνες καταστροφής είναι εκεί και θυμίζουν τα γεγονότα.
Βρέθηκα εκεί από τις πρώτες στιγμές μετά την τραγωδία ως εθελοντής διασώστης του Σώματος Εθελοντών Σαμαρειτών, Διασωστών και Ναυαγοσωστών του Ερυθρού Σταυρού της Αθήνας συμμετέχοντας ενεργά στις δράσεις. Ναι, έβγαλα και φωτογραφίες από όλα αυτά.
Στις έρευνες, η ατμόσφαιρα ήταν πνιγηρή και τρομακτική. Ήξερες τι είχε γίνει λίγες ώρες πριν και φοβόσουν για το τι μπορεί να αντικρίσεις ανά πάσα στιγμή. Η παραπάνω είναι μια πολύ χαρακτηριστική φωτογραφία από τις πρώτες ημέρες ερευνών στην περιοχή.
Πως γεννήθηκε η ιδέα
Ένα μήνα μετά, όταν η κοινή γνώμη είχε αρχίσει να χάνει το ενδιαφέρον της (όπως σε κάθε μεγάλη καταστροφή, οι άνθρωποι ξεχνούν σύντομα) και τα κανάλια είχαν αρχίσει να απομακρύνονται, με προσέγγισε η Ευγενία Φώη, μια εξαιρετική και πολύ δραστήρια στην περιοχή, παρουσία. Μου περιέγραψε την ιδέα της, στα πρώτα της στάδια ακόμη. Δεν το σκέφτηκα στιγμή, ήμουν μέσα. Ήξερα ότι θα αντιμετωπίσω δύσκολες, σκληρές εικόνες, όμως η θέληση για έμπρακτη βοήθεια, υπερίσχυσε όλων.
Το πλάνο της ήταν απλό. Ορμώμενη από την ανάγκη για βοήθεια προς τους συνανθρώπους της και παρόλο που δεν είχε ξεκάθαρο ακόμη πλάνο, είχε μια δυνατή κεντρική ιδέα, έναν σκοπό. Να γίνει ένα αφιέρωμα στην καταστροφή στο Μάτι, όχι για να παρουσιάσει το τι συνέβη, αλλά να προβάλει την δύναμη των ανθρώπων που έμειναν πίσω και την αποφασιστικότητά τους να σταθούν στα πόδια τους και να χτίσουν ξανά τον τόπο τους όπως τον είχαν ζήσει και όπως τον φαντάζονται στο εξής. Όμορφο, πράσινο, ζωντανό. Όλα αυτά, για να μαζευτούν παράλληλα έσοδα για την υποστήριξη των ανθρώπων αυτών που μας άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες των αυλών τους και μας υποδέχτηκαν για αυτά τα λίγα λεπτά ο καθένας, με τρόπο φιλόξενο κι ευγενικό. Με δύναμη και σπίθα στη ματιά τους. Με το κεφάλι ψηλά.
Πως θα μπορούσα να αρνηθώ την συμμετοχή μου σε κάτι τέτοιο;
Εκτέλεση και πλάνο
Οι πόροι μας ήταν ελάχιστοι. Ήταν η όρεξή μας, κάποιες γνωριμίες της Νίας (έτσι θα την αναφέρω στο εξής), πολλά τηλέφωνα, ένα αμάξι, δύο φωτογραφικές μηχανές και αρκετός χρόνος. Όχι τόσος όσος μπορεί να φαντάζεται κάποιος για ένα αφιέρωμα περίπου 80 τελικών, επεξεργασμένων φωτογραφιών. Συνολικά οι φωτογραφίσεις κράτησαν 4 ημέρες, όχι ολόκληρες, γιατί κάποιες από αυτές δεν αντέχαμε να παραμείνουμε στον χώρο για πολύ. Η ατμόσφαιρα ήταν ακόμη αποπνικτική και δουλεύαμε αναγκαστικά με προστατευτικές μάσκες για την αναπνοή μας, η οποία κάποιες φορές ήταν δύσκολη.
Στις 4 αυτές ημέρες κατά τις οποίες έγιναν οι φωτογραφίσεις, γυρίσαμε κάθε στενό της περιοχής, μιλήσαμε με πολλούς ανθρώπους και έγινε μια προσπάθεια να καταγραφεί το μέγεθος της καταστροφής, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην ελπίδα, την αναγέννηση. Σε πράγματα μικρά και μεγάλα που γλύτωσαν από τη φωτιά (θα δείτε ποδήλατα, βιβλία, διακοσμητικά, φυτά και πολλά άλλα αντικείμενα), που ξεφύτρωσαν από τις στάχτες, που αρνήθηκαν τη μοίρα τους. Αυτός είναι άλλωστε και ο κεντρικός τίτλος της έκθεσης.
"Δεν λησμονώ, ξαναγεννιέμαι."
Ο σκοπός της έκθεσης
Σκοπός της έκθεσης αυτής είναι να αναδειχθεί η ανάγκη και η βεβαιότητα για την αναγέννηση που θα ακολουθήσει την καταστροφή μέσα από μικρές αλλά γεμάτες δύναμη, εικόνες. Ελπίζω ότι τα εκθέματα, μέσα από τη ματιά μου, θα σας εντυπώσουν τα μηνύματα αυτά.
Η έκθεση, ο χώρος
Τα εγκαίνια της έκθεσης έγιναν στις 27/10/2018 στην Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά παρουσία πολλών εκλεκτών καλεσμένων.
Ή έκθεση, όπως λέει και ο τίτλος, είναι αφηγηματική. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι έχει κάποιο story. Σε κάθε δωμάτιο υπάρχει ένα θέμα και σε κάθε φωτογραφία μια περιγραφή. Είναι σημαντικό να ακολουθήσει κανείς την ροή, όπως έχει οριστεί. Θα έχει μια πληρέστερη εικόνα.
Παράλληλα, την ώρα της περιήγησής σας στους χώρους της έκθεσης, θα ακούτε και τη μουσική που έγραψαν ο Alex Dimou και ο Alex Leondaritis, ειδικά για την περίσταση.
Οι φωτογραφίες εκτίθενται σε μαύρο φόντο στους 3 βασικούς χώρους της αίθουσας.
Κάθε μία, ή κάθε ομάδα φωτογραφιών, συνοδεύεται από την ιστορία της. Μπορείτε να δείτε την περιγραφή αυτή στο κάτω μέρος κάθεμιάς. Είναι μάλιστα πολύ σημαντικό κομμάτι για την συνολική εμπειρία.
Σε κάποια σημεία μπορείτε να δείτε και τα πορτραίτα των ανθρώπων που μας υποδέχτηκαν και πήραν μέρος σε όλο αυτό το εγχείρημα.
Οι τιμές δεν είναι απαγορευτικές. Θα έλεγα πως είναι πολύ φιλικές καθώς ο απώτερος σκοπός είναι η συγκέντρωση χρημάτων για την στήριξη των ανθρώπων αυτών. Θέλουμε να πουληθούν όσο το δυνατόν περισσότερες, είναι σημαντικό.
Αν θες να αγοράσεις έναν από τους πίνακες αυτούς, μπορείς να επισκεφθείς την έκθεση μέχρι και το Σάββατο 3/11/2018 στον ίδιο χώρο. Η έκθεση θα παρουσιαστεί και σε άλλα σημεία στη συνέχεια. Θα υπάρξουν σχετικές ανακοινώσεις.
Σύντομα θα διατεθούν προς πώληση και με άλλους τρόπους. Θα υπάρξουν, επίσης, ανακοινώσεις.
Τόση ώρα ακούτε για εμάς κι εμάς δεν μας βλέπετε. Ορίστε κι εμείς λοιπόν. Αριστερά η Νία και δεξιά η μουτσούνα μου.
Οι πίνακες (φωτογραφίες) είναι σε καμβά τελαρωμένο, έτοιμοι για κρέμασμα στον τοίχο του σπιτιού σας. Διατίθενται σε διάφορες διαστάσεις.
Σας ευχαριστώ που διαβάσατε όλο το άρθρο, παρόλο που δεν είχε ούτε ένα μικρό αστείο. Εύχομαι να σας δω από κοντά και να σας γνωρίσω. Θα είμαι εκεί στο κλείσιμο της έκθεσης και όταν τελειώσει θα εξαφανιστώ (ε τι να κάνω, αφού κλείνει, θα με διώξουν - ωπ, νάτο το χαζό αστείο, δεν άντεξα).
Μέχρι τότε <3