Η μικρή Αριάδνη έκλεισε πριν λίγες ημέρες τα 3. ΤΡΙΑ. Πότε πρόλαβε; Τι συνέβη εδώ..; Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.
Όπως ίσως ξέρετε, βγάζω μανιωδώς την μικρή φωτογραφίες (όχι μόνο) και κάθε χρονιά βγάζω κάποιες σε ένα άρθρο. Έτσι έκανα στο πρώτο της έτος, έτσι και πέρυσι, στα δύο. Έτσι ελπίζω για πολύ καιρό ακόμα!
Το άρθρο αυτό διαβάζεται σωστά με τη συνοδεία της κατάλληλης μουσικής που διαλέγει ΠΑΝΤΑ ο θείος (εγώ είμαι αυτός, ναι). Αν δεν παίζει ήδη, πατήστε play και φύγαμε..! 🙂
Ήταν μια χρονιά γεμάτη για τη μικρούλα μας. Αδυνατώ να θυμηθώ το πως ήμουν εγώ στην ηλικία της και πως ένιωθα για τα πάντα γύρω, αλλά λογικά ήταν κάπως έτσι: Παιχνίδι και φαγητό. ΠΟΛΥ φαγητό.
Σε αυτή την ηλικία δοκιμάζεις τα πάντα. Νέες γεύσεις συνεχώς. Αποκτάς αγαπημένα φαγητά και ίσως κάποια δεν σου αρέσουν για όλη σου τη ζωή. Το παγωτό όμως; Το παγωτό; Γίνεται να μην σου αρέσει;
Και νεράκι. Με την απαραίτητη προσοχή και τρυφερότητα, όπως πρέπει.
Ο χαρακτήρας της αλλάζει μέρα με τη μέρα και στιγμή με στιγμή. Γίνεται ένα κλικ πιο κτητική, ένα κλικ πιο δυναμική, ένα κλικ πιο ακαταμάχητη!
Έχει τα κάτω της...
...έχει και τα πάνω της! Μέσα σε μια στιγμή μπορεί να έρθουν τα πάνω... κάτω..!
Κάτι που άλλαξε αρκετά είναι το ότι έρχεται συνειδητά πλέον για αγκαλιά. Δεν υπάρχει πιο υπέροχο συναίσθημα από αυτό. Το έκανε και παλιά, όμως τότε σχεδόν δεν είχε την επιλογή! Τώρα την έχει και το θέλει (όχι πάντα, αλλά την δικαιολογώ, αφήστε τα παιδιά λιγάκι από πάνω σας, να τρέξουν λίγο, να παίξουν, να χτυπήσουν κιόλας, δεν μπορούν να κάθονται συνέχεια σε μια αγκαλιά - εκτός κι αν είναι η δική μου).
Η αγκαλιά είναι φάρμακο, ναρκωτικό. Το οποίο εγώ αφήνω να με πλημμυρίσει. Δεν αντιστέκομαι, δεν θα μπορούσα.
Ένα από τα χαρακτηριστικά της ηλικίας της είναι ότι θέλει να ασχολείται με ό, τι βλέπει να ασχολείσαι κι εσύ. Να κάνει πράγματα, να συμμετέχει, να παίρνει στα χέρια της πρωτοβουλίες. Πιστεύω ότι πρέπει να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να το κάνουν αυτό! Κι ας χτυπήσουν λίγο, κι ας λερώσουν. Έτσι θα μάθουν τα πάντα σωστά.
Τα μαλλάκια της μεγάλωσαν και έγιναν χρυσά (δεν λέω ξανθά, στα μάτια μου είναι χρυσά 🙂 )! Και πανέμορφα! <3
Μιλώντας για χώματα, κάποιοι ξέρετε πόσο τους αρέσει να ασχολούνται με αυτά, ε; Κι εμένα! Σε ποια ηλικία μας περνάει αυτό..;
Αφού έγιναν ΟΛΑ χάλια, σκουπίζουμε, γιατί είμαστε και προκομμένα παιδάκια! Λίγο η Αριάδνη, λίγο ο θείος!
Εντάξει, μετά μόνο η Αριάδνη...
...εντάξει μετά ο θείος.. αναγκαστικά...
Αφού φυτέψαμε και καθαρίσαμε.. τι κάνουμε; Ποτίζουμε!
Τα ποτίζουμε όλα, ασταμάτητα. Γιατί διψούν και γιατί ποιος να πει όχι σε αυτό το χεράκι που ρίχνει με τόση αγάπη νεράκι; Εγώ ΠΟΤΕ.
Όπως πάντα, κάναμε και πολλές βόλτες. Ήπιαμε καφέ έξω, παίξαμε στο γρασίδι!
Ξαπλώσαμε στο γρασίδι...
Πήραμε πολλά παιχνίδια. Μπαλόνια με κάθε πιθανό καρτούν!
Η θάλασσα είναι κάτι μαγικό για τα παιδιά. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθός της, δεν χωράει στο μυαλό μας καν. Ακόμα και μια λακκούβα με νερό μας φαίνεται τρομακτική και απέραντη. Ένας κόσμος γεμάτος ψαράκια, βοτσαλάκια και κυματάκια. Για να μην μιλήσουμε για την άμμο..!
Θυμάται κανείς σας την τελευταία φορά που διασκέδασε με κάτι τόσο απλό όσο το να βάζει σε ένα κουτάκι νομίσματα, να τα ξαναβγάζει, να τα ξαναβάζει και να νιώθει πλήρης; Μας λείπει αυτό. Να διασκεδάζουμε με απλά πράγματα. Με πράγματα που βρίσκονται παντού.
Τον αγαπάει πολύ αυτό τον κουμπαρά. Περιέχει μόνο μονόλεπτα, δίλεπτα, πεντάλεπτα. Κάποτε να μου το θυμηθείτε, θα έχει πάνω από 5€ εκεί μέσα.
Η σχέση της με τα ζώα είναι πολύ καλή, κάτι που πραγματικά με κάνει να χαίρομαι, όχι μόνο γιατί αγαπώ κι εγώ τα ζώα αλλά και γιατί πιστεύω πως όταν μάθεις να σέβεσαι τα ζώα από μικρός, μαθαίνεις να σέβεσαι τους πάντες γύρω σου (και τα ζώα).
Σας έχω μιλήσει για το άλλο "παιδί"; Τον Αγκαθοκλή; Δεν σας έχω ακόμη. Σύντομα!
Η μικρή Αριάδνη μετατράπηκε από ένα μωράκι, ένα παιδάκι που ήταν, σε μια μικρή, αληθινή, κυρία! Με τα φορεματάκια της σε κάνει άπειρα μικρά μικρά κομματάκια που λιώνουν στο πάτωμα. Δεν την χορταίνω!
Λίγο μετά το καλοκαίρι η ζωή της πήρε μια από τις πιο σημαντικές τροπές που θα μπορούσε. Έγινε αδερφούλα (κι εγώ ξανά θείος - κλάματα, αφήστε με λίγο... ευχαριστώ. Εντάξει).
Ναι! Έχω δύο ανίψια. Δύο υπέροχα ανίψια! Νομίζω πως εννοείται πως τον Οκτώβριο θα υπάρξει ανάλογο post, ε; Αν θέλετε να σταματήσουν τα posts, πείτε στην αδερφή μου να σταματήσει να κάνει παιδιά. 😀
SPOILER ALERT... ο μπέμπης! <3 <3 <3
Το πανέμορφο μαλλάκι κουρεύτηκε κάποια στιγμή. Το αποτέλεσμα; Εκπληκτικό (νομίζω ό, τι και να κάνει, έτσι θα την βλέπω)! Είναι μια ακόμη πιο κομψή, μικρή κυρία!
Φτάσαμε λοιπόν στις 11 Μαρτίου. Την ημέρα των γενεθλίων της. Την ημέρα που η Αριάδνη μας έκλεισε τα τρία. Φάγαμε, ήπιαμε, παίξαμε (της πήραμε μια άμμο και έγινε το σαλόνι πιο παραλία από ποτέ - ΜΗΝ πάρετε ΠΟΤΕ μαγική άμμο, δεν θέλετε να ξέρετε πόσο γρήγορα την μετατρέπουν σε μαγική, σπιτική ΛΑΣΠΗ).
Το θέμα του πάρτι ήταν "πασχαλίτσα". Αυτό απ' έξω είναι ζαχαρόπαστα. Στον θείο αρέσει η ζαχαρόπαστα. Ο θείος έφαγε ζαχαρόπαστα...
Το σπίτι γέμισε συγγενείς, φίλους, φωνές, παιχνίδια και αγάπη. Η χαρά της... απερίγραπτη! Τα ματάκια έλαμψαν...
...και ΦφφφΦφφφφ!
<3