Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν οτι ο στρατός προσφέρει κάτι. Άλλωστε έχω επανηλειμμένως γράψει γ' αυτό. Είναι κάτι το περιττό, καθαρό χάσιμο χρόνου.
Πρόσφατα δυστυχώς η μαμά πατρίδα (τί της χρωστάμε οι χριστιανοί;) κάλεσε ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Όπως κι εγώ τότε, έτσι κι αυτός, αναγκάστηκε να κουρευτεί (δεν ξυρίστηκε αφού πήγε ναυτικό) και να "πακετάρει". Να πατήσει μια παύση ενός χρόνου...απλά χαμένου. Τουλάχιστον του πάει (κι αυτουνού) το κοντό μαλλί.
Είχα την τύχη και την ατυχία να πάω μαζί του για να παρουσιαστεί. Φυσικά για εμένα δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Ήθελα οπωσδήποτε να είμαι παρόν... Προσπάθησα να μην φερθώ όπως μου φέρθηκαν οι δικοί μου άνθρωποι όταν με πήγαν στην "πύλη του διαβόλου". Να μην κάθομαι και να κοιτάζω μέχρι να εξαφανιστεί από τον ορίζοντα. Αλλά δεν μπορούσα...δεν ξέρω γιατί (τώρα τους καταλαβαίνω). Πιστεύω οτι το έκανα επειδή ήξερα πως ένιωθε..είναι πολύ άσχημο να αφήνεις τους ανθρώπους με τους οποίους ζεις και να αποδεχθείς όλα αυτά τα οποία έπονται. Πρωινό ξύπνημα, ξύρισμα κάθε μέρα, αγκαρία, τρέξιμο και παρελάσεις, σκοπιές...έλεος! Αφού αργά και βασανιστικά πέρασε την πύλη και έδωσε τα στοιχεία του, όλοι μαζί μπήκαν σε ένα pullman και δρόμο για εξετάσεις, χαρτιά και ξεβρακώματα.
Η αλήθεια είναι οτι όλα αυτά μου ήταν γνώριμα, αλλά όχι ευχάριστα. Δεν μπορώ να ξεστομίσω κλισέ τύπου "θα περάσει ο καιρός", "δεν είναι τίποτα" και "θα γίνεις άντρας". Όχι, δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Είναι λόγια όσων θέλουν να δικαιολογήσουν τον παραλογισμό του στρατού. Η πραγματικότητα είναι οτι "ο καιρός περνάει βαρετά", "είναι ένα χάσιμο χρόνου" και "αυτό περίμενα εγώ...". Έτσι, πάνω που κόντευα να ξεπεράσω την κακή ανάμνηση, επανήλθε στη ζωή μου. "Πέρασε όλη η θητεία μπροστά από τα μάτια μου".
Πιστεύω πως δεν θα είμαι από τους πατεράδες (αν έχω την τύχη να γίνω) που δεν θα φουσκώνουν από υπερφάνια όταν το τέκνο τους πάει στο στρατό...
Άιντε να τελειώνει κι αυτός..! Ξάδελφε ναύτη, τέντωσέ τους όλους!!!