Οι πόλεις είναι γεμάτες σύρματα, τσιμέντο, φανάρια, οχήματα κάθε είδους. Αυτά αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό του αστικού τοπίου. Θα έλεγε κανείς ότι είναι φτιαγμένες για να εξυπηρετούν την κίνηση με τα οχήματα αυτά και σε δεύτερη μοίρα έρχονται οι άνθρωποι, η φύση και τα ζώα. Τουλάχιστον οι ελληνικές, η Αθήνα σίγουρα.
Χωρίς αυτά όμως, δεν θα ήταν το ίδιο. Δεν θα μπορούσαμε να κυκλοφορούμε άνετα (ή μήπως θα κυκλοφορούσαμε πιο άνετα τελικά;) και με ασφάλεια. Θα πρέπει όμως να λειτουργούν και σωστά, ανεμπόδιστα. Σκεφτείτε το χάος που θα επικρατούσε αν δεν είχαμε φανάρια. Πόσο επικίνδυνο θα ήταν!
Μια μικρή γεύση αυτού του κινδύνου μπορεί κάποιος να την πάρει πολύ συχνά. Αρκεί μια βόλτα στην Αθήνα (και αλλού αλλά εγώ εδώ ζω και εδώ βλέπω). Δεν θα ψάξω το ποιος φταίει, η απάντηση είναι προφανής. Απλά θα δω την αστεία τους πλευρά (και να δω την άλλη δεν θα βγάλει πουθενά).
Λεωφόρος Βουλιαγμένης. Το φανάρι ακριβώς πίσω από τις πινακίδες. Βλέπετε, έπρεπε να μπει ακριβώς στο κέντρο του πεζοδρομίου η κολόνα, όπως και το φανάρι. Σου εύχομαι να μην τρέχεις εκεί γιατί ακριβώς από πίσω περνούν αυτοκίνητα με την ταχύτητα που φαντάζεσαι (και βλέπεις).
Λιοσίων. Τι εννοείς "έχει φανάρι εδώ";
Εδώ δεν υπάρχει θέμα, υπάρχει φανάρι και τίποτα δεν μπαίνει μπροστά του. Αλλά κοιτάει αλλού. Λεπτομέρειες, όλο γκρίνια ρε παιδί μουυυυ..
Λεωφόρος Βουλιαγμένης στο ύψος της Δάφνης. Αν ξέρεις που να κάτσεις, το βλέπεις το φανάρι. Πρέπει να ξέρεις όμως. Ή να έχεις διαβάσει αυτό το άρθρο.
Ορίστε. Ένα μέτρο πιο μπρος και εμφανίστηκε. Ωπ, πράσινο! Βρουυυυμ...
Δεν έχω ιδέα που είναι αυτό. Τι σημασία έχει; Από τύχη είδα ότι είχα κόκκινο.
Και τέλος το αγαπημένο μου, στη λεωφόρο Βάρης - Κορωπίου. Δεν έχει κάποιο πρόβλημα, το βλέπεις. Αλλά ΤΙ βλέπεις; Ένα υπέροχο βελάκι! <3
