Παίζει να είπαμε πάνω από 20 φορές το "Λάρ' σα λάρ' σα σε είδα και λαχτάρ' σα", κάτι το οποίο μου φαινόταν χαζό και συνεχίζει να μου φαίνεται χαζό γι' αυτό ως εδώ, δεν θα το αναφέρω ξανά. Ούτε σε γραπτό ούτε σε προφορικό λόγο.
Η Λάρισα λοιπόν, μία από τις πιο ζεστές πόλεις της Ελλάδας. Αυτό το ήξερα πάντα, το έχω βιώσει περνώντας καλοκαίρι από εκεί αλλά ποτέ δεν έμεινα παραπάνω από λίγες ώρες στην εμβέλειά της. Τελευταία και μοναδική μου επίσκεψη ήταν το 2007 όταν φαντάρος ακόμα είχα μεταφερθεί εκεί για να κριθεί η ικανότητά μου για οδηγός στο πυροβολικό (ναι, μια χαρά ήμουν, απλά πήγαν άλλα πράγματα στραβά). Πως τα έφερε η μοίρα και το πρώτο μέρος στο οποίο πήγα ήταν ακριβώς σε εκείνο το σημείο, στην πύλη αυτού του στρατιωτικού νοσοκομείου. Συναντήσαμε τον Ευάγγελο Αθανασιάδη, στρατιωτικός στο επάγγελμα και ενεργό μέλος της κοινότητας του WordPress, ο οποίος προσφέρθηκε (καλά να πάθει) να μας ξεναγήσει στην πόλη που έχει γνωρίσει καλά καθώς μένει χρόνια εκεί.
Φυσικά, ξεκινήσαμε με φαγητό (τι άλλο, δεν κατάλαβα;). Περπατήσαμε στο κέντρο της πόλης και διαλέξαμε ένα ταβερνάκι με σκιά και ωραίο φαγητό. Όλοι έχουμε ακούσει πως η Λάρισα δεν αστειεύεται από ζέστη. Εμείς ήμασταν τυχεροί που πετύχαμε ημέρες με συννεφιά (και βροχή) κι αυτό μας έσωσε από μια βασανιστική διαμονή (αλήθεια, δεν την αντέχω τη ζέστη καθόλου, γκρινιάζω και υποφέρω, γι' αυτό γκρινιάζω άλλωστε επειδή υποφέρω, δεν γίνεται να υποφέρεις επειδή γκρινιάζεις, όχι εσύ τουλάχιστον, ίσως υποφέρουν οι τριγύρω).
Απ' ότι κατάλαβα, ο λόφος του φρουρίου είναι ένα μέρος για να αναζητήσεις καλό φαγητό! Και έτσι έγινε!
Όπως κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, η πρώτη βόλτα οφείλει να είναι στα πιο διάσημα μέρη κάθε τόπου. Έτσι λοιπόν, βρεθήκαμε στο γνωστό της "Λαρίσης το ποτάμι", τον Πηνειό. Περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό, ένα χείμαρρο, κάτι πιο άγριο από αυτό. Ίσως τον χειμώνα να είναι, ποιος ξέρει.
Σκοπός της επίσκεψής μας αυτής ήταν ένα workshop σχετικά με το WordPress που διοργανώναμε από το WordPress Greek Community σε συνεργασία με τον καθηγητή Φώτη Κόκκορα, στο ΤΕΙ Θεσσαλίας.
Στο διάλειμμα που κάναμε, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια μικρή βόλτα μέσα στο ΤΕΙ. Ήταν ένα πολύ όμορφο, προσεγμένο μέρος. Έτσι πρέπει να είναι όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα (μερικά ευτυχώς είναι), τουλάχιστον απ' έξω. Επίσης, είχε πολύ ωραίο κυλικείο (πως να πας για μάθημα έτσι;).
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στη Λάρισα είναι το πόσο πολύ χρησιμοποιούσε ο κόσμος το ποδήλατο. Παντού έβλεπες να κυκλοφορούν με αυτό, να τα έχουν στη σειρά αραγμένα στις πλατείες και σε διάφορα στενά. Υπήρχαν όμως και οι υποδομές για αυτό. Υπήρχαν ειδικές θέσεις για να τα δένεις και οι δρόμοι προσφέρονταν για χρήση ποδηλάτου. Νομίζω θα ήμουν πολύ πιο χαρούμενος αν στην Αθήνα υπήρχαν παρόμοιες υποδομές.
Την τελευταία ημέρα και μετά το workshop (πήγε καλά, ευχαριστώ που ρωτάτε) κάναμε βόλτα στην πόλη. Ήταν σε μια ημέρα που δεν θα ξεχάσει κανείς μας, μια ημέρα που όλη η Ελλάδα ζούσε την αγωνία του πιο οδυνηρού (μέχρι το επόμενο) Eurogroup, αυτού που τελικά τελείωσε ξημερώματα και τα αποτελέσματά του λογικά, ακόμα κι αυτή τη στιγμή, όποτε κι αν διαβάζεις αυτό το κείμενο, πληρώνουμε.
Θυμάμαι το προηγούμενο βράδυ που τα πράγματα "δεν πήγαιναν και τόσο καλά" και φαινόταν ότι ήταν πιθανό πια να πάμε στη δραχμή, που γέμισαν με ουρές κόσμου τα ΑΤΜ. Ίσως γι' αυτό να ήταν τόσο άδειοι οι δρόμοι.
Σε αρκετά κεντρικό σημείο κοντά στα μαγαζιά ήταν η εκκλησία αυτή, ο Άγιος Αχίλλειος, αρκετά εντυπωσιακή και μεγάλη. Επίσης, είναι δίπλα στο "ποτάμι" οπότε μάλλον είναι και αξιοθέατο της πόλης, γενικά.
Λίγο πριν φύγουμε από την πόλη, κι ενώ όλα γκρεμίζονταν γύρω μας (ναι ναι, λόγω Eurogroup), κάναμε έναν τελευταίο περίπατο (το είπα ξανά - όχι; -, είναι ωραία πόλη για περπάτημα, ειδικά στο κέντρο της).
Περπατήσαμε στο λόφο του φρουρίου για να ξαναδούμε το αξιοθέατο λίγο πιο καλά. Όλα καλά, ίδιο μου φάνηκε και πριν.
Τέλος, το αρχαίο θέατρο. Δεν γνώριζα ότι είχε η Λάρισα τέτοιο. Μεγάλο, σε ωραίο σημείο και αρκετά καλά διατηρημένο, αν και μπορούν σίγουρα να το διορθώσουν κι άλλο (ίσως αυτό κάνουν με τον γερανό στο κέντρο του). Μπορείς να πίνεις καφέ (ή μιλκσέικ, ό, τι θες τέλοσπάντων) και να το θαυμάζεις, είναι ακριβώς απέναντι πολλές καφετέριες. Εμείς δεν το κάναμε, είχε ζέστη.
Η βόλτα τελείωσε και όμορφες εικόνες μας έμειναν στο μυαλό. Ίσως ξαναβρεθώ στη Λάρισα, σίγουρα θα περάσω πολλές φορές ακόμα από δίπλα. Μέχρι τότε, θα κρατήσω αναμνήσεις. Και φωτογραφίες. Και δύο κιλά που πήρα από το φαΐ.
