Πρόσφατα βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη. Είχα ξαναπάει εκεί για λίγες ημέρες σε "εκπαιδευτική εκδρομή" με τη σχολή μου. Το λέω έτσι γιατί δεν θυμάμαι να εκπαιδεύτηκα σε τίποτα τότε. Ίσως λίγο στο ξενύχτι και τα ποτά. Α, και στα λαδάδικα.
Εκείνη την εποχή δεν είχα πολύ διάθεση να εξερευνήσω το μέρος, ούτε να μάθω κάποια πράγματα για την πόλη. Επίσης, ήταν αρκετά διαφορετική από αυτό που συνάντησα τώρα, ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Άλλωστε έχουν περάσει κάπου 13 χρόνια από τότε.
Σίγουρα την μεγάλη μεγάλη (ναι μεγάλη) διαφορά μου την έκανε η νέα παραλία. Την ερωτεύτηκα. Πιστεύω ότι αν έμενα εκεί θα ήμουν τακτικότατα για βόλτα στο μέρος αυτό.
Πολύ καλή εντύπωση μου έκανε η ύπαρξη ποδηλατοδρόμου σε όλο το μήκος της παραλίας (είναι αυτός ανάμεσα στις κίτρινες λωρίδες). Μάλιστα, όταν έμπαινες εκεί, κινδύνευες να σε ποδηλατοπατήσουν (θα έπρεπε να υπάρχει αυτή λέξη, μήπως υπάρχει;). Σου χτύπαγαν τα κουδουνάκια και φαίνονταν όλοι ενοχλημένοι, μάλλον με το δίκιο τους.
Ο λόγος που βρέθηκα για ένα συνέδριο, το DEVit που έγινε στο κτίριο που βλέπετε στα αριστερά, στο Macedonia Palace. Σε αυτό δηλαδή:
Το ξενοδοχείο αυτό είναι ακριβώς μπροστά στη νέα παραλία οπότε μου έδωσε την ευκαιρία να ξεκλέψω λίγο χρόνο στα διαλείμματα για μια μικρή βόλτα. Είχε πολύ καλό καιρό και ήταν μια καλή ευκαιρία για περπάτημα και όχι μόνο.
Μια από τις ημέρες πήραμε όλοι μαζί ποδήλατα! Ήταν πολύ όμορφη βόλτα! Όταν κάποιος έμπαινε στον ποδηλατοδρόμο, του χτύπαγα κι εγώ το κουδουνάκι μου, τον κοιτούσα ενοχλημένος και του φώναζα ότι θα τον ποδηλατοπατήσω.
Το πιο ωραίο χαρακτηριστικό της παραλίας, μάλλον και όλης της Θεσσαλονίκης, είναι η ηρεμία που επικρατούσε (για να τα πω πιο σωστά, η ηρεμία που επικρατούσε εκεί που πέρασα εγώ, γιατί είχε και την κίνησή της). Όλοι περπατούσαν εκεί χαλαροί, ήταν μέσα στα φυτά, άλλοι ξαπλωμένοι, άλλοι απλά βόλταραν. Βρήκα μέχρι και κόσμο που ψάρευε. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι ασφαλές να ψαρεύεις εκεί, ή τουλάχιστον όχι για να φας κιόλας.
Η πόλη έχει υπέροχο ηλιοβασίλεμα και σε συνδυασμό με το λιμάνι δίνει πολύ όμορφες εικόνες, αν και έχει την ατυχία να βλέπει τόση θάλασσα αλλά ο ήλιος να μην δύει μέσα της. Δεν πειράζει, και πάλι είναι πανέμορφα.
Όταν ήμουν μικρός, δεν είχα προσέξει κάτι. Ότι στα λαδάδικα υπάρχουν κάποια πολύ όμορφα στενά. Θα έλεγα ότι θυμίζουν Ιταλία αλλά δεν θα το πω γιατί δεν έχω πάει Ιταλία. Πείτε μου εσείς τι θυμίζουν.
Βέβαια δεν ήταν όλα τα λαδάδικα έτσι, αυτή είναι η πάνω μεριά τους. Εκεί φάγαμε την πρώτη μέρα, στο ταβερνάκι στην από πάνω εικόνα, κάτω δεξιά.
Στο σημείο αυτό μπορώ να αναφερθώ στο φαγητό. Στη Θεσσαλονίκη θα φας καλά. Το έλεγαν, ισχύει. Ακόμα και στο πιο απομονωμένο ταβερνάκι, το φαγητό ήταν άνω του μετρίου ενώ συνήθως είχε διάφορες μη συμβατικές επιλογές και ήρθαν όλα προσεγμένα. Θα ξανάτρωγα.
Κάποια από τα μαγαζιά, είχαν και πολύ όμορφες λεπτομέρειες που δεν μπορούσα να μη φωτογραφίσω. Γενικά, η μηχανή κρεμόταν διαρκώς πάνω μου (μου την έβγαλαν με εγχείριση).
Ένα από τα λίγα πράγματα που θυμάμαι από την προηγούμενη επίσκεψή μου εκεί, ήταν το club Very Koko και ένα ακόμα στο πλάι δεξιά, στο στενό. Το είδα και μου ήρθαν φλασιές, μνήμες ξύπνησαν από στιγμές διασκέδασης (τότε που μπορούσα να διασκεδάσω μέσα σε τέτοια) στο μακρινό 2002 (καλά, μην φανταστείτε ότι τα έσπασα κιόλας, λογικά με μια μπύρα σε κάποια γωνιά ήμουν).
Από το στενάκι αριστερά και λίγο πιο κάτω, προς παραλία, αρχίζει το ντάμπα ντούμπα. Μιλάμε όμως για πολύ ντάμπα ντούμπα, όλο το βράδυ (ή όσο είδα τέλοσπάντων εγώ - μέχρι τις 2 δηλαδή). Αναρωτιέμαι αν ζει κανείς εκεί κι αν ναι, πως κοιμάται. Τα ήπια και τα μοχίτο μου (ναι, πίνω σχεδόν μόνο μοχίτο το καλοκαίρι, είναι δροσερό και νόστιμο, sorry).
Μείναμε 4 ημέρες στην πόλη. Δεν φτάνουν για να τα δεις όλα, φτάνουν όμως για να κάνεις έναν καλό περίπατο. Και το παλέψαμε, πήγαμε να δούμε όσο περισσότερα γινόταν.
Είδαμε και το γνωστό "Γεντί Κουλέ".
Μου φαίνεται εύκολο να αποδράσεις από εκεί. Πηδάς τον μαντρότοιχο, εξουδετερώνεις 2-3 φρουρούς, αναισθητοποιείς τον άλλο στην πόρτα και τρέχεις πανικόβλητος προς το βουνό. Όλα αυτά με κραυγές καράτε. Χαλαρά.
Α! Είδαμε και τη Ροτόντα. Ενδιαφέρον κτίριο, μάλλον το χρησιμοποιούν ως εκκλησία τώρα (σωστά;). Μου άρεσε και ο περίπατος γύρω της.
Δεν δείχνω όλες τις φωτογραφίες που έβγαλα ούτε όλα τα μέρη (θέλετε αλήθεια 0,5GB φωτογραφίες;). Έχει πολλά να δεις και γενικά είναι μια πόλη στην οποία αν δε ζεις εκεί, αξίζει να επισκέπτεσαι συχνά. Αν ζεις εκεί, την επισκέπτεσαι θες δε θες. Από αυτά που λένε αυτοί που μένουν εκεί, μάλλον το θέλουν κιόλας.
Αυτό που δεν πρόλαβα (και ζήλεψα) ήταν να κάνω μια βόλτα με αυτά τα καραβάκια που σε κάνουν περιήγηση του λιμανιού. Την επόμενη φορά δεν θα μου ξεφύγει.
Και στο σημείο αυτό θα σας αποκαλύψω την μεγάλη ντροπή μου. Δεν έφαγα ούτε ένα σουβλάκι. Ούτε ένα. Όχι από ντροπή μήπως το πω "καλαμάκι" και πέσει κεραυνός να με κάψει από τον ουρανό, αλλά γιατί είχε τόσα πράγματα να φας που δεν άξιζε να χαλάσεις την όρεξή σου με κάτι τόσο συμβατικό! Έφαγα όμως μπουγάτσες. Αρκετές μπουγάτσες. Κάθε μέρα από μία αλλά όχι με διάφορα κόλπα μέσα, εγώ την θέλω με κρέμα και μόνο. Άντε και λίγη άχνη και κανέλα.
Τέλος, αν πιστεύετε πως δεν έβγαλα τα δύο πιο φωτογραφημένα σύμβολα της πόλης, όοοοχι, κάνετε λάθος. Τα έβγαλα!
Δικαιολογώ την εμφάνισή τους σε άπειρες φωτογραφίες στα social media. Έχουν ένα ενδιαφέρον, σπάνε την ευθεία του λιμανιού.
Και τέλος, κάτι που δεν έχετε ξαναδεί και ανακάλυψα ΕΓΩ ανάμεσα σε κάτι δέντρα. Ένας λευκός πύργος!
Και επειδή το έβγαλα φωτογραφία, να σας το δείξω κι αυτό. Ένα τριαντάφυλλο, αφιερωμένο στην ωραία αυτή πόλη.
Θεσσαλονίκη, εις το επανιδείν!
