Το μεγάλο πείραμα

Από καιρό με βασανίζει μια σκέψη. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν όταν δεν είχα social media και πολύ περισσότερο όταν δεν είχα κινητό. Πώς ζούσα; Τι έκανα καθημερινά; Εσύ.. θυμάσαι;

Ericsson t28s
Μικρό, λεπτό και κομψό, αν και η κεραία ήταν τελικά μεγάλη.

Απέκτησα το πρώτο μου κινητό αφού είχα τελειώσει το σχολείο, ήμουν στο Πολυτεχνείο και όλοι σχεδόν οι φίλοι μου είχαν ήδη στα χέρια τους την πρώτη τους συσκευή. Για να την αγοράσω έπιασα δουλειά ώστε να καλύπτω τη συνδρομή μου (ήταν αρκετά πιο ακριβή η συσκευή χωρίς συμβόλαιο, όπως και τώρα). Μάζεψα λοιπόν χρήματα και πήρα το πολυπόθητο Ericsson T28s! Ναι, αυτό δεξιά (θυμάστε την διαφήμιση με τον εξωγήινο;)!

Ακόμη το νοσταλγώ. Το έχω στην αποθήκη και (τουμ τουμ τουμ τουυυμ) ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΑΚΟΜΑ (η μπαταρία του κρατάει ακόμη και τώρα περισσότερο από το πρόσφατο κινητό μου). Δεν τα φτιάχνουν πια όπως παλιά, θα έλεγε κανείς.

Επιστρέφω στο θέμα μου. Εκείνο το καλοκαίρι, άρχισε το "κακό". Δεν είχα ίντερνετ, ούτε 3G, ούτε 4G, ούτε 7G (προβλέπω για το μέλλον, αυτό το άρθρο θα μείνει επίκαιρο) ούτε μέσω WiFi, σε καμιά μορφή. Ναι, στις καφετέριες τότε πίναμε καφέ (θα τρελαθώ) ή μιλάγαμε (Θεός φυλάξοι), ποιος ξέρει. Το κινητό τότε το χρησιμοποιούσαμε κυρίως ως τηλεφωνική συσκευή. Τηλέφωνα, SMS (και MMS πιο μετά) και άντε κανένα από τα παιχνίδια που είχε μέσα. Ασπρόμαυρα ε; Παλιές, αθώες εποχές (όχι τόσο αθώες όσο οι προηγούμενες από αυτές). Φυσικά, επειδή πάντα βρίσκουμε τρόπο να ισοπεδώσουμε το κάθετί, είχαμε εφεύρει το εσωτερικό (τελικά ήταν πολύ κοινό) παιχνίδι με τις αναπάντητες. Αναπάντητη σε όλους τους φίλους μου κάθε λίγες ώρες. Αναπάντητη και οι φίλοι πίσω. Κάτι σαν ένα poke, ένα καλησπέρα. Πόσο χρόνο είχαμε, αλήθεια;

Όταν ήθελα να μιλήσω με κάποιον, άνοιγα το κινητό και έστελνα μήνυμα ή έπαιρνα τηλέφωνο. Όταν ήθελε κάποιος να μου μιλήσει, με έπαιρνε εκεί και με έβρισκε άμεσα. Σήμερα αυτό είναι δεδομένο. Παλιότερα όμως δεν ήταν, ήταν πρωτόγνωρο, ήταν μοναδικό. Τότε όμως άρχισε να αλλάζει τη ζωή μας. Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν, πήγα διακοπές. Έκανα πάρα πολλές αναπάντητες. Κοίταζα πολύ συχνά το κινητό μου. Έστειλα πολλά SMS. Ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να αφιερώνω υπολογίσιμο χρόνο για να επικοινωνώ απομακρυσμένα με άλλους ανθρώπους με κάποιον, οποιονδήποτε, τρόπο.

Κινητό
Τότε κάναμε πως μιλάμε στο κινητό για πλάκα αφού στην πραγματικότητα χτύπαγε για πραγματικό τηλεφώνημα κάθε 2-3 ημέρες (το δικό μου τουλάχιστον).

Κάνω ένα βήμα πίσω. Ένα βήμα όμως, μεγάλο. Ένα καλοκαίρι πριν. Είχα μόλις τελειώσει με τις πανελλήνιες (πέρασα Φυτικής Παραγωγής ΤΕΙ Καλαμάτας, ευχαριστώ που ρωτάτε, κρίμα που δεν πήγα) και προσπάθησα να αδειάσω το μυαλό μου πηγαίνοντας διακοπές. Το μυαλό μου άδειασε και μετά το ξαναγέμισα αφού έδωσα και πάλι πανελλήνιες. Τώρα άδειασε πάλι.

Εκείνο το καλοκαίρι όμως τα πράγματα είχαν ως εξής. ΔΕΝ είχα κινητό. Έκανα διακοπές 10 ημερών χωρίς κινητό (το λέω για να το χωνέψω). Ποιο είναι το πρόβλημα όμως; Δεν μπορώ να θυμηθώ πως ήταν. Τι έκανα τα χέρια μου όταν καθόμουν έτσι απλά. Θέλετε να μου πείτε πως κοίταζα τριγύρω; Πως απλά τα είχα κρεμασμένα; Τι; Θυμίστε μου!

Το χειρότερο όλων. Έπαιρνα τους δικούς μου τηλέφωνο κάθε 1-2 ημέρες από τηλεκάρτα. Ενδιάμεσα δεν αγχωνόμουν μήπως κάτι έχει συμβεί και δεν μπορούν να με ενημερώσουν. Δεν το σκεφτόμουν; Τι ήμουν, αναίσθητος; Ας μου δώσει κάποιος μια ειλικρινή και σαφή απάντηση. Γιατί τώρα δεν είμαι έτσι; Με άλλαξε το κινητό; Με άλλαξε το ίντερνετ; Η ζωή; Τι;

Δυστυχώς μοιάζει πράγματι να με έχει επηρεάσει πολύ το κινητό, το ίντερνετ αλλά κυρίως τα social media. Καθημερινά είμαι online όλη την ώρα, τσεκάρω διαρκώς τα email μου, ελέγχω το facebook, το twitter, το instagram και ό, τι άλλο ανάψει. Με το που έρθει δε μια ειδοποίηση, θέλω να την ελέγξω με τη μία. Δεν μπορώ να βλέπω ειδοποιήσεις και να τις αφήνω απλά εκεί. Είμαι υπεύθυνο άτομο εγώ! Έχω δει σε μερικούς να ανάβουν 2-3 συνομιλίες, 4-5 friend requests και παντού νουμεράκια που δεν έχουν τσεκάρει. Πώς ζείτε; Εγώ δεν το μπορώ αυτό.

Έχω ειδοποίηση; Τσεκάρω ειδοποίηση!

Αυτό όμως έχει επηρεάσει πολύ την καθημερινότητά μου. Έχω επικοινωνία με πολλούς ανθρώπους που θέλω, έχω τριβή με άλλους που μπορεί να μην θέλω και τόσο, αλλά σε γενικές γραμμές μου αρέσει αυτό. Το έχω προσπαθήσει, το έχω προκαλέσει. Η αλήθεια είναι ότι μου τρώει πολύ χρόνο, με απασχολεί διαρκώς και τελικά με αποσπά συνεχώς από άλλα, πιο σημαντικά πράγματα με τα οποία καταπιάνομαι στην καθημερινότητά μου. Επίσης, όταν είμαι σπίτι, με παρέα, σε μια δουλειά, ακόμα και στο φανάρι που περιμένω, ελέγχω συνεχώς όλες αυτές τις ειδοποιήσεις. Έχω φτάσει στο τσακ από το να τρακάρω κολόνα με τη μούρη άπειρες φορές. Άλλες τόσες με ανθρώπους. Γενικά, περνώ πολλές ώρες εκεί μέσα. Αυτό όμως με αγχώνει, τελικά. Ή τουλάχιστον έτσι μοιάζει, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, είμαι από τη φύση μου αγχωτικός οπότε πιθανότατα να ήμουν έτσι ακόμα και σε μια σπηλιά στην έρημο (εκεί σίγουρα θα είχα άγχος, εντάξει, καταρχήν πώς ζεις σε μια σπηλιά στην έρημο, έχει περίπτερα εκεί; Σούπερμάρκετ;).

Έτσι σκέφτηκα το μεγάλο πείραμα λοιπόν (εκ του ασφαλούς γιατί μπορούσα δεν μπορούσα να κάνω και μεγαλύτερο). Η Πέμπτη 5/1/2017 ήταν η πρώτη μέρα κατά την οποία δεν είχα social media, μετά από 10 περίπου χρόνια. Τα μεσάνυχτα της προηγούμενης ημέρας έκανα deactivate έκανα logout από τους λογαριασμούς μου σε facebook, twitter και viber (τα τρία βασικά που χρησιμοποιώ καθημερινά). Ήθελα να κάνω deactivate αλλά δεν γινόταν και θα εξηγήσω σε άλλο άρθρο γιατί. Ομολογώ ότι το έκανα με πόνο ψυχής και με τεράστια ανασφάλεια για το τι θα ακολουθούσε. Επίσης, έβγαλα τις εφαρμογές αυτές από το κινητό μου (το οποίο μετά δεν ήξερα τι να το κάνω αλλά ήταν ένα ωραίο κομμάτι μετάλλου με οθόνη) για να μην μου είναι εύκολο να παρακάμψω τον εαυτό μου και να συνδεθώ.

Πώς ένιωσα;

Ανασφάλεια. Απορία για το αν με ψάχνει κάποιος κι αν αυτό το κάτι είναι σημαντικό. Λιγότερο άγχος. Αμηχανία όταν δεν έκανα κάποια δουλειά για το πως θα γεμίσω τον χρόνο μου. Ανάμεικτα συναισθήματα αλλά κυρίως προσμονή για να ξανακάνω login.

Ίσως χρειάζεται περισσότερος χρόνος, δεν ξέρω. Ίσως πρέπει να το έχεις πάρει πιο πολύ απόφαση. Κάτι σαν το τσιγάρο που όποιος δεν το έχει αποφασίσει, δεν το κόβει ή το κόβει για λίγο και ξαναρχίζει. Εγώ δεν είμαι εκεί. Δεν μπορώ να πετάξω τα social media εντελώς από τη ζωή μου. Γιατί δεν το θέλω. Διασκεδάζω εκεί, περνάω τον χρόνο που θέλω, δουλεύω, επικοινωνώ, κάνω πολλά πράγματα. Έξω από εκεί κάνω επίσης πολλά, δεν είναι ανάγκη για να γίνει κάτι να μην γίνει κάτι άλλο, δεν είναι προαπαιτούμενο.

Είμαι εθισμένος; Ναι, πιθανότατα. Μία μέρα χωρίς social media και προς το βράδυ ένιωθα κυρίως ενοχλημένος από αυτή μου την αποχή. Πόσο μάλλον αν περνούσα αυτή την ημέρα χωρίς ίντερνετ ταυτόχρονα (μη μου μιλάτε, δεν θέλω να το σκέφτομαι). Τρομακτικό. Είμαι όλη μέρα στο ίντερνετ, είναι η δουλειά μου τέτοια που και να θέλω δεν το αποφεύγω. Γιατί να το αποφύγω όμως, αφού το διάλεξα και μου αρέσει.

Αν μια μέρα με δείτε εκτός social media, ψάξτε με.

Συγγνώμη για το μεγάλο post. Ορίστε ένα κροκοδειλάκι.

Κροκοδειλάκι