Παραδέχομαι πως όταν πάω σε λαϊκή αγορά είμαι υποψιασμένος. Είναι "σιγουράκι" ότι εκεί θα βρω διαμάντια, οπότε κυκλοφορώ σαν τον μυστικό, παράνομο ρεπόρτερ, έτοιμος να αποθανατίσω τα μαργαριτάρια που θα βρω εκεί με το κινητό στο χέρι και το δάκτυλο στο κουμπί (και ένα χαιρέκακο χαμόγελο κάτω απ' το μουστάκι).
Στο χωριό Αυλωνάρι στην Εύβοια είχα ξαναβρεί στο παρελθόν ωραία πράγματα και για ακόμη μια φορά δεν έμεινα με το παράπονο.
Μήλα ΞΗΝΑ και μήλα γλυκά, κίτρινα. Πως τα λένε, αυτά τα ΓΚΟΛΤΕ ρε παιδί μου.
Το αγαπημένο μου. Αχλάδ'.
Ναι, είδα και το καρότο εκεί μέσα, έπεσε το καημένο από δίπλα αλλά ευτυχώς έχουν ειρήνη μεταξύ τους αυτό τον καιρό τα καρότα με τα αχλάδια. Το ακτινίδιο πιο πίσω με ανησυχεί, μοιάζει να το έχουν απαγάγει.
Φάτε παιδιά γκόλτε και αχλάδς, κάνουν καλό!