Όταν δεν σε θέλει το γραπτό

Ήταν 1998. Δεν μου ακούγεται τόσο μακρινό όσο είναι. Ναι πέρασαν ήδη 17 (!!!) χρόνια και δεν έχω ιδέα πως.

Τότε ήταν η πρώτη χρονιά που έδινα πανελλήνιες. Ήταν η χρονιά που πέρασα στο ΤΕΙ φυτικής παραγωγής στην Καλαμάτα, στο οποίο πήγα απλά για την εγγραφή. Ήμουν στην πρώτη δέσμη (όσοι είστε νέοι ψάξτε στο google). Δεν τα πήγαινα (προφανώς) καλά με τη Χημεία και την έκθεση. Φυσική και μαθηματικά ήταν τα αγαπημένα μου!

Πρόσφατα βρέθηκαν αυτά τα γραπτά μου (από διαγωνίσματα στο αγαπημένο μου φροντιστήριο Έκκεντρο).

Γραπτά

Χημεία. 8 στα 20. Δεν το λες και πολύ καλό. Την επόμενη χρονιά ήμουν πολύ καλύτερος όμως και τελικά αγάπησα τόσο την χημεία που έγινα και Χημικός Μηχανικός (μου πέρασε αργότερα).

Γραπτά

Αγαπημένο μάθημα η φυσική. Κυρίως λόγω του καθηγητή μου στο φροντιστήριο, του Δημήτρη Ζαμάγια, ο οποίος συνεχίζει να κάνει πολύ όμορφα πράγματα. Γέλασα πάρα πολύ με το παραπάνω. Ο Δημήτρης (είναι και φίλος) έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να κάνει μάθημα και έχει και πολύ χιούμορ. Έτσι λοιπόν, στα δύσκολα, μας το ζωγράφιζε κιόλας..(με το συμπάθειο)!

Γραπτά

Πιο πολύ όμως γέλασα με αυτό. Προφανώς, απελπισμένος όπως ήμουν με τις πράξεις και ενώ σίγουρα κάτι δεν είχε πάει καλά στους υπολογισμούς μου εκτονώθηκα στο γραπτό. Το "τα νεύρα μου" έχει πλάκα αλλά το κορυφαίο είναι το αποτέλεσμα στο οποίο κατέληξα που είναι το τραγικό 116 < 0 για το οποίο επιβραβεύω τον εαυτό μου με ένα "Μπράβο μου!". Ποιος ξέρει, δεν μπορώ να θυμηθώ αλλά ίσως το έγραψα γνωρίζοντας πως αν το ξαναδώ στο μέλλον θα γελάσω. Αν το έκανα έτσι, είχα δίκιο!

*Ευχαριστώ την Χρυσούλα Χόνδρου που διέσωσε τις δανεικές τότε σημειώσεις (για να πάρει τη σοφία μου) και μου τις έστειλε.