Βέροια. Μια πολύ όμορφη πόλη. Καταπράσινη, ήρεμη και παραδοσιακή χωρίς να της λείπει τίποτα (ή τίποτα πολύ σημαντικό). Άλλωστε είναι σχεδόν δίπλα στη Θεσσαλονίκη. Θα έλεγα ότι έχει όλα τα καλά (και κακά) της επαρχίας και της πόλης ταυτόχρονα.
Βρέθηκα εκεί για το 4ο WordPress Greek Community meetup. Έγινε ταυτόχρονα σε Βέροια και Τρίκαλα και επιλέξαμε την πρώτη πόλη παρόλο που μια εβδομάδα πριν είχαμε πάει στη Θεσσαλονίκη. Γιατί το αναφέρω αυτό; Γιατί μιλάμε για μια απόσταση 510km με οδήγηση σε ένα αρκετά βαρετό περιβάλλον. Βαριέμαι αφόρητα στην εθνική, ευθεία σκέτη και συνήθως ξεραΐλα γύρω γύρω. Οριακά δεν κοιμάμαι κάθε φορά. Είναι επίπονο να οδηγείς μέσα σε δέκα ημέρες 2100km (περίπου, μην τα χαλάσουμε στα ψιλά). Το κατάλαβα τις ημέρες εκείνες αλλά κυρίως τις επόμενες. Έκανα καιρό να συνέλθω από την κούραση που συσσωρεύτηκε.
Ο λόγος που διαλέξαμε τη Βέροια ήταν η πρωτοποριακή, βραβευμένη στο παρελθόν, βιβλιοθήκη της. Το ξέρατε ότι το 2010 η βιβλιοθήκη αυτή είχε βραβευτεί από το Bill & Melinda Gates Foundation με 1 εκατομμύριο δολάρια; Εκεί θα γινόταν το event.
Μας υποδέχτηκε ο υπεύθυνος της βιβλιοθήκης (και φίλος), Γιώργος Μπίκας ο οποίος μας έκανε μια σύντομη αλλά περιεκτική ξενάγηση. Είχαμε λίγο χρόνο και προσπαθήσαμε να δούμε κάποια από τα αξιοθέατα της περιοχής.
Επισκεφθήκαμε στο κέντρο της πόλης (έχει πολλές καφετέριες, ταβέρνες, καταστήματα), και την Εβραϊκή συνοικία (ή Μπαρμπούτα, μια γειτονιά με πολύ όμορφα κτίρια, ελάχιστα αμάξια και καταπράσινη φύση).
Θα έβγαζα περισσότερες φωτογραφίες αλλά ένιωθα ζευγάρια ματιών να με κοιτούν μέσα από τα παράθυρα.
Είδαμε επίσης το φράγμα του ποταμού Αλιάκμονα. Οι γέφυρες, τα φράγματα και η φύση τριγύρω πάντα συνθέτουν ενδιαφέρον σκηνικό. Όλα αυτά σε πολύ λίγο χρόνο, δυστυχώς. Είναι υπέροχα μέρη, επιβάλλεται το πικ νικ.
Στο σημείο εκείνο (8km από την πόλη) λειτουργεί από το 2008 υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της ΔΕΗ με παράλληλη ανάπλαση της περιοχής. Δεν είναι κι άσχημο, μακάρι να υπήρχαν πολύ περισσότερα τέτοια έργα.
Όπως καταλαβαίνετε, ένα από τα πρώτα πράγματα για τα οποία μεριμνήσαμε (αφού και καλά κάναμε μια βόλτα πρώτα) ήταν το φαγητό. Όταν η εκδρομή ξεκινά με φαγητό, είναι συνήθως μια καλή εκδρομή!
Η ταβέρνα στην οποία φάγαμε ήταν ψηλά, είχε πράσινο, είχε πελώριες μερίδες. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Α, είχε κι έναν όμορφο, καταπράσινο κήπο με κούνιες για ανθρώπους μέχρι 1.10m (εμείς ψυχή δεν έχουμε;).
Και ήταν και ψηλά, έβλεπες όλη την περιοχή από εκεί πάνω. Είναι το μέρος που μπορείς να κάτσεις 5 ώρες και να φας, να πιεις καφέ, μετά μπύρα, μετά μοχίτο. Ενδιάμεσα θα τρως.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στη Βεργίνα. Δεν θα μπορούσαμε να χάσουμε μια τέτοια ευκαιρία. Αν δεν σε έχουν πάει από μικρό εκδρομή με το σχολείο (γιατί δεν με είχαν πάει από μικρό εκδρομή με το σχολείο;), τότε αν βρεθείς εκεί κοντά, πρέπει οπωσδήποτε να πας. Ο τόπος μυρίζει ιστορία. Έχει μέσα εκθέματα που όλοι μας έχουμε δει σε βιβλία και ντοκιμαντέρ.
Γενικά η πόλη καθώς και η περιοχή είναι γεμάτη ομορφιές, πρασινάδα, τοπία. Δεν ξέρω τι να σας πρωτοδείξω, οπότε διάλεξα αυτήν. Το μικρό λιβάδι με τις παπαρούνες.
Να κλείσω με την ζωή στην πόλη. Είναι μια αρκετά δραστήρια πόλη, γεμάτη κόσμο (όσο πρέπει, όχι παραπάνω) και αρκετά όμορφα στενάκια. Δεν έχει πολύ κίνηση αλλά δεν παρκάρεις και σα να είσαι σε χωριό. Είναι γεμάτη καφετέριες και μπαράκια. Αγαπημένο μου σημείο, η "παραλία" (έτσι μας είπαν ότι το λένε το σημείο μεταξύ τους), σε ένα από τα κεντρικά σημεία της Βέροιας. Παραλία, ξέρω, ειρωνικό σε μια πόλη τόσο μακριά από τη θάλασσα. Αλλά δείτε την θέα.
Σημεία που μου έκαναν εντύπωση:
- Είχε free wifi για όλους (εντάξει, δεν έπιανε και τέλεια αλλά όχι και άσχημα).
- Τα αυτοκίνητα σταματούσαν στις διαβάσεις πάντα. Σε σημείο που οι πεζοί περνούσαν χωρίς να κοιτούν (επικίνδυνη πόλη για τα αυτοκίνητα).
Βέροια, ελπίζω να σε ξαναδώ. Συνέχισε να ομορφαίνεις εντωμεταξύ!
