Από τότε που θυμάμαι να φυτρώνουν τρίχες από το σαγόνι μου, προσπαθούσα να τις ενθαρρύνω να υπάρχουν εκεί, στο πρόσωπό μου. Ακόμη κι όταν ήταν ένα σκορποχώρι και χρειαζόταν δέκα λεπτά περπάτημα από τη στιγμή που συναντούσες τη μία μέχρι να βρεις την άλλη. Όπως όλα τα αγόρια σε νεαρή ηλικία, πειραματιζόμουν όσο αυτές πύκνωναν με διάφορα στυλ, τα οποία συνήθως πρόδιδαν την ηλικία μου καθώς άργησα πολύ να βρεθώ σε θέση να υποστηρίξω ένα πλήρες μούσι ή ακόμη και μουσάκι. Όταν όμως αυτό έγινε εφικτό, πάντα είχα.
Από το 2000 και μετά, τουλάχιστον, δεν θυμάμαι περίοδο της ζωής μου χωρίς μούσι, πέρα από τον στρατό. Ακόμα κι εκεί δοκίμασα να αφήσω μουστάκι (ήταν τραγωδία, δεν σας το δείχνω). Ξυρίστηκα τελευταία φορά το 2008. Ήταν 12 Φεβρουαρίου. Η ημέρα που απολυόμουν, που ξέφευγα από αυτή την αγγαρεία που λέγεται ελληνικός στρατός. Σηκώθηκα 6 το πρωί, έβαλα λίγο σαπούνι, πήρα το ξυραφάκι μου και έγινα "γυαλί". Από την ημέρα αυτή και μετά, τα μούσια μεγάλωναν στο πρόσωπό μου ασταμάτητα, ανεμπόδιστα από εμένα. Όπου φύτρωναν. Δεκτά όλα!
Μέχρι την Κυριακή 6 Αυγούστου 2017, 9,5 χρόνια μετά. Την ημέρα εκείνη αποφάσισα να τα "πάρω" όλα και να δω πως θα είναι. Το έκανα εκ του ασφαλούς καθώς έφευγα την επόμενη μέρα για διακοπές 2 εβδομάδων. Στην επιστροφή το πρόσωπό μου δεν θα ήταν ίδιο, θα είχαν αρχίσει να βγαίνουν κάποια γένια. Μπορεί κάποιος να μην καταλάβαινε καν τι είχε παιχτεί.
Όπως κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του, την διαδικασία αυτή δεν την έκανα γρήγορα και πρόχειρα, αλλά δοκίμασα κάθε τύπο μουσιού, μουστακιού και συνδυασμού αυτών που θα μπορούσα. Παρόλο που μέσα μου διαλυόμουν, γέλασα ειλικρινά πολύ. Σας παρουσιάζω λοιπόν, την τραγωδία αυτή και την μεταμόρφωσή μου μέσα από τα δέκα στάδια που πέρασε.
Ξεκινάμε λοιπόν, από το πρώτο στάδιο.
Το πριν. Μούσι πλήρες, αρκετά ανεπτυγμένο. Εγώ, εδώ και χρόνια.
Αυτός ήμουν λοιπόν για πάνω από 9 χρόνια και πολλά χρόνια πριν το στρατό. Ξυραφάκι ακούμπαγε μόνο λίγο στο μάγουλο για να καθαρίζει τυχόν τριχούλες που έβγαιναν σκόρπιες εδώ κι εκεί. Όποιος με γνωρίζει, με ξέρει κατά πάσα πιθανότητα ακριβώς έτσι. Κι εγώ, στον καθρέπτη.
Το χαμηλό μούσι
Ήταν ένα στυλ που είχα κάποτε, γύρω στο 2003, σε συνδυασμό όμως με μακρύ μαλλί. Το μούσι το ξύριζα μέχρι ένα σημείο, δεν το άφηνα όλο. Καθάριζα επίσης και το κάτω μέρος και λίγο στο κέντρο, στο σαγόνι. Λίγο αλλάζει από το προηγούμενο.
Είναι ήδη όμως, ΜΗ αναστρέψιμο...
Ο ροκάς
Το να κυκλοφορήσεις έξω έτσι, δεν θα ήταν εύκολα αποδεκτό, εκτός κι αν έπαιζες σε κάποιο συγκρότημα. Ροκ.
Για κάποιο λόγο ήθελα να το κρατήσω λίγο ακόμα..!
ΟΚ, εντάξει, δεν είμαι ακριβώς σαν ροκάς. Μάλλον σαν wannabe ροκάς που ακούει Ντεσπασίτο όταν είναι μόνος.
Ο χαρλεάς
Ίσως ο τίτλος να είναι λίγο υπερβολικός. Αυτό το στυλ το έχουν πολλοί, ακόμα και χωρίς χάρλεϊ (άσε που δεν έχω μακρύ μαλλί πια). Όμως αυτό μου θυμίζει, αυτό γράφω (δικό μου είναι το blog!).
Κυκλοφορούσα για χρόνια με περίπου αυτό το στυλ, λίγο πιο μαζεμένο.
Ο μεταλλάς
Κάποτε (μια ημέρα πριν μπω στρατό κατά την οποία έκανα τους ίδιους πειραματισμούς αλλά παράλληλα ήταν απόκριες και είχαμε μασκέ πάρτυ) το είχα κάνει και είχα κυκλοφορήσει έξω έτσι! Για λίγο αλλά το έκανα. Τότε όμως δεν είχα ντυθεί μεταλλάς, αλλά νταβατζής. Νομίζω ταιριάζει κι αυτός ο τίτλος...
Ο μπουρτζόβλαχος
Να με συγχωράτε, δεν γράφω τίποτα με υποτιμητικό τρόπο. Απλά όσο με κοιτάζω στις παραπάνω φωτογραφίες, δεν μου έρχεται κάτι άλλο στο μυαλό. Μόνο αυτό!
Για κάποιο λόγο μου αρέσει, αλλά σίγουρα θα ντρεπόμουν να κυκλοφορήσω έτσι έξω.
Ο έμπειρος
Ο έμπειρος ο άντρας. Ο άντρας ο σωστός, ο φτασμένος. ΤΟ ΑΝΤΡΑ ρε παιδί μου.
Χρειάζεται να πω κάτι άλλο; Ειλικρινά, αν ήμουν 60, θα το κράταγα*. Έχει ένα ενδιαφέρον. Μου φέρνει κάτι σε Φρέντι Μέρκιουρι (θα ήθελα).
*Σημείωση για το μέλλον.
Ο Χίτλερ
Έχω διαβάσει διάφορα γι' αυτό το είδος μουστακιού. Κάποιοι λένε ότι ο Χίτλερ κατέστρεψε αυτό το μουστάκι. Κάποιοι πάλι θυμούνται ότι και ο Τσάρλι Τσάπλιν το είχε. Ίσως και άλλοι. Πάντως όλοι πλέον όταν το βλέπουν σκέφτονται ένα και μόνο πράγμα: τον Χίτλερ. Από αυτό και μόνο είναι καμένο, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί πια. Πάει.
Κάτι μαγικό με αυτό το μουστάκι. Όταν το έχεις, το ύφος σου γίνεται με τη μία κακό, ύπουλο, μοχθηρό. Κουβαλάει κατάρα.
Είναι όμως η κατάληξη ΚΑΘΕ πειραματισμού σε αντρικό μουστάκι. Η τελευταία γραμμή. Το στυλ που όλοι μας έχουμε δοκιμάσει για πλάκα (κανείς δεν θα το κράταγε, δεν θα έβγαινε έξω έτσι). Το μουστάκι που με το που απομακρύνεται μαλακώνεις, φεύγει η σκληράδα και εμφανίζεται το πραγματικό σου πρόσωπο.
Ο αποτυχημένος πειραματισμός
Σκέφτηκα "δεν μπορεί να μην υπάρχει κάτι άλλο μετά το μουστάκι Χίτλερ, κάτι μικρότερο" και το έκανα. Αυτό το πραγματάκι είναι το τελευταίο στάδιο, αυτό που μου έδωσε 5 λεπτά ακόμη με λίγες τρίχες στο πρόσωπο προτού εμφανιστεί η γυμνή αλήθεια.
Τραγικό, πραγματικά. Κάτι που βγαίνει και στις εκφράσεις μου παραπάνω..! Αν τολμήσει κανείς να το κυκλοφορήσει όμως.. να θυμάστε που το είδατε πρώτη φορά!
Nude skin
Η γυμνή αλήθεια. Η πραγματικότητα. Εκεί που τα εφέ και τα κόλπα τελειώνουν και εμφανίζεται αυτό που πραγματικά υπάρχει κάτω από όλα αυτά. Το σημείο που αν μετανοιώσεις ο γυρισμός είναι αργός, βασανιστικός. Όλα πρέπει να ξεκινήσουν από το μηδέν.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι με περιμένει. Κοιτούσα τις φωτογραφίες από τον στρατό για να θυμηθώ πως ήμουν τότε, αλλά δεν μου ερχόταν κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό. Είχα λίγες φωτογραφίες και μάλλον, δεν μου άρεσαν και πολύ.
Το αποτέλεσμα παρόλο που δεν με τρομάζει, δεν με ευχαριστεί. Ίσως θέλω περισσότερο χρόνο; Ίσως δεν θα μου αρέσει ποτέ; Δεν γνωρίζω, πάντως από τη φωτογραφία αυτή και μετά, τα μούσια μου μακραίνουν και πάλι. Αυτή τη στιγμή γράφω με μούσια 4-5 ημερών, δηλαδή με κάτι σαν λεκέ στη μούρη μου, μια μαύρη σκιά, η οποία υπάρχει και στη σκέψη μου. Νιώθω κάπως απογυμνωμένος χωρίς το μούσι και τελικά, σα να έχω χάσει την ταυτότητά μου.
Επειδή όμως μιλάμε για τρίχες και κυρίως για αυτές που ξαναφυτρώνουν, το ανέχομαι. Κάνω υπομονή, γελάω με αυτό, το ζω. Είναι ένα πείραμα που για άλλους πάει καλά, για άλλους όχι. Καλοκαίρι είναι, μέχρι να με δείτε, λογικά θα βρίσκομαι σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Δεν ξέρω αν θα το ξαναδοκιμάσω, θα δείξει. Γενικά παίρνω συχνά και χωρίς μεγάλη δυσκολία τέτοιες "σκληρές" για τον εαυτό μου αποφάσεις. Όπως είπαμε, μιλάμε για τρίχες.
BONUS: τα ψυχολογικά στάδια της διαδικασίας.
Και τώρα τι μου ήρθε στο μυαλό..; Ακόμα και στο logo του blog είμαι με μούσι. Άρα..;
