Ταξίδι στο Γαλαξίδι

Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος. Μου άρεσε η ομοιοκαταληξία. Ταξίδι - Γαλαξίδι. Προτού πω περισσότερα θέλω να σας εκφράσω μια απορία μου. Είναι ΓαλαξΙδι ή ΓαλαξΕΙδι; Ακόμα και η wikipedia λέει "Γαλαξίδι ή Γαλαξείδι". Οι ταμπέλες το έχουν με ΕΙ, κάποιοι χάρτες με Ι. Μπερδεύομαι και δεν τα μπορώ αυτά. Διάλεξα στο υπόλοιπο της ζωής μου να το γράφω με γιώτα, έτσι αυθαίρετα.

Πήγα εκεί στα φώτα, μια γιορτή "τελευταία ανάσα", η τελευταία ακτίδα φωτός (δεν λέγονται τυχαία Φώτα!) ανάμεσα στις διακοπές των Χριστουγέννων και την επιστροφή όλων στη δουλειά και τις υποχρεώσεις.

Με το που φτάσαμε βγήκαμε βόλτα (τι άλλο;). Είχε πολύ λίγο κόσμο, κάτι που για εμένα που έχω την τάση να απομακρύνομαι από την πολυκοσμία, ήταν ιδανικό. Η πρώτη εικόνα που πήρα από το Γαλαξίδι ήταν αυτή:

Γαλήνη. Ηρεμία. Αρμονία. Χαλάρωση.

Περπατήσαμε ανάμεσα από τα γραφικά στενάκια και φτάσαμε στην άλλη πλευρά του λιμανιού. Στόχος: η αναζήτηση τροφής και η άμεση καταναλωσή της. Σαν τουριστικό μέρος που είναι, το κέντρο ήταν γεμάτο ψαροταβέρνες και καφετέριες. Όχι πολλά, όσα χρειαζόταν μόνο. Λογικά το καλοκαίρι έχει πολύ περισσότερα ανοικτά.

Πόσο κάνει ένα ιστιοπλοϊκό ρε παιδιά; Μου φτάνουν 250€;

Η υπόλοιπη πρώτη ημέρα (του υπόλοιπου της ζωής μας) κύλησε με φαγητό, καφέ, σοκολάτες, πατατάκια κτλ. Δεν έχω συχνά την ευκαιρία να το κάνω αυτό, αλλά όταν τη βρίσκω, την τραβάω από τα μαλλιά.

Οι προβλέψεις του καιρού έλεγαν ότι θα έρθει το φαινόμενο "Αριάδνη" και θα χτυπήσει την Ελλάδα κατακέφαλα. Δεν το πήρα και πολύ στα σοβαρά καθώς ήμουν με κοντομάνικο και είχε 13 βαθμούς έξω.

Κοιμηθήκαμε νωρίς. Οι προβλέψεις έλεγαν ότι θα έχει χιόνι στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας το επόμενο πρωί. Κρατούσα ΠΟΛΥ μικρό καλάθι.

Το επόμενο πρωί: Μαγεία

Άνοιξα το παράθυρο και έμεινα. Χιόνια και ομίχλη παντού. Έκανα σαν μικρό παιδί. Αυτό χαλούσε τα σχέδιά μας να πάμε Αράχωβα (αυτή γράφεται με ο ή με ω τώρα; Εγώ θα την γράφω με ω) καθώς η πρόσβαση ήταν από δύσκολη έως αδύνατη, όμως υπήρχε μια μοναδική ευκαιρία για κάτασπρη βόλτα.

Το αμάξι μετά την απελευθέρωσή του από τα χιόνια στα τζάμια. Την ηλιοροφή την άφησα έτσι, ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις στον ουρανό το χιόνι.

Πήγαμε μόνο μέχρι τη διπλανή Ιτέα (αφού ενημερωθήκαμε πως ο δρόμος ήταν ασφαλής). Η διαδρομή ήταν φανταστική!

Θα μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες να περπατάω και να φωτογραφίζω το τοπίο με τα χιόνια. Θάλασσα, ομίχλη, χιόνι, βουνό, όλα μαζί. Δεν το χόρταινα!

Οι ντόπιοι μας είπαν ότι δεν είχαν ξαναδεί χιόνι στην περιοχή. Κάποιοι πιο παλιοί είπαν ότι είχε να συμβεί αυτό από τη δεκαετία του '40. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τα χιονισμένα βουνά στο βάθος και τα σπίτια στο λιμάνι με χιόνι στα κεραμίδια.

Κάναμε τη σχετική βόλτα στην περιοχή και βρήκαμε κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα. Το περίεργο ήταν ότι ενώ σε κάποια σημεία είχε αρκετό χιόνι, σε άλλα εκεί δίπλα δεν είχε σχεδόν τίποτα. Όπως σε αυτή την παραλία.

Ωραία η ομπρελίτσα με λευκό από πάνω, να τις κάνουμε έτσι τα καλοκαίρια. ΙΔΕΑΡΑ.

Όταν άρχισαν να χτυπούν τα καμπανάκια της πείνας (και καλά, αφού ποτέ δεν σταματούν σε εμένα), γυρίσαμε και πάλι στην πόλη. Εκεί, είδαμε τις μασκότ της περιοχής. Αυτούς τους κύκνους! Μάλλον κι αυτοί δεν είχαν ξαναδεί χιόνι στη ζωή τους και είχαν λίγο ψαρώσει.

Περπατούσαν κυρίαρχα στο δρόμο, καμαρωτά.

Όταν φύγαμε την επόμενη μέρα, το μεγαλύτερο μέρος του χιονιού είχε λιώσει, η θερμοκρασία όμως παρέμενε αρκετά χαμηλή. Ο δρόμος από Αράχωβα ήταν κλειστός (ήθελε αλυσίδες), οπότε μοναδική εναλλακτική ήταν η διαδρομή από την Πάτρα, η οποία είχε κι αυτή τα προβλήματά της την προηγούμενη ημέρα. Μου αρέσουν τα ταξίδια και οι διαδρομές, όσο μεγάλες και να είναι, οπότε το ευχαριστήθηκα.

Άλλωστε στο δρόμο μου συνάντησα τέτοια τοπία.

Στη Ναύπακτο άρχισε να φαίνεται και η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου (γιατί δεν τη λέμε ποτέ Αντιρρίου-Ρίου;). Πάντα θα με κάνει να νιώθω σα μικρό παιδί η θέα αυτή.

Ήταν ένα όμορφο ταξίδι και σε συνδυασμό με την συννεφιά, τον αγαπημένο μου καιρό, μου έδωσε την ευκαιρία να βγάλω και φωτογραφίες που με ευχαριστούν. Εις το επανιδείν, Γαλαξίδι.