Ο τίτλος τα λέει όλα. Αυτό το μικρό πλασματάκι, η μικρή μου ανιψιά, ήρθε στον κόσμο πριν από 1 χρόνο! Είναι ένα νέο μέλος της οικογένειας. Ένα ακόμη πρόσωπο με το οποίο θα αλληλεπιδρούμε όλοι μας στο υπόλοιπο της ζωής μας. Αν το σκεφτείς, είναι κάτι πολύ μεγάλο, πολύ σπουδαίο και πολύ συγκινητικό για κάθε οικογένεια!
Όλο αυτό τον καιρό, μιας και είμαι ένας χαζοθείος (ναι, εννοείται), ήμουν οπλισμένος διαρκώς με την φωτογραφική μου μηχανή, για να απαθανατίσω την κάθε σημαντική και μη, στιγμή της. Δεν τα κατάφερα πλήρως, αλλά κατάφερα αρκετά.
Από την ημέρα που γεννήθηκε πολλά άλλαξαν. Είμαι ένας ερωτευμένος θείος που ψάχνω την ευκαιρία να δω την μικρή Αριάδνη (είναι η πρώτη φορά που γράφω το όνομά της και μου αρέσει). Όταν την έχω αγκαλίτσα, χάνομαι.
Όχι μόνο εγώ.
Είναι το καλύτερο δυνατό μοντέλο για φωτογραφίες, η καλύτερη παρέα για παιχνίδια και η καλύτερη λύση για όλα τα προβλήματα. Λίγος χρόνος μαζί της και τα ξεχνάς όλα.
Όλα.
Μέσα σε αυτόν τον πρώτο χρόνο περάσαμε ωραίες και δύσκολες στιγμές. Το να την αλλάξεις ήταν από τις δύσκολες (συγνώμη μαμά, μπαμπά, θείες κτλ για όσες φορές το κάνατε σ' εμένα). Ομολογώ ότι ως τώρα την έχω αλλάξει μία και μόνο φορά! Αλλά έχει μαμά το παιδί.
Και μπαμπά έχει!
Μας χάρισε πολλές συγκινήσεις. Μας έκανε να σκεφτούμε πως ήταν όταν κάναμε εμείς για πρώτη φορά πράγματα.
Η πρώτη κουταλιά φαγητού... Κάποια φρούτα. Τα δοκίμασε για πρώτη φορά, αν το καλοσκεφτείς, είναι σπουδαίο. Πόσο συχνά έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις κάτι νέο στη ζωή σου; Κάτι για το οποίο μάλλον θα αποφασίσεις σε μια στιγμή αν σου αρέσει ή όχι.
Το πρώτο της μπάνιο... Η πρώτη επαφή με τη θάλασσα. Αναρωτιέμαι πόσο μεγάλο και μαγικό φαινόταν στο μυαλουδάκι της όλο αυτό το νερό μαζεμένο που κουνιόταν ρυθμικά. Έδειχνε ενθουσιασμένη, το κοιτούσε διερευνητικά και δεν το χόρταινε. Πρέπει να την είχα 1-1,5 ώρα πάνω από το νερό για να το χαζεύει. Δεν θυμάμαι να κουράστηκα.
Όχι, θυμάμαι. ΔΕΝ κουράστηκα.
Φυσικά θα ακολουθήσουν πολλά, υπέροχα μπάνια ακόμη.
Οι πρώτες της απόπειρες να περπατήσει... Εκεί που αντιλαμβάνεσαι ότι μπορεί πλέον να φτάσει σε πιο ψηλά σημεία στο σπίτι...
Θα ακολουθήσουν και μπουσουλήματα, περπατήματα, πεσίματα και ζημιές! ΠΟΛΛΕΣ ζημιές. Αλλά για κάποιον λόγο, τις δέχεσαι, δεν σε ενοχλούν. Είσαι με ένα "χαλάλι σου" στο στόμα. Σα να αγόρασες όλα αυτά τα πράγματα ειδικά για να τα σπάσει η μικρή. Ή το τηλεκοντρόλ για να το γεμίσει με σάλια. Ή το κινητό για να το γεμίσει δαχτυλιές και να το πετάξει με μανία στο πάτωμα. Ή...
Είτε είμαστε κοντά είτε πιο μακριά, όλοι ψάχνουμε τρόπο να την νιώθουμε κοντά. Το skype είναι κάτι καθημερινό σχεδόν στη ζωή μας. Άλλωστε πως να χορτάσεις να την βλέπεις και πως να χάσεις οποιαδήποτε στιγμή της, ειδικά όταν μεγαλώνει και αλλάζει συμπεριφορά τόσο γρήγορα (κυριολεκτικά μέρα με τη μέρα);
Εγώ πάντως δεν την χορταίνω και το δηλώνω! Θα την εκμεταλλευτώ όσο μπορώ, προτού μεγαλώσει και δεν θέλει αγκαλίτσες και γλύκες (ήδη έχει αρχίσει και δεν θέλει πολλά πολλά)!
Και θα την κακομάθω όσο μπορώ! Θα της παίρνω δωράκια και θα παίζω μαζί της. Και πάντοτε θα την θυμάμαι σαν και τώρα, μωράκι, μικρό, ανυπεράσπιστο και γλυκό (μακάρι να μην της έφευγε ποτέ η μυρωδιά αυτή, η μπεμπεκίλα).
Και φυσικά... η πρώτη της τούρτα! Τα πρώτα της γενέθλια. Το κλείσιμο "των ένα", όπως μ' αρέσει να λέω. Το πρώτο της παιδικό πάρτι (έχει να κάνει ακόμα πολλά)! Στο χωριό, όπως πρέπει.
Αυτός ήταν ο πρώτος χρόνος της μικρούλας στη ζωή μου και όλων μας τριγύρω. Εύχομαι (και ξέρω) να μας χαρίσει ανάλογες χαρές στους επόμενους. Το "2" ήδη καταγράφεται...
Α... και πάντοτε θα την αγαπώ. <3
