Τα διακοσμητικά πεζοδρόμια

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που μπορεί να έχει μια πόλη είναι ο μη σεβασμός στον άνθρωπο, στον πολίτη. Σε αυτόν που θα πάρει το αμάξι του, το μηχανάκι του, το ποδήλατό του, το αναπηρικό του καροτσάκι ή τα πόδια του και θα βγει στον δρόμο. Για δουλειά, για βόλτα, για οτιδήποτε. Δεν έχει σημασία!

Στις πόλεις που ο καθένας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε τετραγωνικό του οικοπέδου του, κάποιες φορές δεν περισσεύει χώρος για δρόμους και πεζοδρόμια (εδώ δεν προβλέπουμε, φτιάχνουμε και ξηλώνουμε). Ειδικά σε περιοχές πυκνοκατοικημένες και σε κάποιες περιπτώσεις χτισμένες με προδιαγραφές (λέμε τώρα) παλιότερες, το συναντάμε πολλές φορές. Η Αθήνα είναι μια από τις πόλεις με τα μεγαλύτερα προβλήματα, όσον αφορά το σεβασμό του πεζού, για να μην μιλήσω για τον οποιονδήποτε έχει αναπηρία, που μόνο εμπόδια συναντά μπροστά του.

Μια βροχερή μέρα βρέθηκα στον παράδρομο της λεωφόρου Βουλιαγμένης, στο ύψος του μετρό Ηλιούπολης. Εκεί, στον υπερυψωμένο δρόμο έχει ένα μικρό πεζοδρόμιο. Μικρό όμως! ΜΙΚΡΟ.

Κοιτάζοντας από το σημείο που ξεκίνησα να περπατώ, παρατήρησα ότι με το ζόρι χωρούσα εγώ (ναι, δεν είμαι και ο μικρότερος άνθρωπος, έπρεπε να είμαι στρουμφάκι), ειδικά αν σκεφτείς ότι δεν ήθελα να τρίβω το μπουφάν μου (ήταν στο καταχείμωνο, μην κοιτάς σήμερα έξω που λιώνουμε απ' τη ζέστη) στα βρώμικα κάγκελα ή στα βρώμικα αμάξια. Θα μπορούσα να βγω στον δρόμο αλλά προτίμησα την ασφάλεια του πεζοδρομίου.

Το διακοσμητικό πεζοδρόμιο

Λίγο πιο κάτω, το πρώτο εμπόδιο.Ένα φορτηγό είχε παρκάρει στο χείλος του πεζοδρομίου (κανονικά), η καρότσα του όμως προεξείχε, αρκετά ώστε να μπορείς να περάσεις μόνο αν γυρίσεις στο πλάι και πάλι όμως με προσοχή. Στο σημείο εκείνο βγήκα στον δρόμο, δεν γινόταν να διασχίσω το σημείο χωρίς να λερωθώ, τουλάχιστον όχι εύκολα.

Το διακοσμητικό πεζοδρόμιο

Δείτε το κι από την πίσω πλευρά. Φανταστείτε τώρα να κρατάτε μια οποιαδήποτε σακούλα (για να μην πω κάτι μεγαλύτερο). Αδύνατον.
Το διακοσμητικό πεζοδρόμιο

Άλλη μια περίπτωση, λίγο διαφορετική. Στον περιφερειακό του Φιλοπάππου, ένα μέρος στο οποίο συχνάζω πολύ. Το καλοκαίρι μου αρέσει να περπατάω εκεί, στον λόφο, στο δάσος και τα βράδια επισκέπτομαι τακτικά το θέατρο της Δόρας Στράτου, στο "πίσω μέρος" του λόφου όπως το έχω εγώ στο μυαλό μου αφού δουλεύω από το "μπροστά μέρος" του.

Περπατούσα στο πλάι του τοίχου όπου το πεζοδρόμιο είναι σε κανονικό πλάτος (στην παρακάτω φωτογραφία έχει αρχίσει ήδη να μικραίνει). Σε κάποιο σημείο όμως, το πεζοδρόμιο αρχίζει και στενεύει επικίνδυνα.

Περιφερειακός Φιλοπάππου

Λίγο πιο κάτω, εξαφανίζεται. Τι; Ποιο είναι το πρόβλημα;

Περιφερειακός Φιλοπάππου

Μπορώ να καταλάβω τη δυσκολία να διορθωθεί αυτό, αλλά θα πρέπει να δούμε και το πόσο επικίνδυνο είναι κάποια στιγμή. Αν είχα ένα καρότσι με ένα μωρό, σακούλες με πράγματα ή για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορούσα να περπατήσω γρήγορα τι θα έπρεπε να κάνω; Να αλλάξω πεζοδρόμιο πάνω στη στροφή (σε μια στροφή που όλοι τρέχουν πολύ);

Δυστυχώς η πόλη αυτή έχει πολλά προβλήματα, τα οποία δεν διορθώνονται εύκολα, κυρίως γιατί δεν ασχολείται κανείς από αυτούς που πρέπει. Οι πολιτικοί τα κοιτούν από το γραφείο τους, δεν μπαίνουν ποτέ στη θέση του απλού πολίτη (μην κοιτάς τώρα που έχουμε εκλογές), δεν έρχονται ποτέ σε τέτοια θέση. Σίγουρα έχουν σημαντικότερα πράγματα να σκεφτούν αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσουμε να διορθώνουμε τα λάθη.

Κλείνοντας, παρατηρώ ότι πολύ συχνά γράφω για τους πεζούς, το ξέρω. Είναι που μου αρέσει να περπατάω, κι ας είναι και στο τσιμέντο.