Μια στιγμή αρκεί

Πόσες φορές έχεις μπει σε αυτοκίνητο και σκέφτηκες πως δεν υπάρχει λόγος να βάλεις ζώνη γιατί είτε βαριέσαι είτε κουβαλάς πράγματα και δεν σε βολεύει ή (δεν θέλω να το σκέφτομαι αυτό) πιστεύεις ότι δεν έχει μπλόκο της τροχαίας για να σε γράψουν εκεί; Όλοι μας το έχουμε σκεφτεί και οι περισσότεροι σίγουρα το έχουν κάνει.

Μπορεί να είσαι κοντά στο σπίτι σου, μπορεί να είσαι στην επαρχία και να σκέφτεσαι ότι τον δρόμο αυτό τον γνωρίζεις καλά (άρα δεν θα συμβεί τίποτα;). Οι συνθήκες σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι είσαι ασφαλής και το ρίσκο μικρό. Η πραγματικότητα είναι ότι σε μια πιο μικρή διαδρομή και σε δρόμους που γνωρίζεις καλά, μειώνεται το ρίσκο να προκαλέσεις εσύ κάποια επικίνδυνη κατάσταση για τον εαυτό σου. Αλλά πόσο καλά ξέρεις το τι θα κάνουν οι άλλοι; Πως ξέρεις ότι κάτω από το σπίτι σου δεν θα περάσει ένας μεθυσμένος, ένας που τον πήρε ο ύπνος ή ακόμα ότι κι εσύ δεν θα πάθεις λάστιχο ή θα γλιστρήσεις σε λάδια; Δεν το ξέρεις.

Αυτό το κατάλαβα, ευτυχώς, με τον εύκολο, τον απλό τρόπο, όχι με τον σκληρό.

Αμάξι στην επαρχεία

Κάπου στην επαρχία. Η ώρα ήταν περίπου 2:30 το βράδυ και ήταν Μάιος. Δεν είχε κίνηση, θα έλεγα μάλλον ότι οι δρόμοι ήταν έρημοι. Ήμασταν δύο άτομα στο αμάξι, πολύ κοντά στο σπίτι κι εγώ ήμουν συνοδηγός.

Κάθε φορά που φτάνω σε μια παρόμοια κατάσταση σκέφτομαι ότι "για δύο λεπτάκια ας κάτσω χωρίς ζώνη, τι θα γίνει;". Σχεδόν ποτέ δεν το κάνω, κυρίως γιατί δεν με βολεύει, γλιστράω στο κάθισμα και δεν μπορώ να στερεωθώ καλά (στο δικό μου αμάξι κάνει κι έναν εκνευριστικό ήχο συνέχεια, ο οποίος έχει πολύ προφανή σκοπό, να σε κάνει με το ζόρι να φορέσεις ζώνη). Εκείνη τη φορά όμως, η σκέψη μου δεν πήγε στο κακό, νίκησε μέσα μου η φωνή από το διαβολάκι που μου είπε "Σιγά, για 5 λεπτά σε άδειο δρόμο τι μπορεί να γίνει;".

Αμάξι στην επαρχεία
Τι μπορεί να συμβεί όταν είσαι "σχεδόν" μόνος στο δρόμο;

Καθώς πλησιάζαμε προς το σπίτι και λίγο πριν φτάσουμε σε μια από τις τελευταίες διασταυρώσεις της διαδρομής έγινε το αναπάντεχο. Είκοσι μέτρα μπροστά μας, δύο αμάξια συγκρούστηκαν πλαγιομετωπικά. Ήρθαν και οι δύο αθόρυβα, γρήγορα και απροειδοποίητα. Ο καθένας ήταν στο δρόμο του, ο ένας όμως πέρασε με κόκκινο σε μια αριστερή στροφή σε κεντρικό δρόμο (δεν τις είχαν απαγορέψει όλες αυτές;). Από τη σύγκρουση το ένα αμάξι έπαθε σοβαρή ζημιά στη μηχανή ενώ το άλλο στην αριστερή πλευρά του. Το δεύτερο άλλαξε πορεία και ήρθε προς το δρόμο μας. Σταμάτησε λίγα μέτρα παραδίπλα. Θυμάμαι ένα τάσι να κυλάει προς το μέρος μας και να σταματάει ακριβώς μπροστά μας, αφού εμείς από τη φόρα μας είχαμε ήδη φτάσει στα 10 μέτρα από το συμβάν.

Μείναμε για λίγο (αυτό το λίγο που δεν μπορείς να προσδιορίσεις πόση ώρα διαρκεί) αποσβολωμένοι προσπαθώντας να καταλάβουμε τι συνέβη και όταν λειτούργησαν τα αντανακλαστικά και η λογική τρέξαμε να δούμε τους επιβαίνοντες. Όλοι ήταν ευτυχώς καλά. Ο οδηγός του ενός αυτοκινήτου έμεινε μέσα και κάτι μουρμούραγε, έλεγε πως ο άλλος φταίει και διάφορες άλλες ασυναρτησίες. Είχε πιει και δεν κατάλαβε πως υπήρχε φανάρι. Έστριβε προς τα εμάς. Αν δεν είχε χτυπήσει με το διερχόμενο όχημα, μπορεί και να έπεφτε πάνω μας (όλα αυτά έρχονται σαν σκέψεις μετά).

Ήρθε η αστυνομία πολύ γρήγορα (αυτά είναι τα καλά των άδειων δρόμων στην επαρχεία). Ο μεθυσμένος οδηγός όσο δεν τον κοιτούσαμε έτρεξε να κρυφτεί αφήνοντας το δίπλωμα και άλλα πράγματά του μέσα στο κατεστραμένο του αμάξι. Μάθαμε μετά ότι ήταν "πελάτης" της αστυνομίας, κλασσικός επισκέπτης. Προφανώς είχε πιει αρκετά και ήθελε να αποφύγει το αυτόφωρο.

Βρεθήκαμε τόσο κοντά που η τροχαία νόμιζε πως είχαμε εμπλακεί στο ατύχημα. Ευτυχώς για εμάς όμως, για πολύ λίγο δεν ήμασταν εμείς εκεί.

Ήταν η τελευταία φορά που δεν έβαλα ζώνη, έστω και για μικρή διαδρομή. Πόσες φορές θα μου συγχωρεθεί το ίδιο λάθος; Μια στιγμή αρκεί για να καταλάβεις πόσο εκτεθειμένος είσαι εκεί έξω και ακριβώς τόσο θέλεις για να φορέσεις τη ζώνη που ίσως σε σώσει λίγο αργότερα.