Γιατί φοβάμαι τα αεροπλάνα και γιατί μπαίνω σε αυτά

Δεν μπορώ να προσποιηθώ. Φοβάμαι τα αεροπλάνα. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο πρώτος είναι ο παρακάτω.

Από το αεροπλάνο

Είναι ψηλά. Πολύ ψηλά.

Οι άνθρωποι δεν έχουν φτερά, δεν πετούν. Είναι φτιαγμένοι για να κάθονται χαμηλά, στη Γη, στο χώμα (στα αυγά τους ρε παιδί μου). Να πατούν με τα πόδια τους κάτω. Άντε να κολυμπήσουν για λίγη ώρα αλλά μέχρι εκεί. Αν γίνει η στραβή, δεν υπάρχει τρόπος να αντιδράσεις (αποδράσεις;), πρέπει απλά να ανεχτείς αυτό που θα συμβεί. Και είναι με συντριπτικά ποσοστά σίγουρο ότι δεν θα έχεις καλό τέλος. Βέβαια δεν είμαστε στο 1900, έχει περάσει ένας αιώνας (και βάλε) ανάπτυξης μέσα στην οποία έχουν γίνει εκπληκτικά πράγματα. Πετάμε πλέον μέχρι και το διάστημα (και γυρνάμε κιόλας). Χθες (12/11/2014) για πρώτη φορά κατακτήσαμε και κομήτη (ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω τη διαδρομή και το πόσο κράτησε).  Οπότε κάποιος μπορεί να με θεωρεί παράλογο που φοβάμαι κάτι με το οποίο κυκλοφορεί τόσος κόσμος, τόσα χρόνια, με επιτυχία.

Θα σας πω τι μου φταίει (εκτός από το ότι είναι πολύ ψηλά, επαναλαμβάνω, ΠΟΛΥ ψηλά). Είναι ότι δεν έχω τίποτα στα χέρια μου. Δεν μπορώ να επηρεάσω την τύχη μου με κανέναν τρόπο. Σε ένα τρένο ή πούλμαν, υπάρχει ένας οδηγός, αλλά μπορείς να ζητήσεις να σταματήσει αν κουραστείς ή φοβηθείς, μπορείς να "πάρεις πίσω" την απόφασή σου να συμμετάσχεις σε ένα ταξίδι που τελικά σε φοβίζει (ίσως όχι πάντα). Υπάρχουν και οι στάσεις, κάτι σαν μικροί στόχοι (έφτασα κι ως εδώ). Το ίδιο και σε ένα αυτοκίνητο. Ειδικά αν οδηγάς εσύ, μπορείς να είσαι αμυντικός στην οδήγησή σου, προσεκτικός στα πάντα.

Ξέρω, θα πείτε ότι "αν σου είναι γραφτό θα σου τύχει" ή ότι "όσο και να προσέχεις, αν ο άλλος είναι τρελός θα πέσει πάνω σου". Ναι, ισχύουν όλα αυτά αλλά και πάλι, μπορείς να επηρεάσεις σημαντικά την τύχη σου. Και τα μεγάλα ποσοστά ατυχημάτων που συμβαίνουν συγκριτικά με τα μικρά ποσοστά ατυχημάτων με αεροπλάνα δεν μου λένε τίποτα. Ναι, γίνονται εκατοντάδες πτήσεις καθημερινά με αεροπλάνα αλλά ταυτόχρονα και εκατομμύρια διαδρομές με αυτοκίνητα. Λογικό μου φαίνεται να γίνονται πιο πολλά ατυχήματα στην άσφαλτο, ειδικά αν σκεφτείς ότι έχουν κορεστεί οι δρόμοι με οχήματα κάθε είδους.

Στο αεροπλάνο είσαι για 30-40-500 λεπτά, όσο διαρκεί το ταξίδι, στα χέρια δύο ανθρώπων. Αν αυτοί δεν είναι καλά(οί) όσο διαρκεί το ταξίδι ή κάτι δεν υπολογίσουν σωστά στιγμιαία στην απογείωση ή την προσγείωση, εσύ απλά θα χαθείς, χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις καθόλου. Επίσης, ας μην συζητήσουμε για την μηχανική βλάβη, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Στο αυτοκίνητό μου έχω μείνει πολλές φορές, χωρίς πρόβλημα, στη μέση της διαδρομής. Όλα καλά.

Έχω ταξιδέψει αρκετές φορές με αεροπλάνο. Όχι πολλές, αρκετές όμως για να πάρω μια καλή γεύση. Επίσης έχω βρεθεί στον αέρα με βλάβη κινητήρα. Ήμουν μικρός τότε και δεν μου το είπαν οι γονείς μου, τώρα που σκέφτομαι όμως ότι ήμουν εκεί, δε νιώθω πολύ καλά. Φτάσαμε πάνω από τη Λέσβο, κάναμε αναστροφή και γυρίσαμε Αθήνα για να φύγουμε λίγο μετά με άλλο αεροσκάφος. Ο λόγος ήταν ότι αν προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο εκεί, δεν θα μπορούσαν να μεταφέρουν τα ανταλλακτικά που χρειάζονταν για την επισκευή του, ούτε να απογειωθεί επιτυχώς.

Γιατί μπαίνω όμως σε αεροπλάνα;

Η ταχύτητα

Δεν μπορείς να συγκρίνεις την ταχύτητα με την οποία σε μεταφέρει αυτό το μέσο από μια μεριά της Ελλάδας, του κόσμου, οπουδήποτε, σε μια άλλη. Οποιοδήποτε άλλο μέσο πάει τόσο γρήγορα, σίγουρα το κάνει πετώντας. Μερικές φορές μάλιστα, είναι και πιο οικονομικά από το καράβι ή το τρένο.

Μικρά ποσοστά ατυχημάτων

Εντάξει, το παραδέχομαι. Γίνονται πολλές πτήσεις κάθε μέρα και ελάχιστες έχουν πρόβλημα. Λίγο τα standards για τους ελέγχους, λίγο η πολύ καλή εκπαίδευση του προσωπικού, όλα πάνε σχεδόν πάντα τέλεια.

Άνεση

Είμαι από τους ανθρώπους που προτιμώ να μην φάω για δύο ημέρες παρά να ταλαιπωρηθώ σε ταξίδι, να ιδρώσω, να περιμένω ώρες και όλα αυτά τα ωραία πράγματα. Στο αεροδρόμιο πας "στην πένα" (ή και χάλια αν θες, πρόβλημά σου) και έτσι ακριβώς βγαίνεις στον προορισμό σου.

Φοβερή θέα

Με κανέναν άλλο τρόπο δεν μπορείς να δεις τα σύννεφα και τα καιρικά φαινόμενα από πάνω, ούτε να αντιληφθείς την κλίση της Γης, ούτε να δεις τον χάρτη των περιοχών που βρίσκονται από κάτω σου σχεδόν σαν να τον χαζεύεις στους Google Maps (να 'χαμε και το zoom).

Από το αεροπλάνο

Δηλαδή;

Τελικά, θα συνεχίσω να φοβάμαι στα αεροπλάνα αλλά και να τα χρησιμοποιώ. Ίσως αν μπω σε πολλές πτήσεις να μην με νοιάζει κάποια στιγμή, όπως τους ανθρώπους που έχουν φάει τα ταξίδια με το κουτάλι ή τους πιλότους και τις αεροσυνοδούς που την ώρα που το αεροπλάνο τρέμει από το κενό αέρος και τα κύτταρα του εγκεφάλου μου ανακατατάσσονται, σερβίρουν καφέ ατάραχες.

Και κάτι τελευταίο. Πιλότοι: σας θαυμάζω. Κοιμηθείτε όμως καλά πριν την πτήση, κάντε κάνα check up και πιείτε κι ένα καφεδάκι, ε;