Ταξίδι στη Σόφια για το WordCamp Europe 2014

Όταν μάθαμε ότι το WordCamp του 2014 θα γίνει στη Σόφια το θεωρήσαμε μια πολύ καλή ευκαιρία. Στη γειτονική χώρα, η πρόσβαση είναι πολύ πιο εύκολη και (αρκετά) οικονομική. Είχαμε την ευκαιρία να παραβρεθούμε σε ένα πανευρωπαϊκό meeting με ανθρώπους του χώρου μας και ταυτόχρονα να κάνουμε και λίγο τουρισμό.

Θα πηγαίναμε τρία άτομα μαζί, εγώ ο Τάκης και ο Αντώνης, φίλοι και συνεργάτες. Εκεί φυσικά θα βρίσκαμε και πολλούς άλλους Έλληνες, μερικούς από τους οποίους γνωρίζουμε από το WordPress Greek Community.

Κλείσαμε σπίτι μέσω της υπηρεσίας airbnb, κάτι που αποδείχτηκε εξαιρετική επιλογή. Μείναμε εδώ, σε ένα από τα πιο υπέροχα σπίτια που έχω μπει, με πολύ όμορφη θέα και σε ένα σημείο ήσυχο, σχετικά κοντά στο κέντρο της πόλης.

Μια από τις σκέψεις που κάναμε ήταν να πάμε ομαδικώς με αμάξια ή κάποιο άλλο μεταφορικό μέσο. Θα κάναμε στάσεις σε διάφορα σημεία, θα τρώγαμε, θα πίναμε, όμορφα πράγματα, παρέας. Τελικά μόνο εγώ και ο Τάκης μείναμε, και πήγαμε με πούλμαν. Δεν το μετανιώσαμε, αν και ήταν 12 ώρες ταξίδι.

Αθήνα - Σόφια

Η ώρα ήταν 8:00. Ξεκινούσαμε από έναν σταθμό στο Μεταξουργείο, εκεί που είναι μαζεμένα όλα αυτά τα πρακτορεία που πάνε στη (πιο) βόρεια Ευρώπη.

Στο λεωφορείο για Σόφια
Η ώρα 9:49. Είχαμε μπροστά μας 10 ώρες ταξίδι.

Στο internet έλεγε ότι το πούλμαν ήταν υπερσύγχρονο και άνετο, κάτι που σε γενικές γραμμές ίσχυε. Είχε κλιματισμό, τηλεόραση δορυφορική (με κανάλια Βουλγαρικά μόνο), αλλά και κάποιες ταινίες που μπορούσες να δεις μέσα από το σύστημα. Είχε και είσοδο για δικό σου USB Flash (την επόμενη φορά θα το ξέρω να φορτώσω ένα με υλικό για το ταξίδι), το οποίο χρησιμοποιούσα κυρίως για να φορτίζω το κινητό. Ωπ, ξέχασα το σημαντικότερο. Είχε free WiFi!

Bus Master
Ευτυχώς που υπήρχε κι αυτό και περνούσε η ώρα. Δεν ενοχλούσαν οι υπότιτλοι γιατί (ευτυχώς) ήταν στα αγγλικά. Είχε και επιλογή για να βλέπεις μπροστά με κάμερα αλλά δεν λειτουργούσε 🙁

Το ταξίδι μας ξεκίνησε με μια πολύ ελληνική εικόνα. Κίνηση στον Κηφισό. Μας πήρε περίπου 1 ώρα για να ξεκολλήσουμε από εκεί και να νιώσουμε ότι ξεκινάει η πορεία μας. Έχω αυτό το "ψυχολογικό", νιώθω ότι όλα ξεκινούν όταν ξεφύγω από γνώριμες καταστάσεις.

Στην Αθήνα έκανε ζέστη εκείνες τις ημέρες. Φορούσαμε ρούχα καλοκαιρινά, σορτς και κοντομάνικα. Όσο ανεβαίναμε πιο βόρεια όμως, άρχισε να σκοτεινιάζει και να βρέχει. Εγώ δεν είχα πρόβλημα με αυτό, δεν υπάρχει πιο όμορφο ταξίδι κατά τη γνώμη μου από αυτό που κάνεις με βροχή. Προτιμώ να οδηγώ εγώ βέβαια, αλλά δεν γινόταν αυτή τη φορά. Ίσως ήταν καλύτερα να οδηγούσα εγώ (θα καταλάβετε γιατί).

Στο δρόμο προς Θεσσαλονίκη
Εκπληκτικά σύννεφα, ομορφαίνουν το κατά τα άλλα μονότονο τοπίο. Έχω ένα κόλλημα με τα σύννεφα στις φωτογραφίες, το έχει καταλάβει όποιος με έχει δει στο instagram.

Ευτυχώς, καθόμασταν άνετα. Είχαμε από δύο θέσεις ο καθένας, οπότε μπορούσαμε άνετα να έχουμε παράλληλα ανοικτά laptop, κινητά κτλ και να χαζεύουμε. Όπως πλησιάζαμε προς τη βόρεια Ελλάδα, άρχισαν κι άλλοι να μπαίνουν και να συμπληρώνουν τις κενές θέσεις, ακόμη όμως υπήρχε άνεση.

Μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Εκεί, γέμισε το πούλμαν και άρχισε το κουραστικό μέρος του ταξιδιού. Είμαστε και οι δύο υπολογίσιμες ποσότητες, δεν μας λες και μικρούς ανθρώπους. Εκεί αποδείχτηκε ότι το πούλμαν δεν ήταν και τόσο άνετο όσο διαφήμιζαν στο πρακτορείο. Αυτές οι θέσεις είναι φτιαγμένες για ανθρώπους 1,60μ και το πολύ 80 κιλά, κάτι το οποίο νομίζω πως δεν είναι ο μέσος όρος, είναι; Από το σημείο εκείνο μέχρι τη Σόφια ήταν περίπου πέντε ώρες. Πέντε ώρες μέσα στις οποίες κοντεύαμε να κολλήσουμε σαν σιαμαία αλλά ευτυχώς επιζήσαμε.

Όταν αρχίσαμε να ανεβαίνουμε πιο βόρεια, πάνω από τη Θεσσαλονίκη και καθώς πλησιάζαμε το Σιδηρόκαστρο, ο καιρός και το τοπίο άρχισαν να αλλάζουν ραγδαία. Πιο πράσινη η φύση, πιο απειλητικός ο ουρανός αλλά ταυτόχρονα πιο έρημα όλα. Ήθελα να κατέβω να βγάλω φωτογραφίες, αλλά μάλλον δεν ήταν κάτι τέτοιο στο πρόγραμμα. Σε όλο το ταξίδι κάναμε περίπου 5-6 στάσεις σε διάφορα σημεία. Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω τους οδηγούς μας που 11:30 έτρωγαν μακαρόνια με κιμά και κέτσαπ από πάνω..! Κάθε φορά που σταματούσαμε, όταν φεύγαμε μας έδιναν και από κάτι. Κρουασάν, νερό, πορτοκαλάδα, κρακεράκια. Έφαγα μόνο το κρουασάν αν και το όνομα δεν με ενέπνεε.

Κρουασάν πόνου
Το διαβάζω "Πέιν ντ' όρ". Ευτυχώς όχι πέην από το pain.

Όταν φτάσαμε στα σύνορα, είδαμε μια τεράστια ουρά από φορτηγά να περιμένουν. Προφανώς για αυτούς είναι μια συνήθεια, η ρουτίνα τους. Βλέποντας τις ουρές χιλιομέτρων, απελπίστηκα. Εμείς περνούσαμε από μια λωρίδα δρόμου, που ήταν κενή για αμάξια και λεωφορεία. Αν δεν ήταν κενή, θα γυρνούσα με τα πόδια πίσω. Όταν φτάσαμε στο σημείο "μηδέν", μπήκε ένας Βούλγαρος συνοριοφύλακας και έλεγξε τις ταυτότητές μας, έναν προς έναν. Εγώ είχα αλλάξει πρόσφατα την ταυτότητά μου για αυτό το ταξίδι. Ο Τάκης, με πρόσφατη ταυτότητα κι αυτός, ήταν ελαφρώς διαφορετικός από ό, τι κάποια χρόνια πριν, κυρίως με μεγαλύτερα μαλλιά και μούσια. Ο κύριος που μας έλεγχε έκατσε λίγο από πάνω μας και τον κοιτούσε. Στην αρχή δεν ανησυχήσαμε αλλά μετά από 1-2 λεπτά που το σκεφτόταν, ιδρώσαμε λίγο. Τελικά είπε ένα "Panagiotiiis.." και πήραμε το ΟΚ.

Κοντά στα σύνορα με Βουλγαρία
Στο βάθος, το τελευταίο χωριό λίγο πριν τα σύνορα, το Νέο Πετρίτσι.

Αμέσως μετά τα σύνορα, σε κάτι σαν "γκρίζα ζώνη", δεν ξέρω πως λέγεται, είναι ανάμεσα σε δύο σημεία που μοιάζουν με διόδια, υπήρχαν καταστήματα, ένα everest (φάγαμε επιτέλους κάτι) και μια καφετέρια. Εκεί, στις τουαλέτες, υπήρχαν δύο τύποι που είχαν κάνει κατάληψη και ζητούσαν από εμάς να πληρώσουμε 0,5€ για να τις χρησιμοποιήσουμε. Διαμαρτυρήθηκα στους υπεύθυνους των καταστημάτων, νομίζοντας ότι αυτοί τους είχαν βάλει (και στα ελληνικά πρακτορεία υπάρχουν κάτι κυρίες που ζητούν λεφτά για χαρτί, επίσημα όμως) και αποδείχτηκε ότι δεν είχαν ιδέα. Τους έδιωξε λίγο μετά η αστυνομία.

Αρχίσαμε την πορεία μας προς τη Σόφια. Η ώρα ήταν κάπου 6 και άρχισε να σκοτεινιάζει. Τα πρώτα χωριά που είδαμε, μας έδωσαν απευθείας μια εικόνα φτωχή. Πολλά σπίτια εγκαταλελειμμένα, οροφές παλιές (αλλά με κεραμίδια όλες) και όλα άχρωμα, φτωχικά. Μέχρι και τη Σόφια, όλοι οι δρόμοι (που μάλλον θεωρούνται επαρχιακοί, δεν ξέρω) δεν είχαν φώτα, ήταν μία λωρίδα προς κάθε κατεύθυνση και γεμάτοι μεγάλα οχήματα. Είχα μια ελαφρά ανησυχία. Προσπεράσαμε μια άμαξα με γαϊδούρι σε κάποιο σημείο. Προσπάθησα να μην είμαι αρνητικός και να απολαύσω αυτό που ζούσα. Τρόμαξα σε κάποια σημεία, ειδικά με τις προσπεράσεις σε στενούς δρόμους και όταν τρέχαμε μέσα στην ομίχλη. Δεν ξέρω γιατί επιβιώσαμε από αυτό.

Ομίχλη κοντά στα σύνορα με Βουλγαρία
Σε τέτοιες συνθήκες μου αρέσει να ταξιδεύω αλλά δώσε μου το τιμόνι.

Όταν φτάσαμε στα προάστια της Σόφιας η πρώτη εικόνα ήταν σοκαριστική. Βλέπαμε τεράστια κτήρια, με μικρά παραθυράκια, μερικά από αυτά φωτισμένα, αλλά πολλά μαζί. Σαν μια γιγαντιαία εργατική συνοικία, με κακής ποιότητας κτίσματα, το ένα πάνω στο άλλο. Η εικόνα αυτή δεν άργησε να αλλάξει όταν μπήκαμε για τα καλά μέσα στην πόλη. Οι δρόμοι ήταν καθαροί, σε καλή κατάσταση, και η εικόνα που βλέπαμε ήταν μια εικόνα πόλης που ίσως ήταν λίγο πίσω σε εμφάνιση, αλλά όχι σε υποδομές. Μια κυρία στην πρώτη θέση φωτογράφιζε με ρυθμό "1 φωτογραφία ανά 2 δευτερόλεπτα", τα πάντα. Δεν της ξέφυγε τίποτα. Στραβά, θολά, κουνημένα, αλλά τα πάντα! Γελάσαμε πολύ με αυτή την κυρία.

Ήταν κάπου 8:30 το βράδυ όταν φτάσαμε στο πρακτορείο. Η θερμοκρασία από 24ο που ήταν στην Αθήνα ήταν 12ο εκεί, η μισή! Στην έξοδο, μας πλησίασε ένας κύριος (μας άκουσε που μιλούσαμε ελληνικά) και μας είπε πως πήγαινε Θεσσαλονίκη και ήθελε να αλλάξει τα λεβ που είχε πάνω του με ευρώ. Μοιάζουμε για ανόητοι; Ε, μοιάζουμε;

Πήραμε ένα ταξί και πήγαμε προς το διαμέρισμά μας. Η πρώτη μας επαφή με ταξιτζίδες, αξέχαστη. Ο κύριος που μας πήρε, με σπαστά αγγλικά μας είπε ότι το GPS του το έχει ρυθμίσει χάκερ και είναι ειδικό για ταξί, ότι έχει πάει διακοπές πολλές φορές στην Ελλάδα και του αρέσει η ελληνική σαλάτα και γενικότερα οι ταβέρνες μέχρι ότι ο γιος του είναι τερματοφύλακας στην ποδοσφαιρική ομάδα της Λάρισας! Μια από τις κουβέντες που κάναμε και μας έμεινε σαν ατάκα ήταν ότι αν είχες χρήματα μπορούσες να κάνεις τα πάντα στη Βουλγαρία. Χαρακτηριστικά έλεγε (σκεφτείτε το με λίγο αστεία προφορά):

"Yes money, no problem!"

Σε 15 λεπτά φτάσαμε στον προορισμό μας, μια διαδρομή που μας κόστισε 8лв (λεβ), περίπου 4€ δηλαδή επιτόπου αποφασίσαμε ότι θα παίρνουμε συνεχώς ταξί. Στο διαμέρισμά μας ήταν από το πρωί ο Αντώνης που προτίμησε την ευκολία του αεροπλάνου.

Ήταν βράδυ αλλά μόλις αρχίσαμε τις "διακοπές" μας (για το WordCamp ήρθαμε αλλά ήταν και εκδρομή, δεν μπορείς να πεις).

Πρώτη ημέρα - Παρασκευή

Θα μπορούσες να την πεις και έτσι, καθώς από αυτή την ημέρα είχαμε μπροστά μας μόνο 3,5 ώρες και νιώθαμε πως έπρεπε να τις εκμεταλλευτούμε όσο πιο πολύ γινόταν. Ντυθήκαμε (σωστά αυτή τη φορά) και βγήκαμε έξω απευθείας. Έβρεχε ασταμάτητα όλη την ημέρα. Εγώ, όπως πάντα, δεν είχα ομπρέλα. Για κάποιο λόγο δεν έχω ποτέ ομπρέλα, εκτός κι αν δεν βρέχει.

Θέα από το σπίτι στη Σόφια
Κάποιο κτήριο του Πανεπιστημίου.
Θέα από το σπίτι στη Σόφια
Κάτι ήταν αυτό το κίτρινο κτήριο αλλά δεν θυμάμαι.
Θέα από το σπίτι στη Σόφια
Η θέα ήταν όμορφη, με χρώματα και αρκετό πράσινο που θύμιζε πιο πολύ χωριό.

Περπατήσαμε προς μια κατεύθυνση στην τύχη, εκεί που φαινόταν κεντρικά. Ερημιά παντού. Δεν βλέπαμε κόσμο να περπατάει στους δρόμους, ούτε πάρα πολλά αυτοκίνητα. Όταν βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο, μετά από προσπάθεια βρήκαμε ένα ταξί. Έμοιαζε να μην σταματάνε οπουδήποτε γιατί κουνάγαμε πόδια και χέρια σε περαστικούς και έκαναν σα να μη μας βλέπουν.

Του ζητήσαμε να μας πάει κάπου για να φάμε "traditional Bulgarian food"! Πήρε κάποια τηλέφωνα (μεταξύ αστείου και σοβαρού κάναμε ανησυχητικές συζητήσεις για το τι μπορεί να λέει) και άρχισε να μας κατευθύνει (και εκεί αγχωθήκαμε) προς τη νότια πλευρά της πόλης (ήταν τόσο σκοτεινά και έβρεχε). Βρεθήκαμε σε ένα πολύ ωραίο (να το πω ταβερνάκι;) εστιατόριο. Μπήκε μέσα, μίλησε με τον υπεύθυνο και μας βρήκε τραπέζι σε ένα πολύ ωραίο σημείο. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα μάλιστα για να έρθει να μας πάρει μετά.

Εκεί, ήταν αρκετές παρέες της ηλικίας μας. Νιώσαμε κάπως πιο "μέσα στα νερά μας". Το σημείο που "βγήκαμε από τα νερά μας" ήταν όταν ήρθε ο κατάλογος. Τίποτα στα αγγλικά. Σκεφτήκαμε ότι θα μας βοηθούσε η σερβιτόρα. Μια πολύ ευχάριστη και φιλική σερβιτόρα η οποία δεν ήξερε καθόλου αγγλικά, επίσης. Έτσι λοιπόν, βρεθήκαμε να τρώμε όλα τα παρακάτω.

Φαγητό στη Σόφια
Λάθος υπολογισμός στην ποσότητα οδηγεί σε τεράστιες παραγγελίες.

Ζητήσαμε να μας φέρουν όσο το δυνατόν πιο παραδοσιακά πιάτα (το έπιασε το "traditional") για να δοκιμάσουμε. Η παραδοσιακή σαλάτα ήταν κάτι σαν τη δική μας χωριάτικη. Αυτό που νομίζαμε "μερίδα με κρέας" αποδείχτηκε να είναι μια τεράστια ποικιλία με φασόλια βραστά, σοταρισμένα κρεμμύδια, κοκκινιστές πατάτες, πίτες και 3-4 είδη κρεάτων από πάνω (μας είπε ότι έχει μέσα chicken και pig!). Επειδή ήμασταν 3 και σκεφτήκαμε ότι δεν θα μας φτάνουν, πήραμε και μια σούβλα με άλλα κρέατα και σκορδόψωμα (μιλάμε για μεγάλα σκορδόψωμα αλλά τόσο νόστιμα, που να σταματήσεις). Ήπιαμε και ρακή, ή κάτι σαν τη δική μας ρακή που εκεί έλεγαν "ρακίγια". Όλα αυτά στη μισή τιμή από αυτή που θα πληρώναμε στην Ελλάδα.

Το περίεργο της βραδιάς ήταν ότι το μαγαζί έκλεινε από τις 12 (αργότερα καταλάβαμε ότι αυτό ίσχυε γενικότερα). 23:50 ήρθε η σερβιτόρος και μας το είπε, 00:00 μας είχε φέρει απόδειξη ενώ όλοι οι εργαζόμενοι είχαν αρχίσει να φεύγουν. Κρίμα, θέλαμε άλλη μια ώρα εκεί μέσα. Με αυτά και με τ' άλλα, φάγαμε για 6 άτομα, οι 3 μας. Δύσκολο βράδυ.

Η βροχή συνέχιζε κι εμείς θέλαμε ταξί. Πήραμε αυτόν που μας έφερε. Δεν απαντούσε. Ψάχναμε μέσα στη βροχή και επιβεβαιώσαμε ότι τα ταξί δεν σταματούν οπουδήποτε. Ξαφνικά τον είδαμε μπροστά μας. Είχε δει την κλήση μας και ξεκίνησε αμέσως να έρθει σε εμάς! Άλλη μια ατάκα, προστέθηκε στη συλλογή.

"You call me, i come!"

Δεύτερη ημέρα - Σάββατο

Η πρώτη ημέρα του WordCamp Europe 2014. Γινόταν σε ένα πολύ μεγάλο κτήριο (το National Palace of Culture), κεντρικά στην πόλη, το οποίο είχε γύρω του ένα μεγάλο πάρκο με πράσινο και διάφορα αλλόκοτα έργα τέχνης. Όλα εκεί γύρω ήταν πολύ όμορφα, τα σπίτια, οι δρόμοι, το ίδιο το πάρκο.

Λίγο πριν, κάναμε μια πρώτη βόλτα στην πόλη. Μια πόλη που έμοιαζε σύγχρονη (τουλάχιστον στο κέντρο της), καθαρή, λειτουργική και με πολύ πράσινο. Μια ωραία πόλη.

Δρόμος της Σόφιας
Οι πιο πολλοί δρόμοι ήταν πλακόστρωτοι. Ίσως για το χιόνι και τη βροχή; Πανέμορφοι όμως.
Σπίτια στη Σόφια
Πολύχρωμα, υπέροχα σπίτια στο κέντρο της πόλης.

Φτάσαμε με ταξί (ξανά). Μας έκανε εντύπωση πως δεν μας άφησε στη μέση του δρόμου, αλλά έψαξε να παρκάρει. Ήταν ένας νεαρός με "φτιαγμένο" αμάξι και δυνατή μουσική. Καλό παιδάκι φαινόταν, δεν μιλούσε ούτε λέξη αγγλικά, ούτε αυτός.

Περπατώντας στη Σόφια
Αυτό συμβαίνει πάντα. Όλοι περπατούν μπροστά κι εγώ πίσω βγάζω φωτογραφίες.
Στο WordCamp 2014
Το κτήριο στο οποίο έγινε το WordCamp.
Μνημείο στη Σόφια
Αυτό με ανατριχιάζει, με φοβίζει, δεν ξέρω.
Μνημείο στη Σόφια
ΟΚ, έργο τέχνης.

Είχαμε ήδη κάνει εγγραφή, οπότε πήραμε τα καρτελάκια μας, μπλουζάκια και αυτά που δίνουν σε αυτά τα events.

Το άγχος μου όταν είμαι όλη μέρα κάπου είναι να μην ξεμείνω από μπαταρία στο κινητό. Είχα λοιπόν πάνω μου φορτιστές, δύο power banks και το laptop το οποίο χρησιμοποιούσα κυρίως σαν ένα μεγάλο φορητό power bank. Σας λέω από τώρα ότι δεν ξέμεινα ποτέ.

Παρακολουθήσαμε αρκετές παρουσιάσεις. Γίνονταν ταυτόχρονα σε δύο αίθουσες, οπότε έπρεπε να διαλέξεις ποια σε ενδιαφέρει κάθε φορά. Στα διαλείμματα είχε και φαγητά, φρούτα και διάφορα επιδόρπια, μερικά από τα οποία δεν τα πλησίασα καν (σιγά μην δοκιμάσω ξινόγαλα σε ποτηράκι ή τζατζίκι χωρίς σκόρδο).

Στο WordCamp 2014
Η εντυπωσιακή, μεγάλη (υπήρχε και μια μικρότερη) αίθουσα όπου γίνονταν οι παρουσιάσεις.

Το μεσημέρι βγήκαμε έξω για φαγητό. Μας είχαν προτείνει μια καλή μπυραρία κάπου στο κέντρο της πόλης. Ταυτόχρονα χαζέψαμε και τον κεντρικό δρόμο με τις καφετέριες και τα μαγαζιά. Ένας υπέροχος και καθαρός (παντού ήταν πολύ καθαρά) πεζόδρομος. Η μπυραρία δεν ήταν εξαιρετική, ήταν όμως καλή. Είχε και μια τεράστια οθόνη που μαζεύονται λέει φίλαθλοι και βλέπουν αγώνες. Λίγο πριν φύγουμε, το είδαμε κι αυτό. Είχε ποδόσφαιρο, Everton - Liverpool και είχαν αρχίσει να συρρέουν οπαδοί (δεν ξέρω, ίσως και φίλαθλοι) με φανέλες της Liverpool. Πολύ σύντομα είχε γεμίσει όλο το μαγαζί και  άρχισαν να τραγουδούν συνθήματα! Ευτυχώς, λίγο μετά φύγαμε (άλλο ένα στοιχείο ότι μεγαλώνουμε είναι το ότι μας ενοχλούσε η φασαρία).

Liverpool fans at Sofia
Παθιασμένοι οπαδοί της Liverpool. Ήθελα να φύγω, ποιος ξέρει τι θα γινόταν αν έτρωγαν γκολ.
Φαγητό στη Σόφια
Αυτή τη φορά φάγαμε πιο προσεκτικά. Δεν θα την πατάγαμε ξανά. Δεν έπρεπε.

Μετά, ήταν ώρα για καφέ. Ήπια αρκετούς καφέδες εκείνες τις ημέρες παρόλο που τους έχω κόψει, γενικά. Ο φρέντο καπουτσίνο μου ήταν ανάποδα. Τι εννοώ με αυτό; Ήταν ανάποδα, πως το λένε, το αφρόγαλα από κάτω, δεν ξέρω γιατί. Μήπως εμείς τον φτιάχνουμε λάθος; Μήπως εμείς είμαστε οι ανάποδοι; Δεν θα μου κάνει εντύπωση. Δεν ήταν πάντως και πολύ καλός, πράγμα που με κάνει να πιστεύω ότι αυτοί κάνουν κάτι λάθος. Μπας και ήταν από αυτούς που φτιάχνουν με κάτι μανιτάρια; Ίσως από κάτι άλλο; Δεν θέλω να ξέρω.

Καφές ανάποδος
Το βλέπετε, έτσι; Είναι ανάποδα.

Οι παρουσιάσεις διαρκούσαν από τις 9 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα δίνοντας αρκετό ελεύθερο χρόνο για βόλτες. Εμείς προτιμήσαμε να επιστρέψουμε στο διαμέρισμα για λίγο ύπνο (πως φαίνεται ότι μεγαλώνουμε). Άλλωστε, υπήρχαν πλάνα για το βράδυ καθώς ήμασταν όλοι καλεσμένοι σε ένα μπαρ με κερασμένα τα ποτά (από την διοργάνωση)!

Το μπαρ ήταν κάπου κεντρικά, μέσα σε μια στοά μας είπαν. Βρήκαμε κάποιες στοές, τις οποίες δεν θέλω να ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου, θύμιζαν λίγο "Irreversible". Ευτυχώς τη γλυτώσαμε και βρήκαμε την σωστή στοά. Μια στοά γεμάτη (κλειστά) μαγαζιά και το μπαράκι μας, το "Club Mixtape". Ήταν ένα μέρος στο οποίο δεν θα διάλεγα ποτέ να βρεθώ αλλά ήταν γεμάτο με κόσμο από το WordCamp οπότε, εντάξει, διορθωνόταν λίγο η κατάσταση. Στην είσοδο μας έψαξαν (για όπλα;) και μας έβαλαν μια αόρατη σφραγίδα στο χέρι.

Σε club σε στοά της Σόφιας
Club Mixtape. Φτάσαμε!

Τελικά ήταν ένα ευάερο και ευχάριστο club, με αρκετό κόσμο (εκτός από την είσοδο που όλοι κάπνιζαν και ήταν ένα ντουμάνι). Βρήκαμε και Έλληνες, οπότε κύλισε ευχάριστα η βραδιά. Από ποτά, όπως το φαντάζεστε, λίγοι τόλμησαν να πιουν κάτι άλλο από μπύρα. Την βγάλαμε κυρίως απ έξω, πίνοντας μπύρες και συζητώντας με άλλους.

Σε club σε στοά της Σόφιας
Γεμάτο "άτομα" κάθε είδους.
Σε club σε στοά της Σόφιας
Τσιγάρο παντού, αλλά ενδιαφέρον "σκηνικό".

Μετά από όλο αυτό, τι άλλο, θέλαμε κάτι "βρώμικο". Δεν μπορούσαμε να βρούμε όμως τίποτα άλλο εκτός από McDonald's. Χωρίς επιλογές στα χέρια μας, φάγαμε από εκεί. Δεν το θέλαμε γιατί αυτά τα βρίσκουμε παντού, θέλαμε "παραδοσιακό βρωμικάκι Βουλγαρίας". Τρώγοντας το μπέργκερ μου, περνούσαν από μπροστά μου όλα τα βίντεο με τα μπιφτέκια και τις πατάτες που δεν χαλάνε ούτε σε 6 μήνες και σκεφτόμουν ότι μάλλον τρώω πλαστικό ή κάτι ψεκασμένο με χημικά πολέμου. Ένα μήνα περίπου μετά, ζω ακόμα.

Όπως πάντα, έπρεπε να βρούμε ταξί. Είχε μια πιάτσα δίπλα οπότε ήταν εύκολο. Δεν υπολογίσαμε όμως τον ταξιτζή. Έναν κύριο που δεν ήξερε τον δρόμο που μέναμε και δεν ήξερε ούτε να γράψει το όνομα αυτού στο GPS. Μετά από 20 περίπου λεπτά, το βρήκαμε και επιστρέψαμε. Μας ζήτησε παραπάνω χρήματα για την ταλαιπωρία (τη δική του μόνο), δεν του τα δώσαμε και γυρίσαμε όλοι χαρούμενοι σπίτια μας.

 Τρίτη ημέρα - Κυριακή

Όπως και χθες, είχαμε και πάλι το πρόγραμμά μας, στο WordCamp (γι΄αυτό ήρθαμε, ναι).  Ενδιαφέρουσες παρουσιάσεις, μέσα στις οποίες κάτι που όλοι περίμεναν. Το session με τον Matt Mullenweg (που όλοι φωνάζουν απλώς Matt), του ανθρώπου πίσω από το WordPress. Ήταν ο "σταρ" της ημέρας (αναμενόμενο), όλοι ήθελαν να τον γνωρίσουν και να φωτογραφηθούν μαζί του.

Στο WordCamp 2014
Ο Matt στη σκηνή!
Στο WordCamp 2014
Και με live blogging (σχεδόν) από τον Τάκη.

Μέσα στους χορηγούς ήταν και ελληνικές παρουσίες, όπως η CSSigniter και η Pressidium (το website της δεύτερης το φτιάξαμε εμείς) που έκαναν ιδιαίτερα αισθητή παρουσία. Οι πιο πολλοί από τους χορηγούς, έδιναν και διάφορα "καλούδια" όπως μπλουζάκια, αυτοκόλλητα, κούπες και γυαλιά! Εννοείται πως πήρα απ' όλα. Για να πάρω τα γυαλιά αυτά, τουίταρα από 3 λογαριασμούς (προσωπικό, Nevma, WordPress Greek Community) το παρακάτω:

Στο WordCamp 2014
Πείτε αλήθεια, πάει πιο cool;
Στο WordCamp 2014
Με τα παιδιά από το CSSigniter. Όλοι μας με γυαλιά WordPress.

Το φαγητό συνέχιζε να ρέει αλλά εμείς θέλαμε να δοκιμάσουμε τα γύρω εστιατόρια. Αυτή τη φορά πήγαμε σε μια πιτσαρία. Είχαμε ακούσει για μια μπύρα τοπική, την "Kamenitza" (δεν είναι Καμενίντζα που την έλεγαν κάποιοι, είναι κάτι σαν Καμενίτσα ή Καμένιτσα) και μιας και ήμασταν σε mode "θα δοκιμάσουμε τοπικά προϊόντα", την προτιμήσαμε! Δεν ήταν κακή μπύρα. Θα έπινα κι άλλη.

Φαγητό στη Σόφια
Ώρα για μπυρίτσα, να στρώσει το στομάχι για το φαγητό που έρχεται!

Επιστρέψαμε στον χώρο του WordCamp για τις τελευταίες παρουσιάσεις. Το ομολογώ ότι νύσταζα κάπου εκεί.

Άργησα να το καταλάβω, αλλά από την κορυφή του κτηρίου, υπήρχε φοβερή θέα σε όλη την πόλη. Εντωμεταξύ, ο καιρός είχε βελτιωθεί, η βροχή σταμάτησε και παρόλο που είχε περίπου 13ο ήταν ιδανικά.

Η Σόφια από ψηλά
Εντυπωσιακή θέα!
Η Σόφια από ψηλά
Είναι πολύ όμορφη η Σόφια από ψηλά. Και από χαμηλά.
Η μικρή αίθουσα του WordCamp
Η μικρή αίθουσα του WordCamp.
Στο WordCamp 2014
Πανοραμική άποψη της μεγάλης αίθουσας.

Προς το τέλος με έπιασε μια στενοχώρια. Τελείωνε όλο αυτό το όμορφο πράγμα. Ξέρετε, όταν πας κάπου, μπορεί στην αρχή να σου φαίνεται ξένο αλλά σύντομα νιώθεις πιο άνετα, βολεύεσαι, μαθαίνεις το μέρος και το αγαπάς. Είχε απομείνει μόνο μια βραδιά. Μια βραδιά που δεν αφήσαμε στην τύχη. Οι Έλληνες εκεί ήταν αρκετοί, οπότε κανονίσαμε έξοδο για (τι άλλο) φαγητό! Κλείσαμε ένα τραπέζι σε ένα μέρος που μας πρότειναν. 19 άντρες. Ναι, μόνο άντρες. Πριν από αυτό, τι άλλο, λίγη ξεκούραση (ναι, ξανά). Τι να κάνεις, όλη μέρα όρθιοι!

Στο τραπέζι περάσαμε πολύ όμορφα, είδαμε φίλους (δεν θα τους αναφέρω έναν έναν, δείτε τη photo), ήπιαμε, φάγαμε, διασκεδάσαμε και φύγαμε 12 η ώρα για να κλείσουν (αυτή η κακιά συνήθεια) ανανεώνοντας το ραντεβού μας με όλους αυτούς μέσω του WordPress Greek Community.

Φαγητό στη Σόφια
19 Έλληνες για μάσα στη Σόφια. Πάλι τα φάγαμε ΟΛΑ.

Το ταξίδι πλησίαζε προς το τέλος του και ήμασταν γεμάτοι εμπειρίες. Την επόμενη φορά θα το κανονίσουμε για περισσότερο χρόνο.

Σόφια - Αθήνα

Η επιστροφή. Αυτό που κανείς δεν συμπαθεί όταν περνάει καλά. Έπρεπε να πάμε στο πρακτορείο στις 8:30 για να φύγουμε λίγη ώρα μετά. Από το βράδυ είχα το άγχος για το αν θα βρούμε ταξί. Ευτυχώς, είχαμε ήδη ανακαλύψει μια πιάτσα εκεί κοντά, οπότε μειώθηκε το ρίσκο. Βρήκαμε έναν εκεί. Του είπαμε "We are going to the bus station". "Μπους στέησον" μας λέει! Ναι, εκεί!

Φτάσαμε μισή ώρα νωρίτερα. Είχαμε προβλέψει λίγο χρόνο για να κάνουμε μερικά ψώνια. Σοκολάτες, μπισκότα, ο Τάκης πήρε και μια εφημερίδα, για αναμνηστικό. Δεν καταλάβαινα τίποτα από αυτή την εφημερίδα.

Εκείνο το πρωινό είχε ομίχλη. Γενικά, είχε σε πολλά σημεία ομίχλη, το παρατηρήσαμε και όταν ερχόμασταν. Το πούλμαν έφτασε και ξαναφύγαμε με τους ίδιους οδηγούς. Αυτοί πρέπει να ζούσαν έτσι. Ο ένας οδηγούσε, ο άλλος κοιμόταν (σε έναν χώρο κοντά στην κεντρική σκάλα του πούλμαν στο οποίο δεν θα έμπαινα ούτε για αστείο). Και πάμε ξανά από την αρχή. Έτρωγαν στο δρόμο, σε κάθε στάση. Και έτρωγαν από σαλάμια αέρος σκέτα έως σοκολάτες, τα πάντα. Τους λυπήθηκα λίγο, δύσκολη ζωή. Έπρεπε όμως να αντέξουν, να είναι δυνατοί μέχρι να φτάσουμε, το καλό που τους ήθελα.

Στο σταθμό λεωφορείων στη Σόφια
Πυκνή ομίχλη, για λίγο. Μετά ήρθε πιο κοντά.

Ο μεγαλύτερος φόβος μας ήταν γεγονός. Είχε κόσμο και αναγκαστήκαμε να κάτσουμε δίπλα. Μέχρι τη Θεσσαλονίκη ευτυχώς. Μετά τα πράγματα ήταν καλύτερα, δεν θα έβγαινε αλλιώς το ταξίδι αυτό.

Όταν αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από την πόλη, είδαμε καθαρά αυτό που είχαμε δει νύχτα όταν ερχόμασταν. Τεράστια κτήρια, το ένα πάνω στο άλλο, φτωχά, καταθλιπτικά. Ποιος ξέρει ποιοι έμεναν εκεί και τι ποιότητα ζωής είχαν;

Σπίτια στη Σόφια
Πιστεύω ότι είναι εργατικές κατοικίες. Ό, τι και να είναι, είναι θλιβερή εικόνα.

Αυτή τη φορά, λίγο πιο κουρασμένος, είδα 3 ταινίες, άκουσα μουσική και χάζευα στο κινητό. Νομίζω πως τελείωσε πιο γρήγορα το ταξίδι μας, αν και συνήθως το αντίθετο συμβαίνει. Όταν έχεις την προσμονή για κάτι, το ταξίδι περνάει πιο εύκολα ενώ όταν επιστρέφεις, δεν περνάει η ώρα. Μάλλον οι ταινίες βοήθησαν.

Νύχτα κοντά στην Αθήνα, στην εθνική
Στο σημείο αυτό, η κούραση σε έχει νικήσει και απλά θες να φτάσεις.

Αυτό ήταν λοιπόν, φτάσαμε και πάλι στην Αθήνα. Η γεύση ήταν και πάλι ίδια, όπως όταν λείπω από εκεί καιρό. Την αγαπώ και την συχαίνομαι ταυτόχρονα.

Σημεία - κλειδιά

Δεν μπορώ να μεταφέρω όλα όσα κάναμε εκεί, δεν μου φτάνουν οι λέξεις, πιθανόν να μην τα θυμάμαι και όλα. Ήταν όμορφα, είχε ενδιαφέρον, θέλω να το ξανακάνω.

Τα κυριότερα σημεία, τα σημεία - κλειδιά που μου έμειναν είναι ένα συνονθύλευμα από απορίες, εμπειρίες και αστείες καταστάσεις.

  1. Οι οδηγοί που κοιμόντουσαν στο πούλμαν.
    Τρομάρα. Πως το άντεχαν αυτό; Τι ζωή είναι αυτή;
  2. Οι οδηγοί που έτρωγαν μακαρόνια με κιμά και κέτσαπ, 11:30 το πρωί, στην εθνική.
    Ακούσαμε τον ήχο από την κέτσαπ που ζουλιόταν με πάθος για να βγει. Μας τράβηξε την προσοχή και είδαμε το παραπάνω.
  3. Το νερό είχε άλλη γεύση.
    Δεν ξέρω τι είχε, πως να το πω. Γλυφό; Άγευστο; Κάποια στιγμή σε ένα μπουκαλάκι είδα κάτι σαν πούπουλο μέσα. Ήπια όσο λιγότερο νερό μπορούσα από εκεί.
  4. Έλεγχος στα σύνορα.
    Ο έλεγχος και το "κόλλημα" του συνοριοφύλακα με την ομοιότητα του Τάκη με την φωτογραφία της ταυτότητας. Τώρα γελάμε, τότε αρχίσαμε να ιδρώνουμε. Αν σε "κόψουν" εκεί, τι κάνεις;
  5. Ο οδηγός που έτρεχε μέσα στην ομίχλη.
    Μέσα στην ομίχλη δεν τρέχουμε. Προσέχουμε. Πάμε συντηρητικά και αυτό συμβαίνει γιατί ΔΕΝ βλέπουμε. Ο οδηγός μας πήγαινε με 60-70 km/h και μπορούσε να δει στα 5 μέτρα. Μπήκε μέσα στο σύννεφο με ταχύτητα. Τρόμαξα ΠΟΛΥ.
  6. Τα αυτοκίνητα είχαν ακόμα και την ημέρα ανοικτά τα φώτα.
    Δεν ξέρω γιατί, ακόμα και την ημέρα όλοι είχαν ανοικτά φώτα στους επαρχιακούς δρόμους. Ίσως το προέβλεπε ο νόμος, ποιος ξέρει; Ελπίζω να τα είχαμε κι εμείς.
  7. Τα φανάρια με αντίστροφη μέτρηση.
    Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε κι εδώ. Τα φανάρια όταν περίμενες στο κόκκινο μετρούσαν αντίστροφα για να ξέρεις πότε θα ξεκινήσεις και πότε θα σταματήσεις, αντίστοιχα στο πράσινο. Επίσης, υπήρχε και πορτοκαλί στο ξεκίνημα! Να ο τρόπος να σταματήσουν τα ενοχλητικά κορναρίσματα.
  8. Ο τρόπος οδήγησης στους επαρχιακούς δρόμους.
    Ειλικρινά φοβόμουν συνεχώς. Οι οδηγοί προσπερνούν αψήφιστα (όχι ότι δεν συμβαίνει κι εδώ αυτό) και αρκετά γρήγορα.
  9. Αγγλικά.
    Οι πιο πολλοί που δούλευαν εκεί δεν μιλούσαν αγγλικά ή αν μιλούσαν, ήξεραν πολύ λίγες, βασικές λέξεις. Τελικά συνεννοηθήκαμε αλλά κάποιες φορές δυσκολευτήκαμε.
  10. Η ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά.
    Απογοήτευση. 12 η ώρα να κλείνει το μαγαζί; Γιατί μας το κάνουν αυτό; Έλληνες είμαστε!
  11. Τιμές.
    Οι τιμές εκεί ήταν πολύ καλές. Δεν χάλασα ούτε τα μισά χρήματα από αυτά που είχα προβλέψει. Μπορείς να περάσεις πολύ καλά, είναι φθηνά. Σου δίνεται η αίσθηση ότι τα κόστη είναι "τα μισά" από εδώ.
  12. Yes money, no problem.
    Η "ατάκα" του πρώτου οδηγού ταξί που συναντήσαμε. Μάλλον έτσι πρέπει να είναι, όπως παντού άλλωστε.
  13. Το "εσωτερικό" μας αστείο που δεν μπορώ να σας πω.
    Αυτό. Δεν μπορώ να σας το πω, αλλά γελάσαμε πολύ!

Ηλιοβασίλεμα