Μου αρέσει να περπατάω στην πόλη, το κάνω με την πρώτη ευκαιρία. Η ζωή που κάνω (όλη μέρα στο γραφείο και το βράδυ κουρασμένος στον καναπέ), είναι σίγουρο πως δεν θα με ωφελήσει, οπότε κάνω ό, τι μπορώ για να φέρω τα πράγματα σε μια ισορροπία.
Δυστυχώς η πόλη μου (Αθήνα) δεν είναι ακριβώς η πόλη που θα σε βοηθήσει να υλοποιήσεις ένα πλάνο "υγιεινής ζωής", όχι με τον εύκολο τρόπο. Οι δυσκολίες και τα εμπόδια είναι παντού. Τα έχω ξαναπεί, καιρός όμως για λίγη νέα γκρίνια.
Η διαδρομή είναι η ίδια με την προηγούμενη φορά. Βουλιαγμένης, από το ύψος της Δάφνης μέχρι και το Σύνταγμα. Μια φαινομενικά απλή αλλά γεμάτη εμπόδια, διαδρομή.
Το μπλε βαν έχει παρκάρει. Όλα καλά, δεν εξέχει προς το δρόμο. Τι γίνεται όμως με τους πεζούς; Απλό: στο δρόμο.
Ολόκληρο επαγγελματικό φορτηγάκι, πάνω στο πεζοδρόμιο. Πάρε και δυο παπάκια, έτσι, για να μην περπατάς χωρίς ελιγμούς.
"Sorry φιλαράκοοο, τι να κάνω ρε φίλε, που να ψάχνω να παρκάρωω" θα σκέφτηκε αυτός. Και πάρκαρε πάνω στο πεζοδρόμιο. Σε αυτό το μεγάλο, άνετο πεζοδρόμιο.
Αυτός/ή μάλλον δουλεύει πίσω από τη τζαμαρία. Ε, να μην βλέπει το "παιδί" του/ης;
Φίλε, θα παρκάρω ΚΑΙ πάνω στο πεζοδρόμιο ΚΑΙ κάθετα. Ε τι; Πάνω στη βιτρίνα; Να σεβόμαστε και λίγο τους περαστικούς που θέλουν να τη χαζέψουν.
Εδώ, ένα από τα αγαπημένα μου. Η σκάλα κατέβα-σκοτώσου.
Περπατάς στο πεζοδρόμιο άνετος άνετος; Μπα; Πάρε δύο φωτιστικά μέσα στη μέση.
Αλλά ευτυχώς (ΕΥΤΥΧΩΩΣ!), δεν είναι όλα άσχημα. Υπάρχει και πράσινο, υπάρχουν και πεζοδρόμια. Να τα:
Τι εννοείς; Δεν χωράς; Θες να κουβαλάς και βαλίτσα; Θες να κρατάς από το χέρι τον/ην αγαπημένο/η σου; Όλα δικά σου τα θες. Κοίτα τι ωραία διαδρομή*. Με καγκελάκι για να μην πατάς και το πράσινο.
Πάμε βόλτα;
*Θα ρωτήσει κανείς "Γιατί δεν πας από τον πλαϊνό δρόμο που είναι μεγάλος και άνετος, όπως όλοι;". Εκεί στα αριστερά, υπήρχαν 20 τετραγωνικά λάσπης. Ο μόνος δρόμος ήταν αυτός.