Παρκάρω στο πεζοδρόμιο, έτσι θέλω

Πριν λίγες ημέρες, τα είχα ξαναπεί για το parking. Και αρκετές φορές πιο πρίν. Στη χώρα αυτή, ο καθένας παρκάρει (και όχι μόνο) όπου θέλει, ζει μόνος.

Σε μια στάση λεωφορείου (κάπου στον Άγιο Δημήτριο), μια ημέρα με αρκετή βροχή, ο κόσμος περίμενε (εγώ πάνω από 40 λεπτά) να πάει στη δουλειά του. Μεταξύ των αυτοκινήτων που περνούσαν ένα έβγαλε alarm και άρχισε να σκαρφαλώνει το πεζοδρόμιο. Το σημείο που διάλεξε ήταν ακριβώς δίπλα, σχεδόν πάνω στη στάση του λεωφορείου. Ο κόσμος (ενώ έβρεχε) έκανε χώρο και αυτός ανέβηκε σαν κύριος πάνω στο πεζοδρόμιο, πάρκαρε, κλείδωσε και έφυγε. Το αμάξι στεγνό, ο κόσμος μούσκεμα.

Αυτοί που ήρθαν μετά από λίγο, για να φτάσουν στη στάση ή να συνεχίσουν να περπατούν στο πεζοδρόμιο, έπρεπε να βγουν έξω από το υπόστεγο, να πατήσουν τις λιμνούλες με τα νερά και να πάνε παρακάτω.

Μετά από μερικές ημέρες ήταν και πάλι εκεί, είναι η θέση του, είναι εμφανές:

Παρκάρω στο πεζοδρόμιο

 

Λίγο πιο κάτω, βλέπετε και ένα άλλο πράσινο αυτοκίνητο, με το δικό του parking. Εντάξει, δεν ενοχλήθηκε κανείς. 20 μέτρα πιο πριν είχε περάσει κι από εδώ:

Παρκάρω στο πεζοδρόμιο

Έλα μωρέ, πως κάνω έτσι. Τόσο χώρο έχει! Ώχου κι εγώ!