Περιμένοντας στην ουρά

Πρόσφατα, χρειάστηκε να πάω την ίδια ημέρα στο ΙΚΑ, σε ΚΕΠ και στον ΟΑΕΕ. Σκηνικό βγαλμένο από εφιάλτη.

Η ημέρα μου ξεκίνησε από τις 7:45, λίγο πριν ανοίξουν τα ταμεία εξυπηρέτησης πολιτών στο ΙΚΑ. Μπήκα μέσα για να δω αν υπήρχε κανείς στην ουρά. Δεν υπήρχε ούτε θέση να κάτσεις. Ήταν μέσα στον χώρο αναμονής, περίπου 20 άτομα. Ειχα το μαγικό χαρτάκι No43. Αυτό σημαίνει πως είτε ο καθένας είχε πάρει από 2 και πάνω, είτε ότι κάποιοι πήραν χαρτάκι (μου αρέσει να το λέω δοντάκι, γιατί έτσι μοιάζει) και βγήκαν να κάνουν κάποια άλλη δουλειά.

Περίμενα υπομονετικά. Παρόλο που έβλεπα μόνο ένα από τα πολυάριθμα γραφεία να λειτουργεί, πίστευα ότι θα ξεμπέρδευα αρκετά γρήγορα.

1 ώρα μετά, όσοι έρχονταν, έπαιρναν χαρτάκια με νούμερα κοντά στο 120 και ο τρέχον αριθμός ήταν κάπου στο 20. Αν το καλοσκεφτείς, αν συνέχιζαν τα ταμεία να εξυπηρετούν με τον ίδιο ρυθμό, θα εξυπηρετούνταν περίπου σε 300 λεπτά, δηλαδή σε 5 ώρες. Εγώ θα έφευγα μάλλον χωρίς σκέψη.

Η σειρά μου ήρθε στις 09:40, δηλαδή 1 ώρα και 40 λεπτά μετά την έναρξη της εξυπηρέτησης, 1 ώρα και 55 μετά την ώρα που έφτασα και 2 ώρες και 40 λεπτά μετά την ώρα που ξύπνησα.

Χρειάστηκαν 5 λεπτά για να πάρω μια αίτηση, να την συμπληρώσω, να την ελέγξουν, να πάω στο μητρώο να πάρω αριθμό πρωτοκόλλου, να το ξαναπάω πίσω, να μπει σφραγίδα, να πάω στον διευθυντή να μου το υπογράψει και να το επιστρέψω για να πάρω τελικά το πολυπόθητο χαρτί που έλεγε ότι δεν δικαιούμαι άλλο πια, ασφάλιση από το ΙΚΑ.

Ουρές στο ΙΚΑ

Η συνέχεια ήταν στο ΚΕΠ για το γνήσιο της υπογραφής. Άλλη ουρά, άλλο χαρτάκι, άλλη υπομονή. Μετά στον ΟΑΕE. Άλλη ουρά, άλλο χαρτάκι, άλλη υπομονή. 

Τουλάχιστον έκανα τη δουλειά μου την ίδια μέρα που την ξεκίνησα. Είμαι από τους τυχερούς.