1000+2 χιλιόμετρα στην Πελοπόννησο

Η πρωτομαγιά  ήταν πάντοτε η καλύτερη ευκαιρία για εκδρομές. 3ήμερο σχεδόν πάντα, συνήθως πολύ κοντά στο Πάσχα. Ο καιρός έχει "ανοίξει" αρκετά και η όρεξη για βόλτα και εξοχή είναι στα ύψη, με τη σκέψη των επερχόμενων διακοπών! Φέτος ήταν η εκδρομή των πολλών...χιλιομέτρων. 1000+2 έγραψε το κοντέρ (κρίμα, για μια μικρή παράκαμψη δεν το πέτυχα στρογγυλά στο χίλια)! Ήταν και ευκαιρία, με καινούργιο αυτοκίνητο, οπότε του δώσαμε και κατάλαβε!

Αρχικά ξεκινήσαμε με στόχο τη Ναύπακτο. Κάπου στη μέση της διαδρομής έπεσε η ιδέα για αρχαία Ολυμπία και έτσι ξεκίνησε η πορεία...Η διαδρομή μέχρι εκεί είναι υπέροχη! Από τα λίγα μέρη που έχουμε περάσει στα οποία συναντάς τοπία που δεν πίστευες ότι μπορείς να δεις στην Ελλάδα. Βουνά με έλατα, πράσινο παντού, δάση πυκνά με κάθε είδους δέντρα...Στο δρόμο πετύχαμε από βροχή και ήλιο μέχρι και ελαφρά ομίχλη από την υγρασία. Το τοπίο σε κρατούσε συνεχώς σε εγρήγορση, σου έδινε σιγά σιγά το κάτι παραπάνω. Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής (φοβερή η συνδρομή του gps στο να αισθάνεσαι ασφάλεια, αφού σου πρόδιδε κάθε κόλπο και πονηριά του δρόμου από πριν!), δυστυχώς δεν μπορέσαμε να χαρούμε τον αρχαιολογικό χώρο, αφού πετύχαμε μία από τις λίγες ημέρες του έτους που δεν ανοίγει για το κοινό (ποτέ πρωτομαγιά λέγαν οι αρμόδιοι)! Εκεί μείναμε κάπου 2 ώρες αφού η πόλη ήταν γεμάτη με μαγαζάκια γεμάτα σουβενίρ με κύριο θέμα (τι άλλο;) τους Ολυμπιακούς αγώνες.

Μετά το φαγητό, και με την ώρα ακόμη περίπου 2, ήταν πολύ νωρίς για να επιστρέψουμε. Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να πάμε για έναν καφέ στην Κυπαρισσία! Ξεκινήσαμε λοιπόν...Στο δρόμο περάσαμε από πολλά χωριά τα οποία είδαμε πριν 2 καλοκαίρια να καίγονται και ακούγαμε ολημερίς ρεπορτάζ για την κατάσταση εκεί. Η καταστροφή δεν είχε φανεί ακόμη μέχρι εκείνο το σημείο της διαδρομής. Κάπου στη μέση αυτής όμως άρχισαν τα πρώτα καμμένα...Φτάνοντας στην Κυπαρισσία, ανακαλύψαμε πως ήταν μια πόλη μικρή, χτισμένη η περισσότερη σε μια πλαγιά, με ωραίες πλατείες, όμως αρκετή κίνηση. Αυτό μας άλλαξε τα πλάνα. Ξεκινήσαμε για καφέ στην Τρίπολη! Δεν πέρασαν όμως 5 λεπτά και μια πινακίδα που έγραφε "Καλαμάτα" μας έκανε να αλλάξουμε αστραπιαία γνώμη! Σε 40 λεπτά βρισκόμασταν στο λιμάνι και πίναμε από έναν απολαυστικό καφέ εκεί άρχισαν οι πρώτες ενοχλήσεις από την κούραση...). Αφού καθίσαμε αρκετά σε έναν τεράστιο καναπέ, πήραμε την δύσκολη απόφαση...θα γυρνούσαμε πίσω, κάνοντας μια διαδρομή κάπου 4 ώρες, ενώ από το πρωί ήμασταν στο αυτοκίνητο...

Ξεκινώντας μας πέρασε από το μυαλό (και ευτυχώς μας έφυγε...) η ιδέα να πηγαίναμε στην Σπάρτη για μια τελευταία βόλτα! Τελικά πήραμε την "ανιούσα" (στον χάρτη τουλάχιστον πηγαίναμε προς τα πάνω!). Έμελε όμως να μην αποχαιρετίσουμε ακόμη την Πελοπόννησο. Ένα τηλεφώνημα μας πληροφόρησε ότι δεν ήμασταν οι μόνοι που είχαμε κάνει αυτή την εκδρομή! Χωρίς να καταλάβουμε πως, μέσα σε περίπου 1 ώρα τρώγαμε σουβλάκια στο χωριό Κρεμύδι κοντά στην Καλαμάτα (πίσω πάλι...) μαζί με συγγενείς! Δεν αναφέρω ονόματα εκτός κι αν γκρινιάξουν αρκετά! 🙂 Διανυκτερεύσαμε εκεί, κάτι το οποίο ήταν πραγματικό σωτήριο, καθώς είχαμε ήδη διανύσει μια διαδρομή 770 χλμ μέσα σε 12 ώρες.

Το επόμενο πρωί, ξεκούραστοι πια, πήγαμε για καφέ στην διπλανή Πύλο. Ένα υπέροχο μέρος με κάστρο, καταγάλανα νερά (Ιόνιο...), χτισμένη σε μια πλαγιά που κατέληγε στο λιμάνι. Τουριστικό μέρος, με τα κλασσικά μαγαζάκια που πουλούν αναμνηστικά (κι εδώ!). Στην πλατεία πολύς κόσμος απολάμβανε το όμορφο περιβάλλον σε μια από τις πολλές καφετέριες. Κι εμείς το ίδιο φυσικά!!! Η συνέχεια είχε μεσημεριανό στο σπίτι των συγγενών, καφέ στην αυλή, περιήγηση στα αξιοθέατα της περιοχής και ξεκούραση. Περίπου στις 17:00 ξεκινήσαμε τον δρόμο της επιστροφής...ή μάλλον έτσι λέγαμε...

Ταΰγετος

Η Σπάρτη ήταν στόχος από την προηγούμενη ημέρα και δύσκολα θα την γλύτωνε (Spartiaaaaansss...! - δεν άκουσα Χούα Χούα μετά). Είχαμε πληροφορηθεί για μια δύσκολη διαδρομή ανάμεσα στα στενά του Ταϋγέτου...και έτσι ήταν! Αλλά ήταν πραγματικά υπέροχη διαδρομή! Έχοντας οδηγήσει στις βουνοκορφές της βόρειας Πελοποννήσου, δεν πίστευα ότι σε αυτή την εξόρμηση θα μπορούσα να συναντήσω ξανά κάτι τόσο "χορταστικό"! Στενά δρομάκια, άγριο τοπίο, κανένα ίχνος πολιτισμού για αρκετή ώρα, έλατα, ανθισμένες πλαγιές και χωριουδάκια (όπου τα έβρισκες) θαμμένα στο πράσινο και κρεμασμένα στις πλαγιές. Ο δρόμος ήταν κάπως απότομος (χεχε, πάρτε gps!) και ήθελε μεγάλη προσοχή, ειδικά με τις πέτρες που βρίσκονταν παντού λόγω των συχνών κατολισθήσεων.

Δυστυχώς κάποια στιγμή άρχισαν να ξεπροβάλλουν κάποια καμμένα δέντρα. Και μετά ακολούθησε η μεγαλύτερη σε έκταση περιοχή που έχω δει ποτέ καμμένη...ήταν κρίμα, μεγάλη αμαρτία αυτό που είχε γίνει. Ξερό τοπίο, χωρίς ούτε ίχνος πρασίνου, βουνοκορφές με δέντρα ξερά και χωριά που αναρωτιέσαι πως γλυτώσαν. Και το χειρότερο...τι τρόμο μπορεί να ένιωσαν όταν πλησίαζε η φωτιά; Οι περιοχές αυτές είναι πραγματικά απομονωμένες, δεν τις προσεγγίζεις εύκολα...η αίσθηση της μοναξιάς σε μια ανάγκη δεν πρέπει να είναι πολύ ευχάριστη...Είναι ίσως συνήθεια όλο αυτό όμως.

Η μεγάλη έκπληξη ήρθε σε υψόμετρο 1300 μέτρων! Πάνω που νομίζαμε πως ήμασταν μόνοι μας σε μια ερημική περιοχή (είχε ακόμη και χιόνια στις απέναντι πλαγιές!) βρήκαμε έναν ξενώνα με μια καφετέρια. Ζεστός cappuchino, απολαυστικότατος...ηρεμία, μια μικρή βόλτα εκεί γύρω...θα ήθελες να κάτσεις πολλές ώρες...Η νύχτα που πλησίαζε όμως μας έκανα να συντομεύσουμε. Λίγες ακόμη στάσεις για να θαυμάσουμε το ορειβατικό κέντρο, τις προστατευόμενες περιοχές με πουλιά υπό εξαφάνιση και τα ποταμάκια που κυλούσαν παντού. Το πόδι στο γκάζι καθώς τα παγωτά μας περίμεναν στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης!

Ταΰγετος

Ο γυρισμός μας βρήκε εξουθενωμένους, αλλά πραγματικά ευχαριστημένους παρόλη την ταλαιπωρία και τα πολλά χιλιόμετρα. Γυρίσαμε ένα μεγάλο μέρος της Πελοποννήσου σε 2 ημέρες (1 ακόμη για Μονεμβασιά θα ήταν άψογη). Δεν είναι η εκδρομή που κάνεις για να ξεκουραστείς, όμως για φίλους της οδήγησης, των τοπίων και για αυτούς που έχουν παρόμοιες "ανησυχίες" είναι μια υπέροχη πρόταση. Τολμήστε το!