Τρόμος στην Αθήνα

Θυμάμαι πριν χρόνια. Μικρό παιδί. Τότε δεν υπήρχε μετρό και για να πάς στο κέντρο έπρεπε να πάρεις λεωφορείο και να ανεχθείς μια διαδρομή μέχρι και 1,5 ώρα για να φτάσεις. Επρεπε να είχες σοβαρό λόγο για να το επιχειρήσεις. Για εμένα ήταν κάτι σαν μακρυνή και απαγορευμένη περιοχή. Όταν μεγάλωσα λιγάκι όμως συναντιόμουν με φίλους εκεί (για να μοιραστεί η διαδρομή) και περνούσαμε ολόκληρη την ημέρα τριγυρνώντας.

Τότε θυμάμαι ήταν στο κέντρο της (φυσικά ήταν στρογγυλή και με κυκλική πορεία των αυτοκινήτων) ήταν ο "δρομέας". Ακόμη τον βλέπω απέναντι από το ξενοδοχείο Hilton και θυμάμαι. Μεγάλα καταστήματα (τα Mall της δεκαετίας του 90 για εμάς) με videogames, fastfoodάδικα που τότε άρχισαν να εμφανίζονται δειλά-δειλά και αμέτρητα μαγαζιά γέμιζαν μια ξέγνοιαστη ημέρα στο κέντρο της πόλης. Οι κίνδυνοι εκείνη την εποχή δεν ήταν ίδιοι. Το κέντρο της πόλης ήταν γεμάτο με κόσμο που κυκλοφορούσε με γρήγορους ρυθμούς (πάντα υπήρχε το άγχος), όμως με ηρεμία στο πρόσωπο όλων. Ο καθένας κοιτούσε τη δουλειά του και δεν φοβόταν τον περίγυρο...

Σήμερα τα περάσματά μου από την πλατεία Ομόνοιας είναι τυπικά, μόνο αν υπάρχει πραγματική ανάγκη (δουλειά κλπ) ή αν ο δρόμος μου περνά αναγκαστικά από εκεί. Αυτό που παρατηρώ όμως είναι φρικιαστικό. Άνθρωποι κάθε εθνικότητας, μέσα στη βρώμα και την εξαθλίωση, ναρκωμανείς, άστεγοι και γενικά μια ατμόσφαιρα βαριά που σε τίποτα δεν θυμίζει ασφαλές μέρος για να κυκλοφορείς, πόσο μάλλον για να ζεις.

Σαββάτο απόγευμα. Διαδρομή Αμπελόκηποι-Ταύρος, μέσω Πειραιώς. Περάσαμε την Ομόνοια και κατευθυνθήκαμε προς την Αγίου Κωνσταντίνου (υποχρετικά), με στροφή αριστερά προς την Πειραιώς. Ο δρόμος σε οδηγεί μέσα στα στενάκια. Με "προσανατολισμό" (το αγαπημένο μου για δύσκολες περιστάσεις) άρχισα τις "αλχημείες" για να βγώ στην Πειραιώς στο ρεύμα προς λιμάνι. Μετά από 2-3 μανούβρες και στροφές βρίσκομαι στην οδό Σοφοκλέους (ναι, τη γνωστή). Ξαφνικά το σκηνικό άλλαξε και ένιωσα τα πόδια μου να βαραίνουν. Εκατοντάδες κόσμου διαφόρων εθνικοτήτων ήταν μαζεμένοι και στις δύο πλευρές του δρόμου και μέσα σε αυτόν. Τα αμάξια ελάχιστα (θα γνώριζαν μάλλον...). Όπου και να γύριζες το θέαμα ήταν τρομακτικό. Ένιωθες ότι είσαι ανυπεράσπιστος. Προσπάθησα να "ξεφύγω" όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από την "κόλαση" αυτή. Κάποιος από το πλήθος πετάχτηκε και έριξε μια μπουνιά στο αυτοκίνητο, στο πίσω τζάμι (ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα...). Όλοι μας κοιτούσαν σχεδόν απειλητικά. Κάποια στιγμή ο κόσμος περιορίστηκε και βγήκα από το σκηνικό...

Τα γκέτο έχουν μολύνει το σημείο αυτό. Ένιωσα αηδιασμένος από την κατάντια της πόλης στην οποία ζω. Υπάρχουν πολλά σημεία που έχουν καταληφθεί από τέτοιο κόσμο. Να τονίσω πως όταν βγήκα από το "μπουντρούμι" ο δρόμος ήταν γεμάτος αστυνομικούς που περιπολούσαν. Είχαν το κουράγιο να μπουν εκεί; Αμφιβάλω...καλύτερα στα κεντρικά και σίγουρα...με την ασφάλεια του κόσμου (κάπως αντιφατικό)...

Αποφασισμένος να γράψω για όλο αυτό που μου συνέβει, έκανα μια μίνι-έρευνα για το τι συμβαίνει στην ευρύτερη περιοχή. Τα αποτελέσματα ήταν αποθαρρυντικά. Πολλές αναφορές και έρευνες κάνουν λόγο για τα "γκέτο της Αθήνας" και τα προβλήματα που δημιουργούν αυτά στην περιοχή. Καθένας μπορεί να βρει πολλά άρθρα, το ένα πιο καταθλιπτικό από το άλλο. Απλός επιβεβαιώθηκε η υποψία μου πως το κέντρο είναι απροσπέλαστο και ότι δύσκολα κάτι θα αλλάξει πλέον...το έχουμε χάσει...

Προσωπικά δεν θα ξαναπεράσω την Σοφοκλέους, ειδικά νύχτα. Και όχι μόνο αυτό τον δρόμο, σχεδόν όλο το "ιστορικό" κέντρο. Κάποιοι πρέπει να τα δουν αυτά, να κάνουν κάτι.

Σιγά μην κάνουν...