Ο ήχος της ησυχίας

Ένα από τα δεδομένα που εκτιμώ πολύ στην επαρχία είναι η δυνατότητα να απομονωθείς και να ηρεμίσεις από όλους αυτούς τους ήχους που ακούς χωρίς να το καταλάβεις καθημερινά σε μια πόλη. Όταν είσαι μέσα στον σαματά, κυκλοφορείς στο δρόμο, είσαι στο γραφείο σου στη δουλειά, είσαι στο αυτοκίνητο, ακόμα κι αν έχεις ξαπλώσει και κοιμάσαι, ακούς διαρκώς θορύβους τους οποίους απλά συνηθίζεις και δεν καταλαβαίνεις οτι υπάρχουν γύρω σου.

Στο "χωριό" όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ακούς ήχους της φύσης..τον άερα που φυσά στα κλαδιά των δέντρων, τα ζώα που ζουν ολόγυρα. Όταν βρέχει μυρίζεις το χώμα και τη φύση, ενώ μπορείς να ακούσεις τις στάλες της βροχής να ποτίζουν τη γή. Γύρω σου βλέπεις μόνο δέντρα και πνιγμένα μέσα στο πράσινο, σπίτια. Τίποτα δεν μοιάζει να γίνεται βιαστικά και οι άνθρωποι είναι ήρεμοι. Και όταν βραδιάσει, η ησυχία είναι ο μόνος ήχος που "αιωρείται". Μερικές φορές διακόπτεται από κάποιο αυτοκίνητο που περνάει, όμως όταν αυτό φύγει τότε ανακαλύπτεις ακόμα πιο έντονα το πόσο βουβή αλλά και υπέροχη είναι η ατμόσφαιρα.

Μερικές ημέρες παραμονής στην επαρχία είναι αρκετές για να μπορέσεις να εκτιμήσεις την αξία της και να γεμίσεις τις μπαταρίες σου για την ζωή στην πόλη. Και πάλι από την αρχή. Από Χριστούγεννα στο Πάσχα, μετά Δεκαπεντάυγουστος και ενδιάμεσα πιθανόν κάποιες μικρότερης διάρκειας "αποδράσεις", χρόνια τώρα μου δίνουν οριακά το φιλί της ζωής για να αντέξω την έντονη και γεμάτη νεύρα ζωή στην Αθήνα. Όσοι δεν έχουν παρόμοια εμπειρία, ίσως δεν καταλαβαίνουν. Αν το δουν όμως θα σπεύσουν να βρουν διέξοδο και να αποκτήσουν παρουσία κάπου μακριά από την τόσο αγαπητή αλλά ταυτόχρονα κουραστική πόλη.

Με μοναδική συντροφιά το σκάσιμο των ξύλων στο τζάκι, ένα μικρό σπουργίτι στον κήπο που σπάει τη σιγή και στάλες βροχής που σιγοστάζουν από τα κεραμίδια σας αφήνω για την ώρα. Πρέπει να απολαύσω τον φρέσκο Ελληνικό καφέ μου, πνιγμένος από τους "ήχους της ησυχίας" ολόγυρα...

Φφφφφφθθθ...αααχ..αυτός είναι καφές!