Η απάθεια του αυτόπτη

Βραδάκι Κυριακής, κάπου κοντά στη Λιοσίων. Μέσα στο αυτοκίνητό μου, περιμένω μέσα στη κίνηση να ανάψει το φανάρι και να στρίψω επιτέλους αριστερά. Χαζεύω γύρω γύρω και το βλέμα μου τραβούν δυο τύποι που είναι κάπως "περίεργοι". Είναι κοντά σε ένα αυτοκίνητο και το κοιτούν. Στα 10 μέτρα ένα σουβλατζίδικο με κόσμο και αρκετοί περαστικοί.

Ο ένας κάθεται με το κινητό στο χέρι κοιτάζοντας προς τη μεριά του κόσμου. Ο άλλος σκυμένος από πίσω του και κάνει μια δυο απότομες κινήσεις, ανοίγει την πίσω πόρτα του πολύ παλιού "σαράβαλου", σκύβει μέσα, βουτάει μια τσάντα και μαζί με τον άλλο απομακρύνεται κρατώντας την σαν να είναι δική του! Μέσα σε δευτερόλεπτα! Ξαφνικά ακούω κορνάρισμα και τινάζω το κεφάλι μου...είναι πράσινο. Ξεκινώ απότομα και περνάω το φανάρι. Και η ζωή συνεχίζεται. ..Ούτε φωνές, ούτε φασαρία, ούτε τρέξιμο...τίποτα. Απάθεια...από όλους...Δεν ήμουν ο μόνος που τους είδε καθώς όταν απομακρύνθηκαν, δυο κύριοι πλησίασαν το αυτοκίνητο κοιτώντας υποψιασμένοι το μόλις παραβιασμένο όχημα. Κανείς μας όμως δεν αντέδρασε. Όλοι κοιτούσαν...

Αυτός είναι ο ρόλος μας στην κοινωνία. Αν δεν πάθουμε κάτι εμείς δεν μας νοιάζει. Αυτός που του παραβίασαν το αμάξι, κακώς το άφησε με την τσάντα μέσα...θα έπρεπε να ήξερε πως πλέον δεν μπορείς να εμπιστευθείς τίποτα και κανέναν. Την επόμενη φορά απλά δεν θα το κάνει. Η θλιβερή μας αλήθεια της οποίας όλοι λίγο πολύ έχουμε πέσει θύματα. Εγώ προσωπικά 3 φορές, αφού το αυτοκίνητό μου τόσες παραβιάστηκε (και ευτυχώς μόνο αυτό) ως τώρα. Τις δύο πρώτες φορές στο parking του Πολυτεχνείου, την τρίτη σε ένα μικρό στενάκι του Παγκρατίου. Σπασμένα τζάμια, ανοικτά ντουλάπια με όλα πεταμένα έξω, και μία φορά σημάδια από λοστό, κλεμμένα ηχεία με ξηλωμένες τις θήκες τους και...έλεος...η κυρία από το πάνω μπαλκόνι να έχει πετάξει πάνω στο καημένο μου το αυτοκίνητο χλωρίνη. Την τελευταία φορά, δεν με πείραξε τόσο η ληστεία παρά η χλωρίνη! Τόσο απαθής έγινα μπροστά το φρικτό - το σώκ είναι πολύ μεγάλο και δεν το ξεπερνάς εύκολα -  θέαμα της παραβιασμένης μου ιδιοκτησίας. Και φυσικά δεν ήταν η μόνη μου παρόμοια εμπειρία.

Έτσι λοιπόν, μετά από όλα αυτά, έγινα και αυτόπτης μάρτυρας μιας τέτοιας πράξης. Μιας πράξης που ορκιζόμουν οτι αν έβλεπα ποτέ μπροστά μου θα αντιδρούσα πολύ βίαια ως εκδίκηση για αυτά που τράβηξα ο ίδιος. Τώρα που έγινε...απλά το είδα...Δύσκολο να αντιδράσεις, κυρίως γιατί πρέπει να καταλάβεις πρώτα τι βλέπεις. Όταν μαθαίνεις να μην κλέβεις, δεν μπορείς να πιστέψεις οτι αυτό που βλέπεις είναι ληστεία. Όταν μαθαίνεις να σέβεσαι τον άλλο, δεν καταλαβαίνεις οτι βλέπεις ένα φόνο. Δεν το χωράει το μυαλό σου. Απλό και σύντομο.

Απεχθάνομαι όσο δεν πάει τις ληστείες και αυτού του είδους το θράσος (κάθε είδους μάλλον). Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας. Δυστυχώς όμως αυτή είναι η πικρή αλήθεια και δύσκολα κάποιος μπορεί να μας προστατέψει. Μακάρι να υπήρχε κάποιος ήρωας και να τους κυνηγούσε όλους αυτούς. Όμως κι αυτοί μας τελειώσαν...

Προσοχή λοιπόν γιατί το πιο απλό είναι να γίνεις θύμα. Μην αφήνετε τίποτα που να μπορεί να προκαλέσει μέσα στο αυτοκίνητό σας. Και φυσικά κανείς δεν υπολογίζει τους συναγερμούς...όσες φορές ακούσατε κάποιον να χτυπάει, τί κάνατε; Είμαι σίγουρος οτι απλά βρίζατε και αναμένατε την ώρα και τη στιγμή που ο κάτοχός του θα τον σταματούσε.

Απάθεια...