Η θητεία μου

Μια από τις δυσκολότερες ημέρες της ζωής μου ήταν αυτή στις 12 Φεβρουαρίου του 2007. Παρουσιάστικα στο σώμα Υλικού Πολέμου του στρατού ξηράς, το κέντρο εκπαίδευσης του οποίου βρίσκεται στη Λαμία.

Μετά από την βασική εκπαίδευση (η οποία εμείς νομίσαμε ότι ήταν σκληρή αλλά μετά μάθαμε την αλήθεια...) ήρθε η πρώτη μετάθεση! Το όνειρο να παραμείνω στο "βυσματικό" σώμα υλικού πολέμου (στο οποίο αν δείτε το βιογραφικό μου θα καταλάβετε πως λόγω σπουδών μπήκα κα-νο-νι-κά) έλειξε απότομα καθώς πήρα τον δρόμο για το Πυροβολικό...ακόμη πιο απότομα ήχησε στο αυτί μου η μονάδα που μου κληρώθηκε...Σαμοθράκη! Δυστυχώς ή ευτυχώς κάπου εκεί έγινε κάτι το απροσδόκητο...έσπασα το πόδι μου στον δρόμο για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου...

Αυτό με οδήγησε στο να χάσω ένα σεβαστό ποσό θητείας σε άδεια αλλά και όλη την κανονική μου άδεια για να μην υπηρετήσω περισσότερο (αχ αυτή η πατρίδα!)...

Η ειδικότητα μου στο Πυροβολικό ήταν αρχικά Οδηγός-Διαβιβαστής (άλλη μια τυχερή στιγμή της θητείας μου). Φυσικά μετά το ατύχημα ήμουν δίχως ειδικότητα...και έτσι λοιπόν με έκαναν Σκοπευτή - Πυροβολητή Πυροβόλου Μάχης! Ναι..είναι η πιο χάλια και μάχημη ειδικότητα του πυροβολικού και αυτό σημαίνει οτι βασανίστικα στην εκπαίδευση! Πολύ!

Τώρα πια πέρασε ο καιρός στην περίεργη αλλά ταυτόχρονα γοητευτική Σαμοθράκη. Κάθομαι σε ένα internet cafe (το μοναδικό και μάλιστα με χρέωση αστρονομική!) και γράφω εδώ. Έξω γίνεται χαλασμός (έχει δει κανείς "οριζόντια βροχή";) και περιμένω το απαρχαιωμένο λεωφορείο να με γυρίσει πίσω στο στρατόπεδο.

Το τέλος της θητείας μου με βρίσκει να ξαναλλάζω σώμα, καθώς σε μερικές ημέρες από σήμερα με περιμένει το σώμα Στρατονομίας, ευτυχώς αυτή τη φορά στην περιοχή μου!

Το μόνο σίγουρο μέσα σε όλα αυτά είναι πως όταν δεν έχεις κάπου να πατήσεις (καταλαβαίνετε...) όλα μπορούν να συμβούν!